Gün, akşama döndüğünde, deniz kızıla dönerdi.
Martı sesleriyle güneş sarı saçlarını denize bırakırdı.
Düşlredim hep o eski dostlarımı, bu sahilin esmer kumlarında. Duygularımdan koparak
kendime sığındıktan sonra, bazı tam olarak tanımadığım dostlarımın bir başka yüzüyle,
karşı karşıya geldim. Meğer, hiçbiri gördüğüm gibi değilmiş; hepsinin benden sakladığı
başka başka yüzleri varmış. Bugüne değin görmediğim o çehrelerini, gece karanlığı gibi
benden saklamışlar ya da ben onları görmeyecek kadar saf, ve budalaymışım.
Eğer bu can yakıcı duruma düşmeseymişim, atardamarım kadar bana yakınlarımı
bile tanıyamadan bu dünyadan göçüp gidecekmişim. Ağzımdaki lokmayı bölüştüğüm,
en yakınlarım bile bana yabancı oldular. İnsanı anlamanın zor olduğu söylenir.
İnsanbilimcileri insanı çözebilmek için boşuna kafa yorumluyorlar. Benim kör kuyularda,
kalmış birini kurtarmak için, Yusuf misali ile de kervanmı geçecek? sanırım bu sıkıntılı
ve bunalımlı geçen sayısız günlerim beni biraz daha düşünür’leştirdi. Yaşamımda olup bitenlere kızmayı bıraktım. Artık o içteki görünmeyen yüzlerle uğraşmaya yoruldum.
Hani bir şarkı var ya yoruldum dostlarım yoruldum öyle birşey. Şiirsel sözcuklerİmle,
geçmişte ki bu olumsuz anılarımı noktalıyorum sevgili dostlar.
Kör Kuyularda uyurken, gündoğar sandım.
Baylar bayanlar, her yüzüne güleni dost sanma
Acısına ortak oldum sevda ve açlık çekenlerin. Onlar büyüdüler, gördüler- duydular,
duymadılar onlar sadece geniş günün ve meyhanedeki masamın dostuydular.
Kalem tutan ellerim rast gele şiirler yazdı bir çok kere, bir çok yere ses getirir sandım
yetirdim sesimi, ama beni duyan olmadı.



Nuri Dağdelen
Özdere-İzmir
13/2/2012
Saat.14.58