KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Bir Çocuk İntihar Etmiş...
Bir varmış bir yokmuş demeyeceğim bu gece…
Bir vardı, bir yoktu diyeceğim…
Bir çocuk vardı bir zamanlar… Daha çok küçüktü… Çok ürkekti… Kıvır kıvır saçları dökülüyordu omuzlarına. Gözlerinin içi parıldıyordu insanlara bakarken ve hep dudağının kenarında taşıyordu bir yudum tebessümü…
Hayattan çok da fazla bir şey istemiyordu aslında… Küçük hatta ufacık durumlardan bile mutlu olmayı başarabiliyordu… Tek derdi çevreyi anlayabilmekti, çok çaba sarf etti bu konuda ve başardı da sonunda… İnsanları anladı anlamasına da, artık kendi olmaktan çıkmış ve bambaşka bir ruh taşır olmuştu güçsüz bedeninde…
Basit bir hayatı vardı bu çocuğun… Ta ki insanları anlayabilecek yaşa gelinceye kadar…
İnsanlar mı çok acımasızlardı, yoksa dünyadaki bütün acımasızlar bizim çocuğu mu bulmuştu?
Önceleri yalnızlıkla baş başa kaldı uzun süre, bu işte bir yanlışlık var, kimse yalnız değil ben de olmamalıyım dedi ve arkadaşlar edindi kendisine… Zaten böyle başlamadı mı hikâye… İlk darbeyi kendisine dost edindiklerinden yiyeceğini nereden bilebilirdi ki…
Hayat bilgisinin ilk dersini almış oldu böylelikle. İnanmaz oldu çocuk artık dostluklara… Biliyordu aslında hepsinin gerçek yüzünü de, sesini çıkarmıyordu gene de kimselere…
Belki de bu yüzdendir halen arkadaşlarına dost diyemeyişi…
Zaman geçti, çocuk yaralarını sarmaya başlamıştı ki tam, nedense işler tekrar kötüye gitmeye başladı… Büyüdüğü için bir bedel miydi acaba bu yaşadıkları? Yoksa başka bir şey miydi? Oysaki insanları kırmaktan çok korkuyordu bizim tatlı kız ama insanlar gözlerini kırpmadan kırıyorlardı onu…
Neden sadece bir kere sohbet ettikleri bile hiç çekinmeden arkasından konuşuyor ya da iftiralar denizinde boğuyorlardı onu? Ya da neden hiç onu anlama zahmetinde bulunmadı insanlar? Bir kişi bile sormadı ona neden, niçin ya da nasıl diye…
Peki bütün insanlar mı önyargılıydı bu dünyada yoksa bütün önyargılılar onu mu buluyorlardı?
İnanmadı hiçbir söylenene sonraları… Belki de bu yüzdendir halen insanlara karşı önyargılı yaklaşması…
Zaman bile ona karşıydı sanki, öyle bir geçiyordu ki, daha bir düştüğü çukurdan kalkamadan diğerinde buluyordu kendisini…
İnsanlara güler yüz gösterdikçe hep kullanıldı bizim çaresiz kız, belki de bu yüzdendir halen insanlara karşı soğuk, ciddi ve sınırlı olması…
Sonra saatlerle bozuldu iyice arası, zaman ile olumsuzluklar arasında doğru orantı kurduğundan beri zaman geçsin istemiyordu ama sanki saatler ona inat eder gibi ilerlemeye devam ediyordu…
Başarısız olduğu zamanlarda istediği sadece omzuna başını dayayabileceği bir insandı, ya da biraz yardımcı olabilecek kendisine… Ama o da olmadı işte diğerleri gibi, yardımcı olmak yerine hep köstek oldu insanlar ona… Zaten başarı hep çevresindekileri kaybetmesine neden olmamış mıydı? Biraz geç oldu ama anladı yanında kimsenin kalmadığını…
Belki de işte bu yüzdendir insanlara tahammül edemeyişi ve sinirli oluşu…
Ve belki de işte bu yüzdendir artık hiçbir başarının onu sevindiremeyişi…
Bitmiyor tükenmiyordu yaşananlar ama daha pes etmemişti bizim küçük kız, gerçi geçen zamanla birlikte küçüklüğü de kalmamıştı artık ya neyse… Çok seneler kaybettiğini anladı belki ama çok geç kalmıştı bunu anlamak için…
