Herhangi bir umudun ucundan tutmalıydım, yoktu çaresi !

Çektikçe ucu gelmeyen bir sicimin ellerimde bıraktığı derin izi, yüreğime nakşeder gibi bir bekleyişti inanın…
Çoğu zaman gücüm tükenme sınırındaydı ama eninde sonunda varacağım yeri başından beri biliyordum peşimde bıraktığım ayak izlerimden…
Güçlü o l m a l ı y d ı m .
Saçlarımda uçuşan kelebekler bile kanat çırpmayı bırakmıştı, tenimdeki mevsimi tanıyamazken kaygılarıma sarılmışlığımda, ılık ılık nefeslerle üflenen duaları almadım değil üzerime.Korkularımla, edilen dualarım savaşırken daldım o derin ve hissiz uykuya…

Yer gök dua ile durur derler ya!

Narkoz kokulu uykularda sonsuzluk, fırsatçı bir umut katili gibi, avucumdaki ömür çizgisini kısaltmaya günden güne iştahını kabartsa da, neşterimin sadakati yol vermedi ona…

Narkozun etkisiyle, uyuşturulmuş bir beyinle görmeden, hissetmeden duymadan yaşadım göğü yıldızlı odalarda birkaç saat.Uyandığımda biliyordum güzel dilek ve dualarla uğurlandığımı, beklendiğimi…

Ve açtığımda gözlerimi, “geçti” dedim “geçti hamdolsun”..Mevlâm düşmanıma yaşatmasın neşter sadakatini.Ki bu 7. bölümüydü bu sadakatin bedenimde gururla perdesini açığı.Ne gariptir ki, canımız acıyarak tek şifa bulma şeklidir neşter sadakati.

F E R ! şiirimi okuyan ve yorumlayan sevgili şairlere bir kez daha teşekkür ediyorum.Zaman zaman siteden dostlarım okudu yorumları, duaları ve inanın öyle güç buldum ki !"Hemen" dedim "hemen kalkmalıyım ve bir teşekkür yazmalıyım…"
Duygularımı anlatacak bir yazı yazmak, bir romana başlamak ve bitirmek kadar zor benim için.Öyle dolu ki içim.

FER’imin söndüğü bir zaman tünelinde ışıksız, renksiz, hareketsiz, nefessiz, kimsesizliğini doyurdum çaresizliğimin, dua eden ailem ve Edebiyat Defteri’min dostlarıyla…

Bir girdaba hapsolmuş sürüklenirken umutlarım, dinleyen, anlayan, dua eden ve mutlu etmeye uğraşan yürekler tuttu ellerimden…

Edebiyat Defteri’m iyi ki varsın !

Sevgimle kalın ve dua ile…

Bir düş’tü...
Ve ben gördüm...



SNKY