Kader zarfı

• 24 Ocak 2012 Salı 23:12:48

"Heey, benim kaderim bu zarfın içinde, ya sizin ki nerede? "

Laborant’ın tek kelime etmeden elime tutuşturduğu zarfı havada sallıyorum. Tramvaydaki yolcuların başları hiç prova etmeksizin nasıl da aynı anda bana dönüyor !
Tam istediğim gibi.
Beş saniye, on saniye, bir dakika hâlâ bana bakıyorlar.
Hiç okur muyum onlara ! Ölüm ilanımı gazetede gördüklerinde hemen tanıyacak kadar uzun süre bakmalı, hatırlamalılar.

“Geçen gün, ay, yıl tramvayda gördüğümüz bayan bu”

Onlar kaderimin peşinde, bense hafızalarının. En kuytu köşesine kadar nüfuz etmeliyim. Saçını atkuyruğu yapmış, kitap okuyan gencin okuduğu her satırda ben de, Kafka’yı, Çehov’u, Tolstoy’u, Refik Halit’i okumalıyım. Beni okumadın diye Ömer Seyfettin darılmalı, gönlünü almalıyım. Tereddütsüz Peyami Safa’nın romanını okurken göç etmeliyim yeni yeni dünyalara, henüz münadi seslenmeden.

Kaybolmasın diye çocuğunun elinden sıkı sıkı tutan anne benim de elimi öyle sıkı tutmalı ki , salıncakda sallanıp, Rapunzel’in kurtulacağı kumdan kaleler yapabilmeliyim. Balonlar uçurmalıyım gökyüzüne, elmaşekerini ısırırken.

Sırt çantalı iki turist hemen çıkış kapısının yanındalar. Daha görmek istediğim o kadar ülke var ki karış karış dünyayı gezmeliyim onlarla. Aksayan amcayla ağır ağır arşınlamalıyım sokakları. Sindire sindire, bakına bakına. Hiç acelem olmamalı. Kaçırmamalıyım mahalleden taşınanları, ölenleri, açılıp kapanan dükkanları. Haberim olmalı kim iflas etmiş, kimin satışları iyi.

Birbirlerine habire yemek tarifi veren teyzelerle akşam sofraları kurmalı, toplamalıyım eşi dostu akrabayı. Mumbar dolması, çiğ köfte ve şahane su böreğinin etrafında.
Bir kız bir oğlan nasıl da gözlerinin içine bakıyorlar birbirlerinin. Belli daha yolun başındalar. Elimde ki zarfla bende onlarla yolun başına geri dönmeliyim. Sağ parmağıma yüzük takılırken, zarf masanın üstünde olmalı. İyi günde kötü günde, hastalıkta sağlıkta ikimizin de göz mesafesinden kalp mesafesine geçmeli. Yeniden resimlerim çekilmeli.

Telefonum çalıyor, açmıyorum. Alışmalılar, günün birinde açılmayacağına. Hatırlamalılar,beni.
Elimde kaderimin yazıldığı bir zarfla hafızalarda ölümsüzlüğe kapı aralandı .
Ben susuyorum, onlar hâlâ bakıyorlar, ne güzel.

İsra Doğan