KOSKOCA BİR ÇINARIM ŞİMDİ…

• 17 Şubat 2012 Cuma 06:33:15

Bugün tam 50 yaşındayım! 50 yıl=18.250 gün=438.000 saat=26.280.000 saniye… Koskoca bir çınarım artık, her ne kadar bazı sevdiklerim ve sevenlerim yaşımı göstermediğimi, hiç değişmediğimi söylese de…. Ben çok değiştim aslında kendi içimde, değişmeyen yüreğimdeki güzeliklerdi, yüreğimdeki güzellikler de Yüce Allah’dan ve ona olan muhabbetimden ibaretti. Hiç değişmemiş yansımam, o nedenledir kanaatindeyim doğrusu . Her ne kadar 50 yaşımı hasta olarak tamamlasam da, 51. yaşımı hasta olarak karşılıyor olsam da Yüce Allah’a binlerce kez şükrediyorum; beni bugünlere sevdiklerim ve sevenlerimle çıkardığı için, BİNLERCE ŞÜKÜRLER OLSUN.
Ben, acısı-tatlısıyla geçen 50 yılımın her anını yaşadım, her saniyesini, hem de olabildiğince bilinçli bir şekilde, boşa harcamadım hiçbir dakikasını, dolu dolu, anlam katarak, zaman öldürme telaşından uzak, tam tersi zamansızlık telaşında yaşayarak… Zira, yapmam gerekenlere ve yapmak istediklerime yeterli değildi sahip olduğum zaman, hep bir şeylerle meşguldüm, hep yapacak işlerim vardı benim, “sıkıldım” sözünü hiç bilmedim, demedim, diyemedim. “Sıkıldım” diyenlere zaman zaman şaşırmamın yanı sıra, bunun bir lüks olduğunu düşündüm hep çünkü, “sıkıldım” diyebilmek için boş zamanı olmalıydı insanın, bazen de imrendim bu sözü söyleyebilenlere açıkçası…
Çocukluğum, okulda, evde ve evimizin arkasındaki atölyemizde çalışmakla geçti, bir anı boş olmaksızın, gençliğim ona keza ve öğretmenliğim severek yaptığım, sonra aşka dönüşen mesleğim, emek emek geleceğimizi emanet edeceğimiz, o nedenle bin bir umutla bel bağladığım sevgili öğrencilerim… Evliliğim ve çocuklarım, zaman zaman çocuklarım mı daha önemli, öğrencilerim mi diye beynimi işgal eden sorularım ve ikisinin de birbirinden farkı olmadığını fark ettiğim cevaplarım çünkü, fark ettim ki çocuklarımı da öğrencilerimi de aynı mantıkla yetiştirmek için çabalıyorum, aynı özveri, aynı sabır, aynı bakış açısıyla, birine kazandırmak istediğim yetileri diğerine de kazandırmak tek hedefim…
50 yıl koskoca bir ömür, tam yarım asır, neler sığmadı ki bu ömre, acılar, sevinçler, kederler, mutluluklar, mutsuzluklar, platonik aşklar (hep Yüce Allah’a bana sabır vermesi için dua ettiğim ve duaların yardımıyla kendi içimde yaşayıp bitirdiğim) biri hariç platonik olmaktan uzak muhatabının da farkında olduğu ama sonu olmayacağı başından belli olan umutsuz aşk (onun için de yine Yüce Allah’a sığınıp dua ettim, şükürler olsun ki Rabbim hiçbir duamı geri çevirmediği gibi bu dualarımı da geri çevirmedi, bana sabır verdi)
