GEÇMİŞE BİR BAKIŞ .8.

• 4 Mart 2012 Pazar 12:59:33

11.bölüm

Geriye dönüp bakışlarım pişman olduğumu göstermez bu pişmanlık değil, oysa pişman olmak hakkım gibi geliyor.
Pişmanlığım hep erteleyişimdir. Hayatı gereksiz yere harcadım, yanlış düşüncelerle saplantılarla elimdeki imkânlarla mutlu ola bilirdim, kimsenin hayatı benim hayatımdan mükemmel değildi, çünkü herkes kaderine razı olup yaşıyordu, bende aynı hayatı yaşamama rağmen bir direniş vardı yüreğimde, o beni hasta etti bütün dengemi bozdu keşke herkes gibi olabilseydim diye çok içlendim, ama şimdi farklılığımla gurur duyuyorum, keşke yüreğimin sesini daha genç yaşlarda duya bilseydim.

Pişmanlığım bu olmalı. Kaderine razı olmak değil de elimdekilerin değerini bilerek mutlu olamamaktan kaynaklanan pişmanlık. Susuyordum ihtiraz etmeden şikâyet etmeden kimseyi rahatsız ermiyordum, yoksulluğum umurumda değildi, evin yok eşyam yoktu, kuru ekmekle çocuk büyütmüş olmayı da dert etmedim, der ettiğim olay karnı tokların bana tepeden bakışıydı, o içi boş, kürk giymişlerin kendine olan sahte güvenleri, beni aşağılayan bakışları kompleksli yaptı, oysa köyümde iken böyle bir derdim yoktu hayat daha kolaydı şehrin bana yaptığı düşmanlığı sonradan fark ettim, ruhu olmayan insanların yoksulu gereksiz görüşlerini yüzlerinden okudum canımı acıttı beni saplantılı hale getirdi.

Barış Mançu güzel demişti, içi boş insanlara dair. İçi boş insanların bu sofrada yeri yok. oysa insanların içinde ne var ne yok bilen yoktu. Kimin içi boş kimin dolu olduğunu gören yoktu. Malı mülkü olmayanların bu dünyada yeri yoktu sadece. Bunları kendime fazla dert ettim düşündüğüm kendim değildim ister inanılsın isterse inanılmasın şu an umurumda değil, ben kendimi hiç fakir bulmadım acıdığım halkımdı. Önceleri kendimden başka herkese acıdım, 35 yaştan sonra kendime acımaya başladım, işte o vakit kayıp etmenin eşiğine geldim.
Bir kez daha teşekkür ediyorum o kitapları bana ulaştıranlara ve okuyup yazma azmim için kendime minnettarım.
Devam edecek