hayatiyla pek gecinemeyen biri olarak, dusunmeye basladim: hepimizin hayatinda hic yasanmamis olmasini diledigimiz anilar var, bir kismimiz o anlardan birini yasiyor, bu donemlerde bizi daha da mahveden, gece uyurken bi anda aklimiza getiren beynimizi durdurmanin bir yolu var mi? kisacasi beynimizi kapatabilir miydik?



hayatimda yasadigim seyler, fotograf kareleri olarak beynimde belirip durmasa, ya da yapmadigima pisman olacagim seyler aklimi celip durmasa, sonunda dengeyi bulabilirdim sanirim. ama beynim.. hic susmuyor. surekli bunu yaptin bunu yaptin diyerek karsima cikiyor. gerci son zamanlarda eski simin’e gore, bir azize gibi yasiyorum. fakat bu sefer de bana genc oldugumu, ve bu enerjimin bir daha gelmeyecegini hatirlatip duruyor su beyin. ve hep de hakli oldugu icin, kendi kafamdakiler ve hayatimdakiler tamamen ayri olduklari icin deliriyorum.



hepimizin hayalleri var, ve isvicreli bilim adamlarina gore pek azina erisiyoruz. pek azina erisenler olarak en azindan durustuz, cunku bazi insanlar bir seye ulastiktan sonra onun en buyuk hayali olduguna karar veriyor, kendilerini kandirmaya ihtiyaclari var, sevilmezlerse olucek hastaligina yakalanmislar. bana gelince, pek hayalperest degilim. ilgilenmem gereken 5-6 tane cagla oldu, onlar olmaya calisiyordum, vaktim olmadi. ama isteklerim vardi tabi, simdi de var fakat gerceklestirme konusunda pek basarili degilim, nedenler:

insanlari kendimden uzaklastirmakta ustayim.

bir sey icin cok uzun sure ugrasamayacak kadar dikkatsizim.

ne istedigimi genellikle yapmayip pisman olunca hatirliyorum.

herkes gibi, ben de kendimi cocuk saniyorum ve sorumluluk almaktan yoksunum.



pollyannacilik pek benim tarzim olmasa da, en azindan kendimi bildigim icin mutluyum. sahte degilim, acigim. guvensiz ve korkmus durumdayim.