HAYAT NEYDİ?

• 7 Şubat 2012 Salı 19:40:13

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Adı Aylin idi. Her yönüyle kalbimi kazanmıştı. Benliğime bir şeyler kattığı kesindi. Hatırıma geliyor da ilk bakışmamız ve ardından ilk konuşmalarımız... Bu konuşmalar her ne kadar havadan sudan şeyler olsalar da unutulmuyordu işte...
Onunla bir bilgisayar kursunda tanışmıştık. Gözlerindeki ışıltı beni ona tutsak etmişti. Kursta on sekiz kişiydik. Aylin ve ben aynı bilgisayarda ders görüyorduk.
Her gün kursa onu görmek için erkenden gidiyordum. O da benim gibi kursa erkenden teşrif ediyordu. Onunla zaman su gibi geçerdi... Konuşurduk, gülüşürdük... Ders bittiğinde ise onu evine bırakırdım. Ondan ayrıldıktan sonra evimin yolunu tutardım. Tabii onunla ilgili hayaller kurarak...
Uykular artık bana haram olmuştu. Aşk mıydı bu? Bunun adı aşk ise ben o deryaya kendimi kaptırmıştım bile... Evet, ona anlatmalıydım aşkımı. İçimde sözcükleri teker teker söylemiştim. Ona da söylemeliydim. Fakat ya onu tümden kaybedersem... Bu düşünceler içimi kemiriyordu. Aklımda o, Fikrimde o, her şeyde o vardı.
Yine son dersten sonra yalnız kalmıştık. Tam zamanıydı diyordum kendi kendime. Bu buhrandan kurtulmalıydım. Onun gözlerinde bir şeyler anlatmak isteyen bakışlar sezinledim. Kendimi topladım. Ona olan bu sevgiyi anlatacaktım. Dönüşü olmayan bir yola sapmıştım artık... Büyük bir cesaretle sonunda ona açılmıştım. O da bana benden hoşlandığını söylemişti. O an dünyalar benim olmuştu. Artık uyku gözüme hiç girmiyor daima onu düşünüyordum. Bu arada kurs da bitmek üzereydi...

Aylin liseyi bitirmiş üniversiteye hazırlanan biriydi. Keza ben de öyle... İkimiz de ÖSS’ye bir yıl ara vermiştik. Sözümüz vardı birbirimize: Bilgisayar kursu bittikten sonra ÖSS’ye beraber hazırlanacak aynı dershaneye gidecektik. Nitekim öyle yaptık. Artık sevgimiz bir dağ olmuştu. İkimiz de mutluyduk. Hayallerimiz bile aynıydı: Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nde okumaktı. Nihayet haziran ayı gelmişti. O zamana kadarki deneme sınavlarında hedefimize ulaşmıştık. Bunu sınav gününe de taşımak istiyorduk. Sınava giriş kimliğimiz de gelmişti. Ben Nizamettin Özkan İlköğretim Okulu’nda sınava girecektim Aylin ise Atatürk Lise’ sinde...
Bizi hiç bir şeyin ayıramayacağına bir kez inanmıştık. Sınava da girmiştik. Ben ÖSS’den iyi bir puan almıştım. Oysa Aylin’in sınavı iyi geçmemişti. Sevinçle üzüntü bir arada gelmişti. İkimiz de son derece üzgündük. Ben bu durumda ne yapacağımı bilemiyordum. Çünkü bu kahrolası ihtimali hiç düşünmemiştik. Bir karar vermeliydim. Bu arada tercih formları da gelmişti. Kararlıydım; tercih yapmayacaktım. Bu yüzden ailemle de aram açılmıştı. Aylin’le beraber birbirimizi teskin ediyorduk. Ortak bir karar almıştık: Tekrar ÖSS’ye hazırlanacak aynı üniversitede aynı bölümde okuyacaktık...
Tercih yapmama da hata mı etmiştim acaba? Çünkü bu bir fedakârlıktı... Acaba Aylin bu fedakârlığımı anlayacak mıydı?

