İlhamımı çalan bir gündüzün ardından karşılaşıyorum geceyle. Karanlık bir hoşgeldin var dilimde ve " Yalnızlığımla bana ne getirdin ? İlham getirdin mi ? " soruları. Kağıt ve kalemim ellerimde her zaman ki gibi ama hayali penceremden şiddetli düşünce rüzgarları bile esse kıpırdamıyor, kalemimi kıpırdatamıyorum ya sanki yazamadıklarım ellerime batıyor. Kalemimin içine hapsolmuş bir iç dökümüm var sayfalarca, biliyorum. Kus diyorum kağıda, mürekkebi bile bulanmıyor, tek damlası akmıyor. Kalıyorum öylece, düşüncelerimin arasında "ne yazsam, neyi, kimi yazsam" sorularıyla kaybolup gidiyorum bilmediğim satırlara, bilmeden ilerliyorum o satırlarda..

Yazamamak büyük bir sıkıntı tabi. Hele ki bu sizin için bir rahatlama yoluysa ve bu rahatlamaya mutlaka ihtiyacınız varsa ne olursa olsun yazmalısınız; yazamadığınızı bile..

Yavaş yavaş rahatlamaya başlıyorum. Evet doğru yazamıyorum ama bu sefer yazamadığımı yazıyorum..

Ahmet Kastancı