Uçurumların kenarlarında dervişler toplanmışlar…Gökyüzünün sonsuza uzanan gözlerini seyre dalmışlar…Tüm alemi tefekkürle tespih tespih çekiyorlar…Ellerini yıldızlara uzatıp onları tek tek okşuyorlar…Gecenin öte yüzündeki aydınlığı ruhlarındaki nurla birleştirip hikmetin derinliklerinde huzuru yaşıyorlar

Onlar için alem tümüyle bir “ses” ve tümüyle bir TEK olana bağlı…Tüm varlık Onun varlığı hem perde hem de onun varlığına işaret…

Sesler ve görüntüler sebeplere bağlı oyunlar oynuyorlar…seslerin ve görüntülerin insan oluşumuzdaki yeri ancak Ona nazaran var veya yok…Dervişler alemde ademi Adem de alemi görmek ve duymakla kalmıyorlar. Kainatın koynunda yaşayan ademin meyveye durabilmesi için aşkla suluyorlar…Zerreden küreye,böceklerden Kehkeşanlara bir tek olanı görüp Aşk ediyorlar…
Ufuklara bakıp içli içli ağlarken aşkın lezzetini ruhlarında yaşıyorlar…Çöllerde tek başına ve uzun uzun yolculuk yaparken çaresizlik,üzüntü ve korku ile aşkı arıyorlar..Asırların bir “şimdide” mahfuz olduğunu bilen dervişler tüm cümlelerin,cümlelerin ifade edemediğine işaret için kurulduğunu Aşkla biliyorlar..
Zaman ölüm gibi ayırır yürekleri,sessiz,hesapsız ve habersiz...ayrılığa ve gidişe dair bir emare yokken,aniden çekilir hasretin ipi,yalnızlığın koynunda acıyı tespih tespih bekleyiştir hasret,bir dervişin ötelerden uzattığı tek bir bakıştır özlem... çocukluk,saflık ve öz ,dervişin ruhunda mahfuzdur...
Aşkımız hayatımızın tohumu…Hayatımız aşkımıza gebe…Duygular düşüncelerin tohumu…düşünceler duygulara gebe…Gökyüzü toprağa tohum…Toprak gökyüzüne gebe…Yaşarken ve büyürken,her şeyin ve hiçbir şeyin aynı olduğunu Çünkü her şeyin O olduğunu bil..