‎2,5 yaşındaydım
mutluydum -ki ben en son o yaşta mutlu olmuştum-
annem ve babam yanımdaydı, herkes seviyordu "canım" diyordu "çok şekersin" diyordu "çok tatlısın" ama ben en çok "sen ne güzel bir çocuksun" deyişlerini seviyordum -ki ben en son o yaşta çok güzel olmuştum-
kimse "korkularım" olacağını söylememişti,
"yalnızlığı" anlatmamıştı,
dilinin ucuyla dostluk cümleleri kuranlardan bahsetmemişti,
kendini bilmeyenin beni bilmeye çalışacağını konuşmamıştı,
insanların kendi sorumluluklarından kaçarken benim hayatımı dizayn etmeye girişeceğinden söz açmamıştı,
harflerin hırslanılan ne varsa elde etmek için cümle haline getirilmeye çalışılan işaret levhaları olduğunu belirtmemişti,
aşkın karşındakini talan etmek demek olduğunu faydalanmak demek olduğunu yağmalamak demek olduğunu öğretmemişti,
bahanesini bulabildikten sonra herşeyi kendime de insanlara da inandırabileceğimi açıklamamıştı,
kendim olmaya çalıştıkça en çok kaybedenin acı çekecek olanın yine ben olacağımı belletmemişti...
ben inanıyordum her söylenilene mazurdum çünkü annem babam yanımdaydı ve ben küçüktüm mutluydum bilmiyordum...
2,5 yaşındaydım
mutluydum -ki ben en son o yaşta mutlu olmuştum-
kabul olmadığını düşündüğüm dualarım yoktu,
bırakıp giden dostlarım...yıllarım...kalabal​ıklarım...aşklarım yoktu,
eskimiş bir resim değildim henüz ve unutulmuş bir isim,
sahte ile gerçeği ayırdedebilen de değildim, yalan ile doğruyu ayırdedebilen de,
2,5 yaşındaydım
güzel bir çocuktum,
güzel gözlerim vardı ve güzel bakabiliyordum -ki ben en son o yaşta güzel bakabilmiştim-


...........