UNUTTUM

• 17 Şubat 2012 Cuma 01:37:54

Ben hep bir yerlerde bir şeyler unuturum. Nereye gitsem muhakkak bir şeylerimi orada bırakırım. Bu bende saplantı haline geldi. Bir yerden ayrılırken ellerime kollarıma bakarım acaba elimde bir şey vardı da unuttum mu diye. Genellikle de oradan uzaklaşınca aklıma gelir elimde şu vardı orada unuttum diye. Üstüme başıma bakarım eldiven fular unutmuşumu diye. Çoğunluklada bir yerlerde unuturum.

En çok da şemsiye eldiven, poşet ve su şişemi unuturum. Bir yerlerde bıraktığım şemsiyeleri düşünüyorum da her yıl üç beş tane bir yerlerde bırakmışımdır. Elimdeki bir yerde bırakırım ama nerede bıraktığımı da unuturum. En çok da otobüs de oturduğum kafede yada alışveriş yaptığım mağaza da bırakırım.
Hafta başında Adapazarı’nda arkadaşa gittim. Adapazarı’nı gezmeye çıktım. Bir mağazaya girdim kendime kendime pantolon ve buluz aldım. Paçaları yapılsın diye bıraktım tekrar almaya gittiğimde fularınızı unutmuşsunuz dediler. Ben farkında bile değilim unuttuğumun.

Cep telefonu kullanmayı sevmiyorum. Yolda giderken yada toplu ulaşım araçlarında telefonla konuşmaktan hoşlanmam birinin konuşmasından da hoşlanmam. Cep telefonuna alışık olmadığımdan onuda çok unuturm. Ya bir yerde unuturum yada evde çantamda yada bıraktığım yerde unuturum. Şarjı biter herkes arar ulaşamaz . B en herkesin ulaşmasını istemiyorum zaten. Evden arasınlar canım ya da tekrar arasınlar.

İstanbul dan ayrılıyorum terminale gideceğim. Taksi çağırdım taksi geldi bindim bir kaç kilometre gittik. Cüzdanımı çantamdan çıkarayım dedim birde ne göreyim çüzdanım yok evde şifonyerin üzerinde unutmuşum. Cüzdansız bir yere gidemem param kimliklerim kartlarım her şey onda geri döndük otobüse zor yetiştim. Boşuna dememişler akılsız başın cezasını ayaklar çeker diye.

Yaşlandık da unutuyorum desem daha gencim ne yaşlanması. Alzaymır hastasıda değilim ya da B12 vitamin eksikliğimde yok çok şükür. Et yemeği severim sebze sevmem. Neden bu kadar unutkanım bilmiyorum. Neden bir şeylerimi bir yerlerde bırakıyorum bilmiyorum. Aslında biliyorum hepsinin bir sebebi var. Unutkanlığımın hatırlamamım bir sebebi var. Nedir biliyor musun bilmiyorsun tabii ki .

Unutkanlığımın sebebi sensin sadece sen. Ben seni gördüm ve her şey değişti. Hayatım altüst oldu. Kafam karıştı sen benim dengemi bozdun. Seni gördüm sesini duydum sana aşık oldum. Bir görüşte aşk olur mu deme oluyor. Ben oldum bu yaşımda bu hayatta sana aşık oldum. Hem de her şeyi unutacak kadar. Sana aşık oldum hayatımı seni gördüğüm yerde bıraktım. Senin hayatın oldu hayatım.

Sana kalbimi verdim al da koy kalbinin üstüne birlikte atsınlar diye. İşte o zaman başladı her şey aklımı sende unuttum. Gözlerim görmedi gözlerinden başka bir şey gözlerimi gözlerinde unuttum. Ellerim ellerine değince ellerimdeki aşkımın sıcaklığını bıraktım teninde. Sana aşık oldum. Kendimi unuttum senin şehrinde.

Aşk yağmurlarında ıslanan kedi yavrusu gibi kapında bıraktım ruhumu. Belki acır içeri alırsın diye. Ben her şeyi sende unuttum. Ben her şeyi sana bıraktım.Sen gidince gözlerim ağlamayı unutmadı. Ben ağlama dedikçe gözlerim inatla ağladı ağladı.

Keşke sen yokken uyumayı da unutsaydım. Uykum gelmesedi ama olmadı. Bölük pörçük kabuzlu uykulara yenik düştü gözlerim. Sen yokken sabah uyanmayı unutmak istedim. Güneş vurunca yüzüme ve gözlerime sensiz günlere uyandım istemesem de. Sen yokken yemek yemeği, su içmeyi unutmak istedim ama acıktım susadım. İstemesem de yemek yedim su içtim. Boğazıma dizilse bile yedim içtim. Hem de kendimden nefretle ederek. Sen yokken kör oldum, üşüdüm ama ölmedim. Nefes alamam dedim ama aldım ölürüm dedim ama yaşıyorum işte.

Sen yokken aklımı yitirmek istedim. Aklımda hep sen vardın ve ben delirmek istiyordum. Seni düşünmeyi bilmek istemiyordum. Ben kendimi unutmak istedim. İşlek bir yolda karşıdan karşıya geçerken. Hızla gelen bir araba bana çarpsın istedim. Sen gidince yükseklik korkumu da unutmak istedim yüksek bir yerden kendimi atayım diye. Sen giderken canımı da alıp gitseydin de kendimi öldürmeye uğraşmasam . Sen yokken kokunda kalmasa üzerimde. Senden sonra ne kadar yıkasam da ellerimi bedenimi yinede sen kokuyorsun. Sen giderken beni neden bıraktın peki. Sensiz ben var mıyım ki yokum bittim sensizlikten.

Onun için unutuyorum bir şeyleri mi bir yerlerde. Belki kendimi de unuturum senin kapının önünde. Sen kapını açınca görürsün belki paspasın üzerinde. Acıyıp da alırsın belki beni kalbinin içine.

ERAY ÖZGÖR SARIKAYA
17.2.2012