O yıl sonuçta ikimiz de üniversiteli olamamıştık. Yine dershane yolu görünmüştü bize. Artık Aylin’in bana daha çok bağlanacağından emindim. Her zamanki gibi dershaneye beraber gidiyor, beraber dönüyorduk. Denemeler de fena sayılmazdı. Fakat bir kez daha üniversiteye hazırlanmak insanın ağrına gidiyordu. Olsun diyerek birbirimizi teselli ediyorduk. Yeter ki hayallerimize ulaşabilelim diyorduk. Bu yüzden derslere iyi asılıyor, çok çalışıyorduk. Fakat geçen yılki arkadaşlarımızın çoğu üniversiteli olmuştu. Bu durum bizi kendi açımızdan hem üzüyor hem de ateşliyordu. Bir ara ikimiz de depresyon denen hastalığa tutulmuştuk. Olaya müdahale eden rehberlik hocamız Esra hoca, bize bu konuda son derece yardımcı oldu. Saatlerce bizimle konuşmuştu. Zaten ikimizin de durumunu biliyor ve bizi anlıyordu. Bize yürekten inandığını belirtiyor, bizi sevgimizden dolayı kutluyordu.
Nihayet bir ÖSS günü yine gelip çatmıştı. Bu kadar emeğin sonucu salt bu üç saate bağlıydı. İşte bu üç saat çabucak geçmişti. Fakat ben bu defa fazla umutlu değildim. Canım çok sıkkındı. Eve bile gitmek istemiyordum. Çünkü ailem de benim gibi sınava hazırlanmış, soluklarını tutmuş, benden müjdeli haberler bekliyorlardı. Keza dershanedeki hocalarım da benden iyi haber bekliyorlardı. Elbette, bu onların en doğal hakkıydı.
O gün eve oldukça geç gitmiştim. Kapıda beni annem karşılamıştı. Yüzümün halinden kadıncağız durumu anlamıştı. Çok yorgundum ve yatağıma geçtim. Ne var ki bir türlü uyku girmiyordu gözüme. Derhal telefona sarıldım ve Aylin’i aradım. Onun sınavı çok iyi olmasa da idare eder cinstendi.
Nihayet sonuçlar açıklanmış ardından tercih formları gelmişti. Fakat benim istediğim bölüm için puanım yeterli değildi. Bu yüzden tercih yapamadım. Aylin ise artık ÖSS’den bunaldığını her ne olursa olsun bir şeyler yazıp gideceğini söylüyordu.
O yıl Aylin, iki yıllık olan Adana Çukurova Üniversitesi Bilgisayar bölümüne yerleşmişti. Bense tercih yapmadığımdan bir yere gidememiştim.

Aylin’e bir yandan kızıyor bir yandan da ona hak veriyordum. Kızıyordum; çünkü birbirimize olan sözümüz vardı. Fakat kız gerçekten çok bunalmıştı. Bundan dolayı da onu affetmek istiyordum. Oysa ben onun için her şeyi yapmaya hazırdım...
Çevremdeki insanlar sanki benimle alay ediyordu. Aylin de gitmişti. Koskoca şehirde yalnız kalmıştım. Kararlıydım: Artık ÖSS MSS yok!
Ailem bana karşı son derece hassas davranıyordu. Özellikle de annem... Zavallı kadın durumuma kahroluyordu. Bana belli etmemeye çalışsa da durumu anlıyordum. O zaman da ben annemi üzdüğüm için kahroluyordum. Babamın durumu da annemden farksızdı. Böylece o yıl geçmek bilmedi. Tekdüze bir yaşamım vardı artık... Hep acı, hep isyan...
Bir akşam eve geldiğimde büyük bir sürprizle karşılaştım. Esra hoca bizdeydi. Hocamın yüzüne bakamıyordum. Oysa o benden çok umutluydu. Bu kadar insanın güvenini suiistimal etmiştim. Mamafih Aylin’den de ayrıydım.
Daha sonra Esra hocayla dışarı çıktık. Esra hoca beni teselliye çalışıyor, bana hayata karşı teslim olmamamı öğütlüyordu. Bense sürekli başım önde onu dinliyordum. Kararlıydım, artık ÖSS’ye girmek istemiyordum. Esra hoca melek gibi bir insandı. Onu da kırmak istemiyordum. Esra hoca kararlı bir şekilde:
_ Yakup sana bu durum hiç yakışmıyor. Hem kendini, hem aileni hem de bütün seni sevenleri üzüyorsun. Böyle durumlar her insanın başına gelebilir. Sonuçta hayat dikenlerle doludur. Bunları aşmak zorundasın. Elbette önümüze birçok engeller çıkacak bunlar hayatın cilvesidir. Daha sonra pişman olacağın girdaba girme!
Bense artık başımı kaldırıp ona herkesin beni terk ettiğini, kimsenin bana destek olmadığını söyledim.
Esra Hoca:
_ Olur, mu öyle şey? Biz burada neciyiz. Ya annen, baban? Seni sevenleri üzmeye hakkın yok!

Bunun üzerine, çok yorgun olduğumu ve artık eve gitmek istediğimi söyledim. Esra Hoca da eve gidip dinlenmemi ve söylediklerini sağlam kafayla düşünmemi söyledi.

