VARLIĞIN PERÇEMİNE TUTUNMAK

• 5 Şubat 2012 Pazar 02:22:00

Dağları oyup zindan etseler,içinizdeki asil ruhu söndüremezler.Her beden yaratıldığında asildir.Sonradan dünya oyunları oynadıkça kirlenir.Ama bu kirlenmeyi OMO bile temizleyemez aman dikkat!
Varlığın perçeminde yalnızlığa tutunmaya çalışan biçare gönüller.Sizleri kim gelip te mutluluk bulutlarının üzerlerinde uçuracak söyler misiniz?Hangi gizli el yaşadığınız karanlık mevsimlerden sizi alıpta aydınlık dolu baharlara taşıyacak bilebilir misiniz?Sanırım buna kısaca "hayır" ya da şu şu isimler diyebilirsiniz.O kudret kimin ellerinden çıkar da sizi girdapların içinden çekip alabilir?O beklediğiniz el,kimin elidir acep?
Hani bir şeyden bereket hasıl olmasını istediğimiz zaman ya da şifa veren bir ele ihtiyaç duyuyorsak o kişi için "Eliniz Fatıma anamızın eli gibi olsun" deriz.Fatıma anamız öleli asırlar olmuş ama bugün yaşayan birinden onu vasıta ederek "el dilemek" sizce neyi anlatıyor bizlere?
Varlığın perçemine tutunmak dedim,ne demektir bu sizce?Umudunu yitirmiş uçurumun kenarına kadar gelmiş bir insanın düşerken son bir gayretle bir çalının uçlarından tutunmasını ifade ediyor anlatmak istediğim şey.Yani hayattan ümidini kesmişken son bir hamleyle tekrar hayata bağlanmak isteğidir bu durum.Yok öyle olmasaydı,bırakın bir çalıya tutunmayı bir ağacın iri dallarını dahi tutmaz yuvarlanır giderdik uçurumun o acımasız yüzeyinden...
İnsan ümitvar olmalıdır dostlar.Varlığın perçeminden tutunmasını bilmelidir.Hayata bağlanacağı bir sebebi mutlaka olmalıdır.Adını ister Feriha koyun,ister Ferhat,ya da soyut bir kavram hiç farketmez...
Ümidin bittiği yerde acı daha da küllenilir.Ama ümit bitmiş ise, bu bitmiş olmak demek değildir.Bir ümidin bittiği yerde başka bir ümit başlayabilir.Acıyı yüreğine gömerek,geçmişin izlerini yüreğinin derinliklerinde yaşayarak,istemeyerek te olsa başka limanlara yelken açmak insanlığın tabiatına aykırı şeyler değildir.Bir altınını yitiren kadın bir ömür boyu "eyvahlar olsun ben bittim" deyip hayıflanma malıdır."Helal mal ise bir gün geri bana döner","ya da rabbim bunun yerine daha çok altınlar nasip edebilir bu bir deneme olabilir" diye düşünebilmelidir.
Değer verdiğiniz bir şeyi kaybetmek hayatın sonu değildir.Bu dünya aleminde gitmemesi gereken nice kutlu yolcular ayrılık kervanına katlıp gittiler,nice bitmemesi gereken değerler zaman zaman kaybolup bittiler.Çok baharlar bekledik yitirdiklerimizi ama asla geri dönmediler.Ya hayat durdu mu bir an bu yokluklar vardır diye?Acınmak,yakınmak geri getirdi mi değer verdiğimiz kaybolmuşlarımızı.Keşke geri getirebilse de bir yolu yöntemi olsa bu işin.Kimseler üzülmeden çözülüverse bütün bekleyişler,sorunlar,beklentiler.Ama nafile.Ümitvar kelimesini ikiye bölürsek ilginç bir tabir çıkar karşımıza,ilginçtir:"ümit var"..
Evet ümit var ama nereye kadar var?ne zamana kadar var?ya o gelmeden biz gidersek başka alemlere,ümidin ne manası kalır o zaman?Ylların yorgunluğu,acı bir kalbin hüznü ve geride kalanların bildiği acı hayat hikayesini düşünüp gözyaşı dökmelerinden başka..
Varlığın perçemine tutunmak demiştim.Siz tüm gücünüzle hayata tutunmaya çalışın .Varlığın perçemini bırakmayın.inadına tutunun ,kollarınızda mecal tükene ne kadar,son nefesiniz "La ilahe illallah "diyene kadar.bitene kadar,yitene kadar..
(Talipname’den)

Talip KAZGI
5 ŞUBAT 2012 PAZAR
KÜTAHYA