SOĞUK BİR AKŞAM

• 30 Ocak 2012 Pazartesi 14:58:19

SOĞUK BİR AKŞAM

Yalnızdım, herhangi bir sorun görünmüyordu ama nedense bazı şeyler canımı sıkıyordu. Kendini beğenmişler, hep birinci ya da ikinci insan olmak isteyenlerle doluydu etrafımız. Arkadaşlarını minik çıkarlar uğruna saniyeler içersinde satanlar ve daha niceleri…
Ben böyle düşünürken dışarısı bayağı soğumuştu. Parkamı ve kışlık ayakkabılarımı giydim çıkıp dolaşmak istedim. Belki hafif bir yağmur yağar biraz da ıslanırım diye...
Dışarıdaydım işte, hava sisli ve soğuk, karanlık çökmüş, her taraf zifiri karanlık. Gökyüzünde simsiyah olmuş bulutlar nasıl da ayın önünü kapatarak kendini belli ediyordu. Bir an oturup gökyüzünü seyretmek istedim, şimdi sevdiğim yanımda olsaydı ve başını omzuma yaslasaydı, sadece onun nefes alışını hissetseydim yeterdi bana… O şimdi çok uzaklarda ama az kaldı ona kavuşmama… Bu geçici görev de bitti mi ver elini sevdiklerim diyeceğim!
Ayrılık her zaman insana acı veriyor. Onun bana hissettirdikleri çok normaldi. Kendimi hiçbir zaman başka birinde aramadım, bana bu duyguyu tattıranı özlüyordum sadece. Benim çok sevenlerim var ama ben, sadece birini seviyordum.
Ayrı bir ülkede olmam aramızdaki sevgiyi körüklüyordu sanki. Suskunluğumu içime atıp, neden burada olduğumu düşünüyordum, Farklı düşüncelere dalmak istiyor, başkaları gibi olmak istemiyordum.
Yarın yapacaklarımın programını her zaman önceden planlardım. Belki de değişik bir biçimde görünüyor gibi olmam bundandır. Gecenin azizliği peşimi bırakmıyordu. Mutluluk ve üzüntüyü bir arada yaşıyordum. İnsanların sokaklarda yatması bir kenara parklarda bahçelerde dolaşan hayvanların barksız olması bile beni üzüyordu.

Gecenin karanlığında oradan geçen insanların yüzlerini okumaya çalışıyordum. Acaba benim gibi sevdiklerinden uzakta olanlar var mıdır diye? Hava gitgide soğumaya başlamıştı. Buradaki atmosfer de bizim oradakine benzemiyordu. Dışarı çıkmam beni bu düşüncelerden uzaklaştıracağına sanki yarama tuz basıyordu. Bunları düşündükçe gözlerimi kapatasım geliyordu ama donardım, kalkıp eve dönmek istedim.
Bulunduğum yerden geri dönmek için balta girmemiş ormana benzeyen botanik parkın etrafında dolaştıktan sonra, kaldığım sokağın, bitişindeki caddeye vardım. Değişik bir semte geldiğimi fark ettim. Buradan da bizim oradaki gibi görünüyordu gökyüzü.
Şimdi sevdiğimin hayali vardı karşımda. Bu sefer homurdanacağım ama duyan olur aklımı kaçırdığımı zannederler diye içimden sevdiklerimi ne kadar özlediğimi söylüyorum.
Artık yürüyecek dermanım kalmamıştı. Bizim oradaki gibi sıcak salep satan yer de yoktu. Genellikle başka içecekler içiliyordu. Ben de pek alışık değildim ve alışmak ta istemiyordum. Yavaş yavaş herkes çekilmeye başlamıştı. Ben de eve dönüş vakti geldi diye düşünmeye başladım. Artık geri dönüyordum. Eve gidip sıcak bir çay içtikten sonra yatacaktım. Sabah yapacak çok işim vardı. Ayrılık üzüyordu beni. Buradaki işlerim biter bitmez sevdiklerime dönmeliydim.