KEŞKEEE

• 5 Şubat 2012 Pazar 09:41:24

-Recep ne olursun Erdek’e gideyim bu bayram

-Hayır Eray ne işin var kış günü otur evinde çoluk çocuk yollara gökülecenksiniz.

-Ben tek gideyim bak amcam çok ağırmış kanser çok ilerlemiş.

-Yaza görürsün boşver gitme

-İyide yaza çıkmazmış hatta bir aylık ömrü bile yokmuş.

-Hayır deddim.

Ben Recebi kandırma, tavlama çalışmalarına başlıyorum.Recep kim mi?Tabiki kocam evimin erkeği, çocuklarımın babası ve bazen benim sinir kat sayımı arkıran adam.Recep iyi bir adamdır aslında. Daha sonra izin vericeğini bile bile sadece beni yalvartmak ve kendine pay çıkartmak için önce hayır der sonra kabul eder.Kaç yıllık kocam bilmezmiyim.

zor geliyordu.Çocuklarımı önce Allaha, sonra babalarına, sonra da komşulara emanet edip ben yola çıkıyorum.

Uğurlamaya gelmeyin ben servisle AŞTİ ye gider otobüse binerim.Öyle de yapıyorum otobüs firmasının servisiyle terminale gidiyorum.Otobüse biniyorum, otobüs hareket ediyor, hadi bakalım Bismillah.

Yolculuk 8.30 saat sürüyor sabaha Erdek’teyim.Amcamı düşünüyorum çok iyi bir adamdı çok çalışkandı.Babamın sülalesi çok çalışkan ve hırslılardır.Aslında muaçirler çok çalışkan insanlardır.Yoktan var ederler.

Amcam da babam gibi çok sigara içerdi.Üç yıl önce rahatsızlanmış göysü ve sırtı ağrıyormuş.İstanbul’da çok iyi ve ünlü bir doktora gitmiş. Doktor sigarayı bırakması gerektiğini yoksa iş işten geçmiş olacağını söylemiş.Amcam korkmuş birkaç ay sigarayı bıraktı ama yine geri başladı.Aradan üç yıl geçmiş yine çok hastalanmış hastaneye gitmiş ve yapılan tekkiklerde amcam akçiğer kanseri olduğu ortaya çıkmış.Amcam İstanbuldaki doktora yine gidiyor elinde bir çanta parayla’doktor al sana bir çanta para istersen kaç çanta istersen getiririm ne olur beni iyileştir’.Doktor da amcama ’üzgünüm ben sana zamanında dedim sen beni dinlemedim yapacağım bir şey yok diyor’.Oğullarına iki aylık ömrü oldğunu eve götürmelerini ne isterse yapmasına izin vermelerini söylüyor.

Ah amcam adı gibi sevgili amcam adı Habib amcam.Hayatın boyunca hep çalıştın. Mal mülk yaptın şimdi tüm malını mülkünü vermeye hazırsın ama çare değiller.Hiç kendine bakmadın kendin için birşey yapmadın.Hep çocuklarına mal bırakmak için sağlığını düşünmeden çalıştın.Ah amcam şimdi çocukların senin mallarına neler yaptılar bir bilsen.

Rahmetli dedem ölmüştü miras paylaşılıyordu.Babamla amcam arasında bir anlaşmazlık çıkmış ve iki kardeş küsmüştü.Babam bana ’amcanla konuşmayacaksın ben küsüm sende küs’dedi.Ben de’baba senin miras kavgan bini ilgilendirmez sen küssün diye ben de amcama küsemem kusura bakma’dedim.Babam bana bayağı kızmış ben sizlerin hakkını gözetiyorum kalkmış bana birde karşılık veriyorsun diye bağırmıştı.Onun için miras işinden nefret ediyorum.Bana göre miras ölenin arkasında bıraktı mal mülk değil kalbinden gönülden verdiğidir.

Amcam benim canım amcam çocukluğumda zaman zaman kurtarıcım.Babam kızıpta iki tokat vurduğunda elinden alan kurtarıcım.Şimdi ölüyor ve benim içim yanıyor.Ölüm çok kötü çok acı onu birdaha göremeyeceğim.Amcam artık olmayacak baba yarım benim değip sarılamayacağım.Elini öpemeyeceğim gördüğümde.Bana gene senmi geldin kız deyip kızdırmayacak kahkasını duymayacağım.Ah benim dalyan gibi boylu poslu yakışıklı amcam.

Ben bunları düşünürken yol bitiyor ve ben Bandırma’ya geliyorum.Amcam Bandırma’da hastanede yatıyor.Ben otobüsten inip hemen hastaneye gidiyorum.Yengem oğulları gelini orada.İki oğlu var zaten birde gelini.

Amcamın yanına gidiyorum bir seksenbeş boyundaki dalyan gibi amcam küçücük kalmış.Kanse tedavisi görmediği için saçları simsiyah duruyor.Yanına gidiyorum saçını okşuyorum zorla gözlerini açıyor.