50 yılın tüm getiri-götürülerine rağmen en güzeli, bu zaman sürecinde yüreğimdeki güzelliklerin hiçbir zaman bozulmaması, tam tersi yaşanan her şeye inat her geçen gün pekişmesi, gelişmesi oldu. Zira, o yürekte Allah vardı, Allah’ın yüreğime yerleştirdiği güzellikler vardı, iyi günümde şükür, kötü günümde sabır vardı, Allah sevgisi, insan sevgisi, yaşama sevinci-şevki, mücadele azmi, kanaat, hayr ve şerrin Allah’dan geldiğine, bir “Ol” demesiyle her şeyi olduran Yüce Allah’ın yaptığı her şeyde bir mana bir gereklilik olduğuna kayıtsız şartsız bir inanç vardı. Yüce Allah’a yüreğimdeki muhabbet sonsuzdu. İyi günümde Allah’ım “Ben, seni seviyorum, SENİN de beni sevdiğini biliyorum. Bugünleri gösterdiğin için sana binlerce şükürler olsun Allah’ım” dedim hep ve bunu yüreğimde hissederek söyledim. İnandım ki; Yüce Allah kulu için hayırlı gördüğü takdirde kulunun hiçbir isteğini geri çevirmiyor. Kötü günümde ise “Yarabbim mutlaka ki vardır bir bildiğin, bugünleri atlatabilmem için bana güç kuvvet ver, sabır ver” diye dua ettim. Allah duamı kabul etmesinin yanı sıra gerçekten de gördüm ki şer gibi görünen her şeyin sonunda bir hayır vardı.
Bugün 50 yaşımı tamamlamış ve kendince çizdiği hedeflere ulaşmış biri olarak, daha ne kadar yaşayabileceğimi ancak Yüce Allah bilir, 50 dakika mı, 5 yıl mı, daha fazla mı? Ama her ne kadar yaşayacaksam da dilerim; şu ana kadar yaşadığım hayattan nasıl memnunsam yine memnun olacağım bir zaman sürecinde yaşarım ve dileğim odur ki; Yüce Allah’ım şimdiye kadar olduğu gibi kafamdaki hedeflere ulaşabilmem için öncelikle bana, yavrularıma, sevdiklerime ve sevenlerime sağlık, sıhhat afiyet versin zira, hepsi de hayatımın dama taşlarını oluşturuyor, birinden biri eksik olursa dama taşları eksik olur ve bir şeyler aksamaya, ters gitmeye başlar. Dualarım Yüce Allah’ın çocuklarımı istediğim ve de kendi istedikleri hedefe ulaşmalarını sağlamamızda bize yardımcı olması ve tabi ki bir anne olarak mürüvvetlerini görmem için bana yeterli zamanı tanıması…Ve öğrencilerim, çocuklarım gibi onların da hayatın içinde dimdik durabilen, sağlam basabilen, kendi kendilerine yetebilen insanlar olduğunu görebilmek, tüm dualarım bunun için… Umarım Yüce Allah, tüm bunları görebilmem için bana yeterli zamanı tanır  İnşallah, AMİN.
Bugünleri görmememi sağlayan Yüce Allah’a binlerce şükürler olsun. Ve hayatıma dahil olan herkese, hayatımda olumlu-olumsuz şeyler yaşamama zemin hazırlayan herkese en içten teşekkürlerimi sunuyorum. Çünkü, beni ben yapan onların hayatıma kattığı değerlerdi. Bugün, bir ben varsa onların sayesinde var ve bu anlamda onların varlığını asla göz ardı edemem. İyilik yapmak adına davranan herkes, beni mutlu edeceğini biliyordu. Beni bilerek ya da bilmeyerek üzen herkes de bilsinler ki amaçlarına ulaşmaya çalışırlarken farkında olmasalar da aslında en önemli şeyleri onlar öğretti bana…Mevlana’nın; “Hamdım, piştim, yandım, Elhamdülillah.” Sözünde olduğu gibi her ne kadar “yanma” mertebesine ulaşamamaış olsam da sizlerin varlığı sayesinde “Hamdım, piştim, Elhamdülillah.”. O nedenle hayatıma dahil olan herkese teşekkürü bir borç biliyorum. İyi ki hayatıma dahil oldunuz, İYİ Kİ VARSINIZ 
Temellerini bugünlerde atabileceğim, daha güzel yarınlara sevdiklerim ve sevenlerimle çıkabilmek umuduyla…

17/02/2012 06:30
Perihan METİN