KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1424 Okunma
- 4 Yorum
- 0 Beğeni
İSLİ DEMLİK -6-
Mithat Paşa müthiş bir karalama ve misyonerlik savaşı vermekteydi. Kendini Osmanlının en büyüğü görüyordu. Saltanat soyunun sonunun geldiğini ve kurulacak yeni bir meclis ve bu meclisin idaresinde yeni bir sistemin kurulacağını her yerde açık açık ifade ediyordu. Hatta bu uğurda ne yapılırsa mübahtı. Yanına topladığı yandaşları ile misyonerlik ve görevini çok iyi idame ediyordu.Müthiş bir planlama ve çalışma sonucu,V.Mehmet’i mason bile yapmışlardı.Bu Osmanlı tarihinde bir ilkti. İlk defa bir Padişah olacak birisi mason yapılmıştı.Hem de on dördüncü dereceye yükseltilmişti.
Saray ve saltanat dolayısıyla tüm Osmanlı coğrafyası çatırdıyordu. Padişahımız Abdulaziz’e kumpas üstüne kumpas kuruluyordu. Kara bulutlar başımıza üşüşmüştü bir kere. Şimşekler çakıyordu her bir yanımıza. Bütün topraklarımız paylaşılmıştı. İngiliz hayranı olan Mithat Paşa bütün varı ve gücüyle mason locasına ve İngiliz hükümetine hizmet ediyordu. Yaptığı kulislerde Devlet’i Ali Osmaniye’nin kurtuluşunun Avrupalılıktan geçtiğini söylüyordu.
Öyle ki gözleri dönmüştü bir kere…İçlerine şeytan girmişti. Bu uğurda babalarını bile diri diri toprağa gömebilirlerdi. Bir an olsun durmuyorlardı.Toplantılar, yurt dışı gezileri, yurt dışından gelen misafirler, kilise ve haham ziyaretleri, ayinler…develan bitmek bilmiyordu. Abdulhamit Han yanımıza gidip geliyor durum muhasebesi yapıyordu.V.Mehmet’in padişahlığı gündemdeydi.Ama önlerinde bir engel vardı.Mevcut Padişah, Abdulaziz ölmeliydi!...
Marangozhane artık evim gibiydi. Padişahımızın çalışmaları, sohbetleri derken, bulunduğum ortama iyice alışmıştım. Ama yaşananlar ve yaşatılanlar çok zalimceydi.Hergün ne olacak niye merakımızı yenmeye çalışır Allah’mıza dualar ederdik. Evveliyatında da çok kötü olaylar olmuş.Padişahımız gittikten sonra Reşat ağa anlatmaya başladı;
"1876 yılı Haziran ayının dördü sabah saat beş civarları idi.Rahmetli çırağım, Sezai ile ben her zaman ki gibi namaz sonrası, marangozhaneye geliyorduk.Karşı yoldan ellerinde evrak çantası olan iki siluet gördük. Hızlı ve telaşlı saraya doğru yürüyorlardı.
Sezai,gözüpek iri yarı bir genç idi.Durumu sezince,bana dönerek;
“Ağam, bunlar Mithat Paşa ile Nuri Paşalar! Değil mi?” diye sordu.
O anın şaşkınlığı ve telaşı ile cevap verdim.
“Evet, kızanım ta kendileri” dedim.
Sezai her zaman ki kararlığı ile sözünü yineledi:
“Ağam kızmazsan sana bir arzuhalim olacak” dedi.
“Söyle!” dedim.
“İçimden bir ses bunları takip edelim diyor.Bunların ne hin olduklarını bilmeyen yok.Bu saatte burada olmaları hayra alemet değildir." dedi.
Etrafta bulunan ağaçların arkasına saklandık.Önümüzde ki yoldan, Mithat Paşa ve Nuri paşa hızlı bir şekilde yürüyerek geçtiler.Hararetli konuşuyorlardı.Bu konuşma yaklaşık yarım saat sürdü.Ne konuştukları ayan beyan belliydi.Padişahımızı öldürmeyi planlıyorlardı.Mithat Paşa bir an durdu ve Nuri Paşa’yı da durdurarak;
“Aman Nuriciğim! Yüzüne gözüne bulaştırma sakın!…Ben çalışma odama geçiyorum. Hüseyin Avni Paşa; Padişahı takip ediyor, her an durumu ile ilgili haberler veriyır. O işaret verir vermez adamlar içeri girecek ve işi bitirecekler…Dediğim gibi bileklerini kessinler…İntihar süsü verilmeli…yoksa yandığımızın resmidir tamam mı?”