-Amca ben geldim.

-Eray senmisin kızım hoş geldin

Hiç bir şey diyemiyorum hoşbulduk diyemiyorum.Şimdi ki gibi ozamanda gözlerimden yaşlar boşalıyor.Sacını okşuyorum amcamı seviyorum.Gözlerime zaten hiçbir zaman söz geçiredim zaman da şimdide.Kulağına eğilip’seni seviyorum amcam hakkını helal et’diyorum.O gözlerini kapayıp usulca başını sallıyor.

Amcam öksürük nöbetine tutuluyor son zamanlarda hep oluyormuş.Bir kap getiriyorlar ve kaba beyaz beyaz çiğerlerini kütürüyor.Kanlı beyaz çiğerleri ağzından çıkıyor çiğerleri parçalanayıyor.Ben o anda hastaneyi terk ediyorum.Kalamam orada artık.

Ağlama gözlerim ağlamada yazabileyim.Şimdi ağlama zamanı değil ağlamanın zamanımı olur aslında.Ağla gözlerim ağla ki amcama özlemimi bir kez daha hatırlayım.

Akşam kız kardeşime gidiyorum orada kalıcağım o gece.Amcamdan bahsediyoruz iki günlük ömrü kaldı demiş doktorlar.Babamı arıyorum o gün babam hastanede yoktu. Babama diyorum

-Baba amcam çok kötü bu akşam hastaneye git kardeşini gör.

-Yarın gitçem kardeşimle bir kaç gün kalcam.

-Baba sen akşamdan git yarın çok geç olabilir sonra keşke gitseydim deme.

-Siz işime karışlmayın yarın gitçem ben

Babam öyle değince üzerine laf söylenmez.Kendi bilir inşallah geç kalmaz diyoruz.Sabah ezanından sonra telefon acı acı çalıyor.Biz amcama bir şey oldu diye teleşla ve korkuyla telefonu açıyoruz.Evet amcam sabah ezanı okunurken, yengemin elini tutuyormuş. Kelime-i şahadet getirerek hakkın rahmetine kavuşuyor.

Geç kaldın baba hayatın boyunca yetişemiyeceğin kadar geç kaldın. Hayatın boyunca telefi edemeyeceğin yanlışın ve kocaman bir keşken oldu gözün aydın.Amcam seni affeder ama sen kendini nasıl affedeceksin.

Amcamı son yerine yatağına yatırdık.Orada acıları son buldu.Allah kabrini nurla aydınlatsın mekanını cennet eğlesin.Allah rahmet eğlesin. Amcamı sürekli üzerinde çalıştığı baktığı tımar ettiği mezarlıktaki bir zeyrin ağacının dibine gömüyoruz.Çok sevdiği zeytin ağacının dibinde sen yat amcam.Benim Erdek’te kalmam uzuyor amcamın yedisini yapıp öyle gideceğim.

Babam cenaze boyunca keşke dedi.Keşke gece gitseydim.İşimi olduğu gibi bırakıp gitseydim.Olmaz işini yarım bırakamaz çünkü ozaman o gün para kazanamaz.Acaba kardeşinle geçireceği zamanı kaç liraya değişmişti..Kardeşi kaç lira etmişti.Tabi ben bunları babama diyemiyorum babamdır saygısızlık edemem.Ona vicdan azamı yeter.

Amcam ve babam bana hayatımın en büyük dersini verdiler.Hiç bir şeyi ertelemeyeceksin yapılması gerektiği zaman yapacaksınÖylede yapmaya gayret ettim.Kimsenin kalbini kırmamaya çalıştım.Benim kalbimin kırılmasına razı bile oldum.Hayatımda keşkeler olsun istemiyorum.Sonunda ölüm var benim içinde karşımdaki içinde, hayat ve ölüm çok acaip birbirne girmiş bazen anlamadan beklemeden ansızın geliyor.Bir çok şey için geç kalmış olabiliyoruz.Onun için insanları üzmemeye çalışıyorum.Bilerek üzmekten kaçınıyorum. Bazen bu kadar ince düşündüğüm için ben çok kırılıyorum ama olsun.Ben kendimi affedebilirim belki ya kalbini kırdığım beni affetmezse o daha acı.Sevdiklerime seni seviyorum demeyi öğrendim.Hayattan tad almaya çaılışıyorum onu malesef daha öğrenemedim.Daha küçüğüm belki büyüğünce öğrenirim.

Helalleşmeyi öğrendim hemde her fırsatta sık sık öbür tarafa kul hakkıyla gitmekten korkarım.Siz bu yazıyı okuyanlar yazımı okuduğunuz için hakkınızı helal edin.Zaman ayırıp gözlerinizi yorduğunuz için hakkınızı helal edin.

ERAY ÖZGÖR SARIKAYA
5,2,2012