O gün hocamın dediklerini uzun uzun düşündüm. Aslında onların haklı olduğunu biliyordum. Fakat bir kez daha dershaneye katlanmak istemiyordum. Kaldı ki; sevdiğim insan da yanımda yoktu… Bu düşünceler içimi kemiriyordu. O gün yataktan kalkamamışım. Gözlerimi hastahanede açtım. Dr. Halil Bey, depresyona girdiğimi söylüyordu. Daha sonra bana bazı tavsiyelerde bulundu.
O günü, beni sevenlerin daha iyi farkına vardım. Hemşireler de etrafımda pervane dönüyordu. Tüm arkadaşlarım beni ziyaret etmişti. Kimler yoktu ki… Esra hocam da gelmişti… Hatta -sevdiğim insan- Aylin de beni aramıştı.
Doktor, beni birtakım ilaçlarla birlikte tabii anti depresan haplarıyla taburcu etmişti. Bu düşüş aklımı başıma almamı sağladı. İlk iş olarak Esra Hocamın yanına gidip dershaneye kaydolmaktı. Nitekim öyle de yaptım. Bu duruma herkes çok sevinmişti. Bu hastalık anında, insan anlıyor her şeyi… Anlıyordum ki; seviliyordum. İnsanın sevilmesi çok güzel…
Tam anlamıyla kendime gelmesem de artık dershaneye gidiyordum. Üstelik babam bana bir de bilgisayar almıştı. Ailem sırf stres atmam için ellerinden geleni yapıyorlardı. Onların bana karşı bu tutumlarını gördükçe derslere daha çok asılıyordum. Artık ÖSS’ye de bir ay gibi kısa bir zaman kalmıştı. Dershanemiz de artık iki günde bir deneme sınavı yapıyordu. Denemelerde iyi dereceler yapıyordum. Ne de olsa artık tecrübeliydim…
Nihayet büyük gün gelip çatmıştı. Bu defa sınava çok rahat girmiştim. Sınavım çok güzel geçmişti. Hemen anneme koşmalıydım, ona müjdeyi vermeliydim. Kadıncağız adeta sevinçten çılgına dönmüştü. Bana sarılıyor, beni boyuna öpüyordu. İkimiz de bir sevgi yumağı olmuştuk…

Bu arada Aylin’den hiç haber alamıyordum. Onu sürekli ben arıyordum. Acaba bana olan sevgisi tükenmiş miydi? Bu defa da bu düşünceler içimi kemiriyordu. Sınavların açıklanmasını da iple çekiyordum. Derken sınavlar da açıklandı. Ben iyi bir puan almıştım. Tercih formları da gelmişti. Esra Hocayla tercihi yaptık ve Adana Çukurova Üniversitesi’nde Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’ne yerleştim. Dershanemizde üniversiteli arkadaşlarımın adları duvara asılıydı; tabii benim adım da içlerinde vardı.
Üniversiteye kaydolmak için o gün sabahtan babamla Adana’ya gittik ve kaydımı yaptırdık. Artık ben de üniversiteli olmuştum.
Üniversitenin ilk haftası dersler yoğun değildi. Bu arada Aylin’i de görmüştüm. Fakat o bana eskisi gibi sıcak değildi. Bu durumu aradan geçen zamana bağlamak istiyordum. Ne de olsa eskilerin dediği gibi: Gözden ırak olan gönülden de ırak olur. Fakat ortada bir şeyler olduğunu sezinliyordum.
Artık, üniversiteme de alışmıştım. Dersler çok zor olmasa da Osmanlıca dersinden biraz zorlanıyordum. Bu dersten salt ben bunalmıyordum; bütün sınıf bu dersten sorun yaşıyordu.
Aylin konusundaki düşüncelerimde maalesef haklı çıkıyordum. Bir darbe de Aylin’den gelmişti… Bir de beni erkek arkadaşından tanıştırmaya kalkmaz mı? O an yıkılmıştım… Demek ki Aylin’in bu soğuk davranışları bundan kaynaklanıyordu. Oysa ben onun için neler yapmadım ki…
Kendimi odama hapsetmiş sürekli Esmeray’dan “ Unutma Beni”yi dinliyordum. Bu aşk macerası beni tam olgunlaştırmıştı. Benim için artık hayatın anlamı yoktu. Yine anti depresan haplar kullanmaya başlamıştım. Aylin’i kafamdan çıkarmalıydım. Aşk mıydı yoksa mantık mıydı? Hayat bana mantığımı kullanmamı söylüyordu.

