YABANCILIK

• 7 Şubat 2012 Salı 23:40:37

YABANCILIK
Önce yabancıydı birbirine her şey.Birey tanımadan önce her şeyi.Ya da nesneler bir birine yaklaşmadan önce.Hayvanlar koklaşırken,anlamsız olurdu insanları sorgulamamak .Neden itecekti ötekilerini.Ya da kaçacaktı onlardan.Eksi,yabancı olan artıya yaklaştığında ışık ortaya çıkacaktı bütün esrimesiyle.Öyle de olacaktı derileri yüzülmeseydi şairlerin.Yazarlar,aydınlar ve bütün alimler sallanmasalardı boyunlarındaki iplerle.Ya da boğmasaydı zindanlar insanları.Giyotinler habire inmeseydi yüksekten.Oysa ne kadar zordu vatansız yaşamak sürgünlerde.Yaşamı yabancı kılanlar onu,daha da uzaklaştırıyordu birbirinden.Yabancıyı sürekli asimile etmeye çalışan bir beyin,bence evrenin bütün anlamsızlıklarını içinde barındırıyordur.Kendinin karanlığında yaşayan bir birey için aydınlanmak oldukça yabancıdır.Oysa yaklaşabilseler birbirine mutluluk şiirleri yazılacaktı beklide.
Salt kendini tanımlayan; sade ben,benim gibi olan,benim gibi düşünen,yaşayan,algılayan,inanan bir tasarımla kendi ortaklığını yaşayan birey,kendisine sürü ile yabancı yaratacaktır.Irkların,dinlerin,dillerin ve kültürlerin birbirlerine yabancı kalmaları ancak bu şekilde oluşmaktadır.Böylece aydınlanma durmuş olacaktır.Bildiğimiz kadarı ile kadın ve erkek birbirine oldukça yabancıdır.Kadınlar duyguları ile yaşayan varlıklardır.Öğrenme ve algılama (benzeme) ağırlıklıdır.Nesne tutumludurlar.Mutlak BEN merkezlidirler.Aslında taşkındırlar,toplum baskısıyla sabitlenirler.Bilimsel ölçü yerine kendi duygusal ölçülerini kullanırlar.Problemlerini de duygusal olarak çözerler.Güce taparlar.Kadın güzel olan her objeyi ister.Zaman algısız olduklarından sürekli geç kalırlar.
Erkekler,düşünsel olarak yaşarlar.Fazlasını isterlermiş kadınlara göre.Öğrenme ve algı zihinseldir.Sürekli problem çözerler.Savruk ve dağınıktırlar.
Bu duruma rağmen birbirlerine yaklaştıklarındaki ışığı ve esrimeyi herkes biliyordur sanırım.Hele birbirlerine sosyal ve kültürel olarak daha da yabancı olan dişi ve erkeğin yaklaşımlarındaki esrimede sesler duracak,resimler donacak ve ütopik bir vatana yolculuk başlayacaktır. İRFAN ÇELİK