“Tamam Mithat, anladım!…”
Sezai ile duyduklarımıza inanamıyor birbirimizi çimdikliyorduk. Bu bir hayal olmalıydı.Böyle bir canilik ve hainlik nasıl yapılırdı?
Padişah, Mithat Paşa’ya çok güvenirdi.Hüseyin Avni Paşa’yı da severdi.Demek ki hainler içerdenmiş.Hepsi satılmış bunların…Sezai’ye dönerek alelacele kafamda yaptığım planı anlatmaya başladım.
“Sezai, ben Mithat Paşa’yı, sen de Nuri Paşa’yı etkisiz hale getireceğiz tamam mı?” dedim.
“İyi diyorsun da, sonra Saraya nasıl gireceğiz? Bunlar kumpası tam teşekkül kurmuşlar…Abdulhamit Efendimize ulaşmamız lazım…” dedi.
“Sezai vakit yok…” diyerek itiraz ettim.Bu arada Paşacıklar yavaş yavaş ilerlemeye başladılar. Sezai o an için ne düşündü bilmiyorum; ani bir kararla yerinden fırladı ve Mithat Paşa’nın boynunun köküne yumruğumu indirdi.O ara Nuri Paşa, ani bir refleksle silahına davranıp iki el ateş etti.
“Yandım anam !” diye sesi duyduğumda şok oldum.Olduğum yerde çakılı kaldım. Sezai vurulmuştu. Olduğu yere yığılmış,kanlar içinde inliyordu. Acılı gözlerle Nuri Paşa’ya doğru baktı.
Ben olayı yakından takip ediyordum.Zamansız çıkarsam beni de enselerdi.
Nuri Paşa, elinde ki silahı tam ona doğru tutmuş bir şekilde bağırarak şu soruyu sordu;
“Kimsin sen,kimin adına çalışıyorsun be çocuk?” dedi.
Soruyu tam sormuştu ki, olanca gücümle boynunun köküne vurup yere uzatmıştım.
Sezai acılar içinde son kez yüzüme bakıp;
“Ağam nerde kaldın?” diye inledi.
“Ah kızanım ah!Zamansız atladın tüm işleri berbat ettin.” dedim. Onu sırtıma alarak hızlı bir şekilde marangozhaneye kadar götürdüm.
YORUMLAR
Değerli gardaş.
Daha önce de belirttiğim gibi oldukça çetin bir yola girmişsin. Allah yardımcın olsun.Böyle bir romanı yazarken hele de gerçek ve tarihe mal olmuş şahsiyetler hakkında yorumlar yaparken mümkün olduğu kadar belgelere dayanmaya çalış. Örneğin Mithat Paşa'nın masonluğu ve misyoner faaliyetlerinde bulunması gibi.
Bir diğer husus da mesela Sultan Abdülaziz'i öldürmeye kalkan iki kişi bunu cadde ortasında hem de herkesin duyacağı bir biçimde konuşmaz...Bu gibi kurgularda da dikkatli olunmalı bence.
Daha Abdülaziz hayattayken İstanbul Gedikpaşa'da Güllü Agop'un tiyatrosu denilen yerde ''Vatan yahut Silistre '' adlı eser oynanırken '' Murad'ımızı isteriz'' Nümayişleri ile sokağa dökülen bir halk...V. Mehmet'i niçin tahta geçirmek istesin?...V. Mehmet hiç de düşünülen bir kişi değildir. Taht için. V.Murat'ın Tam bir akıl hastası olduğu kesin olarak ortaya çıkınca bile V.Mehmet düşünülmemiş,II. Abdülhamit düşünülmüştür.
Bunlar ayrıntı gibi gelebilir ama tarihi bir roman yazıyorsun neticede.
