MAMAK

• 21 Şubat 2012 Salı 14:38:09

Amcam adımı Kürşad koymuş, kırk çerisi ile Çin sarayını basan o yiğit Türkün adını koymuş. Amcama göre gelmiş geçmiş en büyük Türk Kürşad, Kürşad o isyan ateşinin ilk kıvılcımı olmasaydı daha uzun yıllar Çin esaretinde kalırdık ve büyük ihtimal Çin esareti altında asimile olur giderdik derdi amcam işte bu yüzden benim adımı Kürşad koymuş. Kürşad koymuş ki büyüyünce devletime milletime yararlı biri olayım benimle ilgili en büyük temennisi buydu amcamın. Babam ben doğmadan ölmüş, beni amcam ve annem büyütmüş, amcam uzun boylu esmer, siyah gözleri olan, iri yapılı ve okumayı çok istemesine rağmen yokluk dolayısıyla liseyi bile okuyamamış kendi kendini geliştirmiş bilgili biriydi. Anamın ise tek ümidi bendim, beni büyütüne kadar neler çektiğini çok iyi biliyorum.
Bütün bunlar soğuk Mamak zindanlarında zihnimde dönüp duruyor “ Kürşad, Türk büyüğü, vatana millete yararlı evlat” gerçekten ülkemi vatanımı çok seviyorum ve bu kutsal değerler için ölmeye hazırım. Beni ve yüzlerce arkadaşımı ite kalka bu soğuk, havasız, korkunç yere getirdiler sanırım on günü geçti. Her gün değişik, değişik işkence yapıyorlar bize önce çırılçıplak soyuyorlar sonra üzerimize soğuk su döküyorlar ve en son bilemem kaç volt elektriği üzerimizden geçiriyorlar, biz acı çekerken onlar karşımızda ayak, ayak üstüne atmış sigara içiyorlar bıyıklarının altından bize gülüyorlar tabi hakaretler hiç eksik olmuyor her gün aynı küfürler “ faşist, o.çocukları, p*ç vs vs” onlara göre biz zararlı ve ezilmesi gereken böcekleriz. Ne yaptık da bütün bunları bize reva görüyorlar anlamış değilim, vatanımızı sevdik hem de hiç karşılık beklemeden, ölürcesine tıpkı kırk çerisi ile Çin sarayını basan Kürşad gibi sevdik vatanımızı… Ahmet abi asacaklar bizi diyor, asacaklar sırayla asacaklar… aslında hepimiz aynı görüşteyiz er yada geç asacaklar bizi yağlı ilmiği geçirecekler boğazımızdan sonra sanki bir futbol topuna vurur gibi vuracaklar ayaklarımız altında ki sehpaya… bize “faşist” diyorlar yani hitler ile mussolini ile aynı kefeye koyuyorlar, onların gözünde kara sinek kadar değerimiz yok olmasın istemeyiz de… ah anam ah ne ümitler ile yollamıştın beni buralara “benim oğlum okuyacak böyük adam olacak derdin” sana söz vermiştim anam öğretmen olacaktım sonra atandığım yere beraber gidecektik. Ben Kars Sarıkamış ta öğretmen olmak istiyordum, tarih öğretmeni olacaktım geleceğin büyüklerini yetiştirecektim ama olmadı nasip değilmiş anam, alın yazımızda burçta dalgalanan ay yıldızlı bayrağa kanımızı vermek varmış bundan daha büyük bir şeref olur mu anam?
Sinan vardı Kırşehirli Sinan, bir sabah sokağın birinde kafasına iki kurşun sıkılmış ölü olarak bulunmuştu, çok zeki bir çocuktu, çocuk diyorum çünkü daha on yedisindeydi… sonra hikmet vardı Sivaslıydı, kangal derdik kavgacı biriydi, yiğit, mert, asibi ve bir o kadar da cesurdu. Birinde beş kişinin arasına girip kavga etmiş sol gözü mosmor, üstü başı yırtık eve geldiğinde ne oldu diye sorduğumuzda şakacı bir tavırla “çakallarla dans” demişti. Evet o hikmet artık yok işkencelere daha fazla dayanamadı, oturduğu elektrikli sandalyeden bir daha kalkamadı kalkamadı. Onunda idealleri vardı, hepimizin olduğu gibi…
Gözümün önünde bir silüet belirdi kim acaba bu? Uzun saçları var demek ki bir kız ama kim? Yoksa o mu? Tabi o başka kim olacaktı ki? Sibel hayatımda sevdiğim tek kız. Hatırlıyorum da beraber ilk kez sinemaya gitmiştik ikimizin de yüzü kıpkırmızıydı, ikimizin de elleri tir tir titriyordu. O gün hayatımın en güzel günlerinden biriydi… ben bunları düşünürken silüet çoktan kaybolmuştu…
Salim abi yeni bir takım almıştı giymek nasip olmadı, cafer’in çok sevdiği mavi kazağı artık sahipsiz, fatih’in muhabbet kuşu artık yalnız…
Herkes sırasını bekliyor, sırası gelen gidiyor. Benim sıramda yakın hani derler ya idam mahkumunun son dileği kabul olur diye benim de son dileğim “”milletimizin uğruna verdiğimiz canlarımız hatırlansın unutulmasın biz, bizden öncekileri unutmadık dilerim sonrakilerde bizi unutma”… -ylkvn-bizden