Kısa bir zaman önce, yaşanan trajedi son bulmuştu.On iki yaşında körpe bir beden; vucudunda istenmeyen eller.
Bir metreye iki metre aslında bir mezar, elle kazılmış oda şeklini almış bir çukurda.
Kendi sıvısıyla turşu olmuş saf bir ten bozulmadan.Şizofren bir düşünceyle, siyah bir çöp poşetinin içinde iki büklüm, kalmıştı.
Sonu av yapan iki kişi tarafından bulunarak. Topraga gömülmek olmuştu.

Ve şimdi arkanıza yaslanın
Sigaranızdan bir fırt çekin!

Büyük bir şehrin en güzel yerinde, akıl hastanesi terkedilmiş, çöpler yerlerde; önceden kalmış.Terkedilmeden önce
Herkes sus bus olmuş sanki! elime bir çay aldım kurulmuş çadırdan.
Ve bekledim:
Sonra eski bir tanıdık savcıdan, birşeyler ögrenmek için yanına yaklaştım.
Sorular sordum cevap yok?
Bekledim.
Birazdan aşagı inecegimizi beklemem gerektigini söyledi
Bekledim
Gel dedi: beraberce kurulan çelik merdivenden aşagı indik,Sadece burnuma küf ve tatlı patetes kokusu geliyordu.
Merakla üstü tentelerle kaplı raflara baktım.O sırada savcı birşeyler söyledi anlayamadım, görmek istiyordum ve sonunda bambu agaçlarından yapılma bir rafta;
Dokuz tane henüz yaşları oniki ve ondört yaşları arasında mumyalaşmış! yine aynı şekilde sanki turşuları kurulmuşcasına hiç bozulmamış.
Saçları omuzlarına dökülmüş...

Bu sefer çukurun genişligi iki metreye üç metre kepçe ile kazılmış kontur plakla üzeri örtülmüş bir oda.
Gençler alkol almak için gelmiş buraya: Ve bu insanlık dışı gördükleri manzara karşısında.
Tutulmuş dilleri
Bu kezde polisler sayesinde olmuş mezarları.

Sorarım size şimdi:
Bu nasıl bir dünya?
Bu nasıl bir insan?
Bunu kabul eden bizler
Neyiz kimiz?...
Mezarım

Kahverengi toprak sekiz tahta
Buz gibi topragın altında
Masumiyetimi çaldılar

Henüz oniki yaşında
Beni kadın yaptılar
Bir parçaçık et için
Vucudumu parçaladılar

Sevdiklerim agaçların altında
Ya ben nerdeyim şimdi
Çok uzaklarda mı yoksa

Beyaz bir agacın altında
Yardımınızı bekleyen çocugum
Çömeldim agacın dibine korkuyorum
Yardım edin bana ben bir çocugum

Annem babam yok kimsesizim
Aglıyorum gören yok
Bagırıyorum feryat ediyorum
Sesimi duyan yok

Korkuyorum alın benide
Kalbinizdeki sevginize
Sizden merhamet dileniyorum

Yasalara dayanan yargılamadan daha büyük bir yargılama vardır ki, o da her insanın kendi vicdanıdır.
Mahatma Gandh