küçük mektup

• 16 Ocak 2008 Çarşamba 23:55:14

Sevgili öğretmenim,

Bugün çok çocukça bir şey yaptım ben. Öyle çocukçaydı ki , etrafımdakiler hiç şaşırmadılar. Öğretmenim, siz demiştiniz ya “hayat bu, insanı heryere sürükleyebilir” diye, biz de gülmüştük, ne kadar kocaman laflar ediyorsunuz diye. Çocuk olanlar yaşamıyormuş bu hayat dediklerini. Sonra bazıları kocaman oldukları halde çocuk kalmayı tercih etmişler. Öyle acı çekmişler ki öğretmenim, öyle üzülmüşler ki, hiçbir gözyaşı onların bu acısına çözüm olamamış. Zaten öğretmenim, hani beni başka okula gönderecekler diye ağlamıştım ya, ondan sonra hiç öyle ağlayamadım ben. İnsan bir kez ağlar böyle. Sonradan akan şeyler gözyaşı olamaz ki, acı çekmeye alışıyorken biz.

Öğretmenim, bana çok kızacaksınız ama, ben bir çocuğu öldürmüş olabilirim. Ama yemin ederim, eğer yaptıysam, isteyerek yapmamışımdır. Şimdi hayat beni “katil” mi yapmış olacak? Sahiden katil mi oldum öğretmenim?

Size bir sır vereceğim şimdi, ve mektubumu bitireceğim. Bu sırrı kimseyle paylaşmayın olur mu? Ben şimdi çok büyüdüm. Ama her gece süt içiyorum, sabahları temiz uyanabilmek için, siz öğretmiştiniz bana bunu.

Hayatta bana verdiğiniz her şey için çok teşekkür ederim, pamuk ellerinizden öperim…

“en küçük” öğrenciniz