RAPOR XXI

• 26 Ocak 2012 Perşembe 15:46:57

"Sanırım bugün bir ip ucu bulabildik" diyerek telefonu kapatan Kenan görüşme sonrasında telefonda gördüğü numarayı aramak için "YES" tuşuna basmıştı. Telefonu açan ağlamaklı ses Kenan’a hiç yabancı gelmemişti.
"Alo.....
"Alo lütfen yardım edin ! Kenan...Kenan Bey arkadaşım kayıp ! Klüpteki arkadaşım vardı ya o hiç eve gelmemiş o günden sonra. Şu an onun evindeyim..."

Kenan ’ burnunu içine çekerek hıçkırıklarını tutmaya çalışan hüzün ve korkunun sahibi kadını sesini dinlerken, karşısındaki sesin sahibine hemen telkinlerde bulunmaya başlamıştı.

"Sakin olun.Bulunduğunşey..bulunduğunuzyerin adresini verin.Endişelenme..endişelenmeyin neredesiniz tam olarak adresinizi verin" derken Kenan telefonu boynun ve omuzunun arasına sıkıştırıken torpitodan kağaıt ve kalemi alarak yazmaya başlamıştı.Kenan elindeki kağıda yazıları yazarken tekrarlarda bulunuyordu.

"Evet...evet...evet... bir saniye kaç numaralı daire.." sözleriyle not alırken Eray pür dikkat önündeki araçları ve trafik ışıklarını izlerken kaçamak bakışlarıyla komserini izliyordu.İlk kez komserini tereddüt ve kekemeliğe karışmış sesini ve mutluluğa karışmış bir endişeyi ilk kez görüyordu.

Eray, bunca yılldır çalıştığı, komserliğinden çok abiliğinden bildiği bu adamın yüzündeki bu ifadeyi eşinin ölümünden sonra ilk kez görüyordu. Kenan’ın telefon konuşması bitince bir gözü yolda olan direksiyon başındaki Eray her zaman ki gibi merak ve heyecan dolu sesle sorusunu sordu.

"Komserin ne oldu ? Bizim psikopatla ilgili bir gelişmemi var ? yoksa yinemi bir intihar vakası ?..."
Kenan başını iki yana sallarken Eray’ın sorusunu cevapladı.

"Yav hayatımda senin gibi çok soru soran görmedim. Sen susta .... ,cadde ... mahalle,... sokağa sür. Gidince anlarız olanları."

diyerek konuşurken içindekilerini kendi yardımcısından gizlemeye çalışırken kendinden saklayamadan endişelenmeye başlamıştı. Her ne kadar saklamaya çalışsada Eray’ın iç güdülerinden saklayamadığını adı kadar biliyordu.

Eray içindeki merakı ilk kez sabrına saklayıp komserin durumunu gittiği yerde çözeceğini biliyordu.Trafiğin yoğunluğundan sıyrılıp kırmızı ışıkların da uzatmasıyla on dakikalık yolu yirmi dakikada kafalarında endişe ve soru işaretleriyle gelselerde ana caddede Eray durmak zorunda kaldı.

Tek yönlü olduğundan arabayı çalışır halde durdurup Kenan’a sordu.
"Komserim diğer taraftan dolanıp gireyim mi ? yoksa burada park edip yürüyelim mi ? "
"Tamam burada dur. Yürüme gidelim, karşı apartmanın numarasına bakılırsa verilen numara buraya yakın."

derken Kenan zekiliği ve tecrübesiyle dikkatini bir kez daha göstermişti. Kenan içindeki duygular gibi girmek istemediği kaçtığı ok işaretlerinin tersine ter yön levhası yazan levhanın yanından geçerken Eray’ın telefonu çaldı bu sefer.

Arayan dün akşam birlikte olay dosyasını incelediği ve bir zamanlar polis okulunda birlikte okuduğu arkadaşı Fatih’ti.Telefonu açar açmaz telefon konuşmalarına inat gibi olan Eray oldu.

"Devrem..oğlum bak.. şu an bana o geyik fıkralarından anlatacaksan başka zaman sakla. Şu an önemli bir işim var." derken sözüm ona telefonunu ve sözlerini çekinerek Kenan’ dan saklamaya çalışsada Kenan hızlı adımlarla birlikte kulağı Eray’daydı. Eray’ arayan Fatih her zama ki yarı ciddi yarı alaycı sesiyle,

"lan ne fıkrası olum.. asıl bu incelediğimiz dosyalar var ya fıkra orada. İnanamayacaksın neler olduğuna bu dosyada..."

&&&&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&&

( kusursuz planları kusursuz kinler ve öfkeler almışsa eğer en aptal insanlar bile intikam için aşırı zeki olurlar..)
Beyaz önlüklü kendi laboratuvarında ağzında ıslık kafasında düşünceler son zafer sarhoşluğuyla oltasını atarken odasında, tekrar masasına yaklaşıp, alttan en son çekmeceyi açtı. Önlüğü kadar beyaz olan bir zarfın üzerinde bir adres yazıyordu. Kargoya vereceği beyaz zarfın üzerindeki daktiloyla yazılmış adreste şu yazılıydı.