Belki de hep bu yüzdendi geçmişe karşı özlemle yaşayışı…
Düzene giriyor artık bir şeyler dediği bir zamana denk geliyordu son darbeyi yemesi… İncinmeye hali kalmadığı bir durumdayken yakalandı aşk acısına… Hem de öyle böyle bir durum değildi bu seferki… İnsanların hiç bilmediği, aklına bile gelmeyecek huylarını öğrendi bir anda… Vücudunun kaldıramayacağı sorumluluklar yüklendi bu kez omuzlarına… Yaşlandığını hissetti günler günleri takip ederken ve sonunda nefes gelip düğümlendi boğazında…
Belki de bu yüzdendi halen aşk yazıları yazamaması ve okumaya tahammül edemeyişi…
Belki de bu yüzdendi arkasına bile bakmadan, önünü göremediği uzaklara kaçışı…
Belki de hep bu yüzdendi için için ağlarken dışarıya mutlu görünmesi…
Eğer bir gün merak eder de ararsanız bu küçük kızı, uzak şehirlerin yaslı sokaklarına bakın, çünkü küçük kız halen kaçmakta…
Yanında diline doladığı hep aynı cümle:
İçimde bir çocuk intihar etmiş ama kimsenin haberi yok…
…………………………………………
Benden beklenmeyecek türde bir yazıydı, farkındayım… Bu yazı, asla gün yüzüne çıkmayacak yazıların arasından kaçıp kurtuldu bu gece.
Belki de fazla duygusalım bu gece…
Pelin
Herşey tamam da, bir tarihle saat mi eksik kaldı yani?
YORUMLAR
sevgili pelin ilk gün ışığına çıkması gerekenleri gömmene sebep olmalı. :)
ayrıca yazıda bahsi geçen dostla ilgili yorumun için diyebileceğim şu : iyiki dostlarımız var. değilse nereden bilebilirdik dostluğun yaşattığımız ve gösterdiğimiz özen olduğunu. :)
Devmanı bekliyorum yazılarının, olduğu haliyle. Lüleli saçlarıyla...
yazınız hakkında düşüncelerimi size de ilettim ama buraya yorum bırakmadan geçmek istemiyorum
o küçük kızların anlatılmaya ihtiyacı var :)
tebrikler
Zaman nasil yetisebilirki bu yaziya cunku cok fazla hizli kosmaktasiniz :)))
Guzle bir yaziydi ama sizi ya da kahramaninizi birazcik karamsar gördum .. Ask , sevgi sadece bir kisiye ya da bir kac kisiye bagli ya da bir kac kisinin tekelinde seyler degildir yani mutluluk , sevinc her zaman her yerde vardir önemli olan onu görebilmekte . Ben saniyorumki göruldugunde yakaliyabilecek bir yetenege sahipsiniz cunku icinizdeki o sevgi ölmedigi muddetce hem sizi yasatacaktir hemde esini bulmada size yardimci olacaktir .. Siz yazinizin sonunda icinizdeki cocugun intihat ettigini söylesenizde siz yasadiginiza göre bunun mumkun olmayacagini dusnuyorum yoksa bu kadar seyi hatirliyabiliyor olamazdiniz :)))))
Kutlarim seni Pelin , guzel bir yaziydi , bizleri icindeki cocukla konusturdugun icin ayrica tesekkur ederim , sevgilerimle .....
Güzel denemeler, gelişmeler. Güçlenen kalemin, artan konu dagarcıgın kutluyorum
Bitmiyor tükenmiyordu yaşananlar ama daha pes etmemişti bizim küçük kız, gerçi geçen zamanla birlikte küçüklüğü de kalmamıştı artık ya neyse… Çok seneler kaybettiğini anladı belki ama çok geç kalmıştı bunu anlamak için…
Duyguların satırlara nakşedilmesine güzel bir örnek. Kaleminize ve yüreğinize sağlık. Selam, saygı ve sevgilerimi sunuyorum efendim. Muhabbetle kalınız.
Güzel ve çok duygulandırıcı bir yazıydı.
Tarzın dışına çıkmalar tecrübelerinizin arttığına delalettir.
