GÜNLÜĞÜMDEN – 74
TUTKU! O kadar çok zaman oldu ki seninle söyleşmeyeli.Bu süreç içerisinde, neler, neler yaşandı? Ben nasıl, nasıl özlemişim yazmayı? Şiiri, seni. Hep içimde biryerler acıdı – kanadı. Kanında, amansız yazma vrüsünü taşımayanlar, asla ve asla anlayamazlar bunu. Yaşamadım sanki. Soluk alıp veren, gerekenleri yapan bir robottum. Ohh bee. Kendi hayatıma başlıyorum artık. Heeey dünya varmış.
Zamanla, olanları öğrenirsin. Ben şimdi sadece, bu günü anlatacağım.
Öğlen, aylar sonra ilk kez, deniz kıyısına koştum. Güneş vardı. Ama hava rüzgarlıydı. Bir saat kadar kaldım, hastalanmamak için. Deniz annem masmavi – ışıl ışıl yanıyordu. Dalgalar, köpük – köpük, hırsla toprağı öpüyordu. Benim için harika bir görsel ve sessel şölendi. Arkamdaki caddede, motorlu taşıtlar olduğundan. Deniz annemin kokusunu, pek doya doya alamadım.
Sonra, evimin önündeki havuzun önünde oturdum. Rüzgar yoktu, biraz daha güneşi yaşadım. Aşırı olmayan güneş bana çok iyi geliyor. Ağrılarımı alıyor, ruhsal açıdan da, harika geliyor. Güneşi, hep çok sevdim ben. Çoğu kez yüzümü gökyüzüne kaldırırım. Hafif bir de rüzgar varsa? Kapatırım gözlerimi. En küçük zerrelerimde bile, duyumsarım evreni. Biliyorum, benden de ona, kendi pozitif enerjim gider. Kimseler bilmeden, sessizce bütünleşiriz.
Sessizce, başkaları bilsin, bilmesin, o kadar çok şey yaşarım ki ben? Ağaçları, çiçekleri, otları okşarım. Konuşurum onlarla. Beni anladıklarını bilirim. İlle de, taşların arasından fışkıran çimenlere, çiçeklere, otlara. Yanlarından geçerken, “saygılar efendim, nasılsınız? Sizi çook seviyorum.” Diyerek, gülümserim. Onlar da, gülümser. Görürüm ruhumla. Paylaşırız birbirimizi. Yaşamak, böyle bir şey işte. Anlayabilene, öyle çok şey var ki, yüzeyin altında.
Nilgün Acar 12.02.2012 ALANYA - EVİM