Bulutlar Yağmura Gebe

• 10 Şubat 2012 Cuma 20:42:24

İlkbahar geldiğinde bir buhurdanlık gibi toprağın ılık koynundan gökyüzüne yükselir yemyeşil engebelerin alın terleri. Bu alınterleri öbek öbek toplar bulutları üzerlerine tıpkı bir mıknatıs gibi. Her geçtiği coğrafyadan devşirir yeryüzünün buharlı soluğunu bu bulutlar. Ağır aksak adımlarla rüzgârın önünde süzülür, süzülür. Sırtına yüklediği zerreciklerle, dünyanın en büyük işlerinden birisini yapıyor olmanın bilincinde mi bilinmez, vakur vakur aşar küçük tepelerin, kırmızı kiremitlerin ve dev ağaçların üzerinden.
Taa ki yüce dağların eteklerine ulaştığında derin bir “off “ çeker. Bölüşür üstündeki ağır vebalin sorumluluğunu. Damla damla dökülür gözünden yaşlar. Yeryüzündeki bitkiler, ağaçlar ilk öpüşme anını sabırsızlıkla beklercesine uzatırlar kurumuş dudaklarını semaya doğru. Bulutların, kısa bir süre önce bünyesine aldığı cenin büyümüş, olgunlaşmış ve doğuma hazırdır artık. Bu kısa süreye rağmen gri bulutla bu cenin arasında o kadar duygusal bir bağ oluşmuştur ki, ancak ayrılığın sancısı açıklayabilir bu anne şefkatini.
Dökülen her yaşla beraber santim santim yeşerir yüce yamaçlar, geniş ovalar. Toprağın bağrında çiğdemler, nergisler boy atarlar. Yağmur ayı aynı zamanda canlıların üreme ayı gibidir. Yağan her damla rahmet yeni bir canlıya gebedir sanki. Koyunlar kuzuya, inekler buzağıya gebedir bu aylarda. Yağmur damlacıklarından dökülen rahmetle yeşeren ovalar et olur, süt olur, dolgun başak olur, endamını gösterir soframızda.
Tıpkı bir ana rahmi gibidir bulutlar. Nasıl ki anne rahminden çıkan Eşrefi Mahlûk insanoğlu yeryüzünün her köşesini imar eder, hakka ve hakikate karşı yediveren başaklar gibi dolu dolu oluyorsa, bulutlarda bir doğum sancısıyla boşalttığı zerreciklerle yeryüzünü güllük gülistanlık bir cennete çevirir. Bu devinim dünyanın yaradılışından beri devam edip gider bu şekilde. Bu yüzden olsa gerek ismine “rahmet” demiş atalarımız.