Bu arada sınavlar derken finaller de bitmişti. Bir yılı nihayet tamamlamıştım. Alttan üç dersim vardı. Toparlanmalıydım ve zayıflarımı kurtarmalıydım. Artık hayat neyi gerektiriyorsa onu yapmalıydım. Hiç olmazsa böylece ailemi mutlu edebilirdim. Kendim zaten önemli değildi…
Böylece dört yılın sonunda artık mezun oluyordum. Aylin ise daha önceden mezun olmuştu. Duyduğum kadarıyla evlenmiş ve bir kız çocuğu dünyaya getirmişti.
Mezuniyet töreninden sonra nihayet baba ocağına dönüyordum. Fakat bu defa önümde askerlik sorunu vardı. İlk işim Jandarma Komutanlığı’na gitmek oldu. Kısa devre askerlikten sonar tekrar baba ocağına dönüyordum.
Üniversiteydi askerlikti derken yolun yarısı bitti bile… Ailemin artık tek arzusu mürüvvetimi görmekti. Bense Aylin’den sonra evliliği hiç düşünmedim bile… Annem bana sürekli kız gösteriyor bense bir bahane bulup annemin bu isteklerini geri çeviriyordum.
Bu arada öğretmenlik yapmak için Milli Eğitim Bakanlığı beni Şanlıurfa’ya atamıştı. Burada iki yıl sure görev yaptım. Öğretmenliğim sırasında Ali adında sorunlu bir öğrencim vardı. Ali, sürekli okula gelmemezlik ediyordu. Arkadaşlarından evini öğrenip bir gün evine gitmeye babasıyla konuşmaya karar verdim. Ali’nin ailesi beni çok sıcak karşılamıştı. Ali’nin babası Mustafa Ağa’ya durumu anlattım. Zaten o günden sonra Ali dersleri aksatmamaya başladı. Bu defa Ali’nin evine teşekkür için gitmiştim. Sıcak bir yuvaydı. Mustafa Ağa, çiftçiydi, hanımı Pakize hanım da ev hanımıydı. Ali’nin ailesi sekiz kardeşti. Evde bir tek Ali ve ablası Zeynep kalakalmıştı. Zeynep’in bir ayağı sakattı. Keza alil bir kızdı. Kızın durumu beni çok üzmüştü. Zeynep’in yüzünde hep o acıyı, kederi görüyordum. Melankolik bir yaşamı olduğu aşikârdı. Tıpkı benim gibi… Bu yüzden onunla benim kaderimin benzer olduğunu düşünüyordum… Onunla ortak özelliklerimiz ne kadar da çoktu. Mamafih ona bu yüzden ilgi duymaya başlamıştım. Fakat bu ilgi acıma mıydı yoksa bir sevgi miydi?

Bir gün ailem bana sürpriz yaparak beni ziyarete gelmişlerdi. Annem yine gelin konusunu açınca birden ağzımdan “sana bir gelin buldum anne” dedim. Bir çırpıda söylemiştim son tümcemi. Annem bu duruma çok sevinmişti ve gelinini görmek istiyordu. Nitekim ertesi günü Mustafa Ağalara gittik. Eve döndüğümüzde bir kıyamettir koptu.
Annem :
_ Delirdin mi oğlum? Aklını başına al! Bu kız senin dengin değil! Üstelik hem sakat hem de hasta bir kız. Bunun yaşı da senden büyüktür oğlum. Hâlbuki ben sana ne afetler bulmuştum. Oysa sen bir afetzedeye tutuldun. Gel etme oğlum, bu kız bizim soyumuzu devam ettiremez. Sana da yazık ona da…
_ Anneciğim sen gelin istemiyor muydun?
_ Oğlum bundan gelin olmaz. Sen mi bakacaksın ona yoksa o mu sana bakacak?
_ Biz birbirimize bakarız. Hem sen benim mutluluğumu istemiyor musun anne?
_ İstemez miyim oğlum? Ama…
_ Aması maması yok anne. Benim mutluluğumu istiyorsan istemelisin bana Zeynep’i.
Annem ne yaptıysa beni kararımdan döndüremedi. Nitekim kızı babasından Allah’ın emri, peygamberimizin kavliyle istedik. Mustafa Ağa, ilkin bu olaya çok şaşırdı. Kulaklarına inanamadı ve bir de Zeynep’e sorayım dedi. Zeynep, şaşkın bir halde bana bakıyordu. Böylece söz kesilmiş oldu.
Daha sonra tayinim memleketime çıkmıştı. Şanlıurfa’da düğünü yaptıktan sonra memlekete yol göründü.
Evlilik konusunda, bir anda vermiş olduğum bu karar acaba ne getirecekti? Hiç olmazsa Zeynep demiştim. Zeynep’i mutlu etmeliydim. Nasıl olsa hayat dediğin şey neydi ki… Evet, hayat dediğin şey nedir ki…

Nisan 2005 -Edibahmet-