Mithat Paşa'yı mason ya da misyoner yönüyle değil daha çok '' Bunca yıl Âl-i Osman saltanat sürdü. Bundan sonra Âl-i Mithat saltanat sürse ne olur'' ifadesiyle tanıtmak daha doğru olurdu kanımca.
Her şeye rağmen oldukça güzel bir hikaye...Tekrar Allah yardımcın olsun diyor selam ve sevgilerimi gönderiyrum.
Erzurumlu Selim
Sayın Kemnur'a aynen katılıyorum. Aslında yorumu okumadan önce aklımda şekillenen cümleler, tarihi roman yazmanın ciddiyeti ve objektifliği konusu üzerineydi.
Öykülemeniz çok başarılı. Kesinlikle profesyonelce. İnşallah roman ilk başlardaki seyrine döner. Tarih fonda, kahramanlar ön planda kalsa iyi olur bence. Yoksa fikrinize katılıyorum ama inkilap tarihi gibi bir roman okumak istemiyorum açıkçası. Öykü gölgede kalmamalı. Ben bu romandan çok ümitliyim. Takipte olacağım. Saygılar ve hayırlı başarılar.
(Bu arada gelmiş geçmiş tüm padişahlarımızın, Atatürk'ün ve ölmüş devlet büyüklerimizin mekanları cennet olsun.)
Aynur Engindeniz tarafından 2/17/2012 11:04:36 PM zamanında düzenlenmiştir.
Erzurumlu Selim
İLK BEŞ BÖLÜMDE İYİ BİR TARİHİ ROMAN OLACAĞINA İNANCIM TAMDI. GÖRÜYORUM Kİ, BU BÖLÜMDE KONU SUBJEKTİF BİR BAKIŞ AÇISI İLE ELE ALINMAYA BAŞLANDI. Böylece, tarihi roman yazmanın (en zor/içinden çıkılmaz/çok eleştirilebilecek) yanını seçmiş oluyorsunuz... Oysa kolay olan tarafsız bir bakış açısıyla ve tarihi kaynakçalara bağlı olarak yazmaktır. Gene de bu dizinin sürmesi en büyük arzum, zira kalemi kuvvetli bir can dostum tarafından yazılmakta... SAYGILARIMLA
Erzurumlu Selim
Kemnur
Mütercim Rüşdi Paşa sadrazam, Hüseyin Avni Paşa serasker, Mithad Paşa devlet nâzırı ve ehliyetsiz müfsid imam diye bilinen Hasan Hayrullah Efendi Şeyhülislâm oldular. Abdülaziz’in devlete verdiği yeni şekil ve özellikle de yeni donanmadan korkan İngiltere, kuklası olan Mithad Paşa’yı kullanarak Padişah aleyhindeki her hareketi takip ediyordu. 30 Mayıs 1876’da Harbiye Mektebi kumandanı Süleyman Paşa, çoğu Türkçe bilmeyen iki tabur askeri kandırarak Dolmabahçe Sarayı’nı bastı ve Padişah’ı tahttan indirdi. Hal’ fetvâsını Padişah’ın şuurunun bozukluğuna dayandıran Şeyhülislâm ise, hırsının esiri ve inkılabcıların oyuncağı olmuştu. Padişah hal’ edilmekle kalmadı; Dolmabahçe Sarayı tam manasıyla yağmalandı. Hüseyin Avni Paşa, hem hırsız ve hem de namussuz biri idi. Askere bahşiş dağıtılarak memnuniyetsizlikler bastırıldı. Artık 30 Mayıs 1876 tarihinden itibaren, bütün bu olup bitenlerin arkasında olan ve Osmanlı Padişahları arasında mason olduğu bilinen V. Murad Osmanlı tahtında oturuyordu. Sultân Aziz, 4.6.1876 tarihinde yani hal’ından 5 gün sonra, Hüseyin Avni Paşa’nın kiralık katilleri eliyle, kol damarları intihara benzeyecek şekilde kesilerek şehid edildi ve resmen intiharmış gibi gösterildi.Bundan onrasında ise Padişahın kayınbiraderi Hüseyin Avni Paşa'yı hal ederek intikam aldı... SAYGIYLA
