sen hiç yüreğini kıyı ege'me boyadın mı.?.........

• 29 Şubat 2012 Çarşamba 21:41:09

Şimdilerde sözcüklerin kalbi buruk… divanedir sokaklarda
bi’başına... üzerinde, tam bozmuş mehyanelerin havası
Boylu boyunca… Bakışların geceye döner Üşüdükçe yalnızlığın;
Bulutlanır gönlündeki anılar, sağanak olur günbatımlarında…
Avuçlarına sığınan hatıralar kayıp; Sevgi diyarı sessizliğe terkedilmiş,
Hayal olmuş umutların; Gelip çatmış infaz saatleri...
Sevdanın idamı kazınmış bağrına....…
Yüreğinde bir gölgesi kalmış Yalnızlığın, sen diye inleyen
Bir de saf hasret; Sevdiceğinden isyandadır...
Çiğ damlası teninde sevdiceğinin,gözyaşın, Ipıslak… Ellerinde kağıttan çiçeklerin dikenleri.......

Buralarda, En derin koyu laciverttir denizi imbat kokar kıyıları "kıyı ege’min"......
Sen hiç yüreğini kıyı ege’me boyadın mı?

Yazmanın sonu yok gibi görünse de, tıkanıyorum zaman zaman.....Hatırlamak için geriye dönüp bakabilecek gücü bulmanın zayıflığını taşıyorum üzerimde… Her şeyin öylesine çabuk geçip gittiği bir yolda, kendimi zorla bir başıma bırakıyorum… Bu hoşuma gitmese de "gidiyor aslında" kelimeler zamansızca siliniyor hafızamdan...

Bu kelimelerle birlikte, silinen birçok -di’li geçmiş anılar..… Kendimi asıyorum tutunamadığım aynaların soğuk yüzüne… Ya birgün sığınacak ayna bulamazsam… Benimle birlikte tükenen bir yanım var artık…

Hiç ayrı kalmadım yazmaktan, sanki bir asır geçti bu yalnızlıkta… Yağmurlu kimbilir kaç gece ve düşlerine takılan kimbilir kaç düşünce... Elimin kaleme kâğıda gittiği her yalnızlık, sen diyerek başladı ve sen diyemeden bitti... kıyı egem’de
hasretine daldığım zamanların öfkesine bulanıyor yalnızlığım...

Bu yalnızlığı mı daha çok seviyorum şimdi… Yoksa tarifini hiçbir kitapta, hiçbir kelimede bulamadığım bir yalnızlığımı... Kim kimi seviyor bir an için... Böyle kalmak bana zor geliyor... yalnızlığımdan taşıyor zamansızlığım… Hiçbir zamana ait olamadığım, tertemiz bir sayfa açamadığım hayata bakmaktan... Yorgunluk çekiyor gözlerim... İçinde kendime dair birikintilerimi bile derleyip toparlayamamaktan yorgun düşmek, silinip feleğin çemberinde, “ben vardım eskiden” diyebilmek bana ait olan bir şey değil artık biliyorum….......

Bilmek; sorumluluklarımı bana geri getirmez bu anlamda… Hata yapmaktan bıktığım bu hayatı kabullenemedim bir ölçüde... Sınırların içimi ateşlere veren tarafında susuyorum binlerce defa... Tam konuşacağım, susuyorum... Susmaktan bıkmayan bir ben, ahrazım işte............

Beni anladığını sandığım bir hayat varmış... Benim onu anlamaktan bıktığım bir hayat içinde... Kendi kendine... Binlerce hayattan sadece bir tane... Ne kadar uzaklaşıyorum kendimden... Utanarak... Ama anlaşılmayacak derecede nefret ederek kendimden....kıskacında yarını umuttan silerek bir parça daha, nasıl da uzaklaşıyorum gerçekliğinden olmayan kendi yüzümün….....

Kapılarını araladığımda yüreğimin her satırda aşk yatıyor... Aşk çıkıyor karşıma kurduğum her cümlede...... Her kelime kendini doğuruyor yalnızlığından… Bir zaman geliyor ki, unutturuyor kendini bana… Kelimeler eriyor sevdanın düşlerinde... Ne bırakıyor geriye... Ben biraz daha tükenmiş, biraz daha yaşlanırken son çeyreğimin avuçlarında… Uzak yine uzak kalıyor hayata... Biraz daha uzaklaşarak... Uzaklığın acısını yaşamak, artık yok biliyorum aşk... pazarlık etmem ki aşk’la...tek sermayem kaldı.."o
da yüreğim"...Aşk yoksa yoksa zaman mı daha uzak.....

çığlık çığlığa sevda… Perdesiz evlerde bakışan hırsızlar, Buğulu bir kadeh yorgunluğu, Ama ne ölümdür bu, Ne düşlerime saplanmış bir uykusuzluk... Suskunluk sadece, sadece suskunluk…..sessiz.susukun...ahrazca...

Bildiklerimi, tanıdıklarımı, yaşadıklarımı nasıl anlatsın zaman, anlattı diyelim, nasıl dinlesin zaman.....

Oysa yüreğimden sızan bi’kaç kelime diyor ki.... ” Sevdiğin o mavi bir daha gelmez.. Gri’ye boyanır pür yüreğin”, tükendiğini yineliyor durmadan yaşanılan her anı.......
Uzun süredir, karaladığım bir kaç cümle, yatıp duruyor kâğıt üzerinde… Yok, saydığım şu hayat, Ne çok düşünür oysa beni,hiç çıkmaz ki aklımdan yüreğime susan yürek "tek o anlar yüreğimi"...........

isyanda kelimelerim, cümlelerim...... Bir sessizlik, ya da bunun gibi binlerce sessizlik, ne anlatacak sonrasına, içinde boğulduğum zamanın yanı sıra........
İsmini hüzünden alan şiirlerimin bağrında uyuyorum şimdi… Kendimi vuruyorum ansızın sensiz harflerin gölgesinde...
Sen baktığında, ya da bir başkası... Göremiyorum düşlerimi… Böylesi daha kötü... en iyisinden bir ölüm seçiyorum şimdi,
S E N S İ Z L İ K............ hiç yaşanmamış olan... Daha beter bir suskunluk... Nereye kadar…
İsmini unuttuğum bir zamandı, sadece ismini… Hatırlayabildiğim, benden daha çok sevilmen... Daha çok sen, içimden... Şimdi aynaya, son kez bak benim için…
Sen hiç yüreğini engin lacivert’e boyadın mı?...............ben’gibi................yalandan da olsa...........

................................

kıyı ege köylüsü......

.