…OTOBİYOGRAFİ TARZINDA ANILAR…

• 9 Şubat 2012 Perşembe 16:46:23

23 Ağustos 1995 yılı Ankara’nın Şentepe kasabasında dünyaya geldim. Evimiz gecekondu idi. Babamın kendi kuruyemiş dükkânı vardı. Annemde bir işte çalışıyordu o yıllarda. Ben ise dedemlerle birlikte kalıyordum. Dedemler bizim evin üst katında oturuyorlardı. Dedem beni çok severdi her zaman yanından eksik etmez nereye giderse gitsin beni de yanında götürürdü bende dedemi çok severdim. Şimdi bu satırlarda zihnimde kalmış hayatımda yaşadığım acı ve tatlı olayları anlatmak isterim. Ankara’da her şey çok güzeldi ve benim orada 2 arkadaşım vardı. Biri Samet diğeri ise Deniz onlarda gecekonduda yaşıyorlardı. Beraber güzel oynar ve iyi vakit geçirirdik. Benim okula karşı bir ilgim vardı. Okul hemen evimizin önünden geçen yolun karşısındaydı. Babaannem beni her zaman okula götürür ve okumamı tembihlerdi. Ben ise söz verirdim okuyacağıma. O zamanlar hayvanları çok severdim. Hep veteriner olmak istediğimi belirtirdim akrabalarıma, onlarda olmamı isterlerdi. Okumamı isterlerdi. Benim elimden kâğıt kalem hiç eksik olmazdı. Her geçen gün büyüyor ve gelişiyordum. Tek vazgeçemediğim şey süttü tabi ki de hala süt içerim. Ama maalesef boy uzatmazmış süt, ya da benim boyumun kısalığı genetik de olabilir. Neyse bunlar bir yana biz küçük gecekondu evimizde iyi ya da kötü geçinip gidiyorduk. Oysaki Ankara ‘ da bir yenileşme hareketi başlamıştı. Bütün gecekondu evler yıkılıp yerine daha güzel daha şık ve lüks apartmanlar ve siteler yapılacaktı. Bizim gecekondu evimizle birlikte bütün komşularımızın ve daha nice insanların evleri bu şekilde acımasızca yıkıldı. Tabi yerine yeni yapılan apartmanlardan bir daire verilmek suretiyle işte benim hikâyem bu noktada başladı. Evimiz yıkıldı. Kocaeli denen hiç bilmediğim bir yere taşındık. Gebze ilçesi, meğer burası bir sanayi şehriymiş Gebze’de en büyük sanayi ilçelerinden birisiymiş. Ben o zamanlar daha 6 yaşındayım ilk taşındığımız evde zaten 1 sene oturduk ondan sonra Gebze’ye bağlı Yenimahalle denen bir yere taşındık. Orada bir cadde var Fatih Caddesi uzun bir cadde, boydan boya alışveriş merkezleri ve mağazalar var. Ben okula bu evimizde iken başladım. Gittim ilk okul Âdem Yavuz İlk Öğretim Okulu idi. Bu okulda 6 sene okudum. Bu evimizden de 6.sınıfı bitirdiğimde taşındık. Ama en güzel anılarım bu evde geçti benim kardeşim bile bu evde dünyaya geldi. Tek bir sorunum vardı mahallede kimse beni sevmezdi belki de ben öyle düşünüyorumdur ama mahallenin çocukları beni oyunlarına almazlardı tabi suç birazda bende bazen mızıkçılık yapar kaybetmeyi hiç göze almaz ve kabullenmezdim bu yüzden olabilir neyse bende onları pek sevmedim zaten ama okul hayatım hep başarılı geçti sınıfta ilk okuma yazmayı ben öğrenmiştim. Tabi bir sorun var 3-3 = işlemine 3 cevabını veren bir çocuktum matematikle aram hiç iyi olmadı. Gün geçtikçe kitaplarım artıyor okumam hızlanıyor bilgim çoğalıyordu hatta bazen uzun bir süre dalıp düşündüğümü hatırlarım. Çok fazla kitap okurdum. Beni herkes farklı bulurdu oysaki ben bendim. Ama bir şeyi unutuyorlardı benim dedem Kara Durak ‘ idi ve bende onun gibiydim neredeyse tüm özelliklerimiz hatta görüş ve fikirlerimizde benzerdi. Sonuçta o benim dedemdi. Belki de dedem bu yüzden beni çok sevdi. Diğer torunlarını da sevdi yanlış anlamayın ama benim yerim sanki farklıydı. Belki de ben öyle hissettim ( şimdi akrabalarla arayı bozmayalım ama dedem beni daha çok sevdi… ) .

" DEVAMI GELECEK "