Ustalar tarzlar arasında melodiler oluşturabilir bence, çıraklar ise tek tarzda tren gibi giderler.
Usta ve çırak farkıda budur bence.
Kutlarım
Benden beklenmeyecek türde bir yazıydı, farkındayım… Bu yazı, asla gün yüzüne çıkmayacak yazıların arasından kaçıp kurtuldu bu gece.
Belki de fazla duygusalım bu gece…
NEDEN BÖYLE DÜŞÜNDÜNÜZ ANLAMADIM?
DUYGUSALLIĞINIZ DEĞİL, FARKLI KONUYU SUNMANIZ ÖNEMLİ BENCE SEVGİLİ YAZAR...
Sevgiyle....emeğe ve kaleme sağlık...
Arkadaşlık vardır,gerçek dostluk vardır hala.Her zamanda olacaktır..Arayıp bulmak gerekiyor.İnsanlara kolay inanmamalı ve kanmamalı elbet.Ama karamsar da olmamalı.
Sizin de karşınıza çıkmıştır mutlaka ama karambolde kaybolmuşlardır belki de.
Lütfen aramaya devam edin ;tecrübeyle ve titizlikle.
Mutlaka bulacaksınız...Sevgiyle kalın.
Çok etkileyici...
Yorumsuzum...
Yürekten tebrikler dost...
Burada ayrı düştük.
Benim içimdeki çocuk doğarken seninkinin ölmesine dayanamam.
Gel el birliği ile hayata bağlayalım küçük cimcime yi.Bendeki cimcime arkadaşsız kalmasın di mi ama
Beğendiğimi söylemeden geçemeyeceğim...
Belki de bu yüzdendir kaçıncı keredir bu defa son diyerek yine aynı yanılgılarla kundaklandığımız.....
YÜREKTEN ALKIŞLARIM
İçimde bir çocuk intihar etmiş ama kimsenin haberim yok…
tebrik ederim...
İyi bir yazar olmanın başlıca koşutu; öncelikle kendini yazmaktır... Bu sebepten olsa gerek büyük yazarların hamen hepsinin yazdığı ilk roman kendi romanlarıdır... Hani derler ya; "Hayatım roman" diye..
Hızla gelişen yazı yeteneğinizin dahada yıldızlaşması için öncelikle kendinizden kurtulmanız gerek.. Bu tür içsel boşalımların yoğun olduğu yazılar, daha derin ve sürekli yazıların habercisidir... Yazın öyle bir iş ki, yazmaktan korkmaya başladığınızda artık yazarsınızdır...
Bu çok bilge tavrı mı bir kenara atarak... İntihar eden çocuğa gelince... Kendi içinde hoş bir yazı.. Bence, çocuk intihar etmemiş büyüyor.. belki biraz küsmüş... eee büyürken de insan düşüp kalkıyor... Arınma gereksinimi kirlenmeden doğmaz mı? Ya da dinlenmek için yorulmak gerek mez mi?
Kalemin daim olsun...
Unutmadan,
"yazamadığın anlarda kalemini çevir yüreğine sapla acı hissettin mi yazarsın."
Hocam bana hep böyle derdi de!...
Yüreğine sağlık...
umutadam tarafından 1/17/2008 3:27:36 PM zamanında düzenlenmiştir.
Evet,bu yazıyla tarzının dışına çıkmışsın.Ben beğendim,sen de beğen.Duyguları olumlu ya da olumsuz gün yüzüne çıkarmak cesaret ister çünkü.İyi bir başlangıç yaptın,devamı da gelsin derim(naçizane).
Yaşanılanlar insanı bazen önyargılara taşır.Haklısın.Ama ne yazı kış yapmaya,ne de kışı yaz haline getirmeye uğraşmamak lazım.Herbirinden zevk almaya bakmalı.
İçindeki çocuğu yeniden diriltmek sadece senin elinde.Boşver hayal kırıklıklarını,onlarda sana tecrübe.Unutma!
Evrende KAOS yoktur.Başımıza gelen ve gelecek olan şeylerin bir amacı vardır.Her deneyim dersler içerir.
Nasihat gibi oldu yorumum sana.Umarım haddimi aşmamışımdır.Ablalığıma ver olur mu?))
Sevgimle kal.
