Nasıl mıyım?
-Ölüyorum işte. Her gün ayrı bir artıyor kanaması yaramın. Sargı bezleri de durduramıyor. Okuduğum hiçbir kitap da bizimki gibi acımamış kimsenin canı. Televizyon karşısına geçiyorum, belki biraz kafamı dağıtırım diye. Bir sigara yakıyorum. Öylece dalıp gidiyorum, sonra uyuya kalıyorum. Rüyamdasın bu seferde. Zor oluyor sadece rüyalarımda ellerini tutup, bir bankta, bir durakta sana sarılmak. Anlayabiliyor musun?

Nasıl mıyım?
-Özlüyorum işte. Uçurumun eşiğinde hayallerim. Yokluğunun ilk pazarı bugün. Alışamıyor işte insan. Zaman geçmek bilmiyor. Saat de seni geçiyor. Ben yine trabzanlarında kendini parçalayan bir iç sesten ibaretim. Aklıma hiç gidemediğimiz kafeler geliyor, izleyemediğimiz o filmler. Bir sigara daha yakıyorum. Yürüdüğümüz kaldırımları yıkıyorlar şimdi, durduğumuz durakların hepsi talan içinde. Artık herkes kırgın bize. Ama söyleyemiyorum; o gitti, biz bittik diyemiyorum. Canım acıyor. Canım çıkıyor işte yerinden. Anlayabiliyor musun?

Kirpiklerinin arasında kaybolduğum kadın,
Beni saçlarında büyütseydin eğer,
Alevinde kaybolurduk aşkın.
Ben ıslanmayı, senin gözyaşlarında sevmiştim.
Yürümeyi en çok senin peşinden gelirken…

Hala nasıl mıyım?
-Biraz daha yazarsam, parçalarımı bulamayacak hiç kimse...

Kerem Sümer.