RAPOR XX

• 24 Ocak 2012 Salı 18:26:57

Bunu sebebi Melahat’ la kaldığı günlerden biliyordu ki , Melahat annesinin yanına hep o valizi alarak gideridi. Kırmızı valizin yerinde olduğunu görmesiyle korktuğunun başına geleceğini anlamıştı. Panik içinde cebinden çıkardığı kartviziti bir eliyle tutarken diğer eliylede telefonun tuşlarına basmaya başlamıştı. Bu numara daha dün akşam evinde kaldığı Kenan’dan başkası değildi.

Telefonun üzerinde bu sefer isimden ziyade sayıların oluşturduğu bir grup vardı ve altında " ARANIYOR " yazıyordum. Sonunda telefonun ucundan bir ses gelmişti. Bu Cansu’nun ümitlerinin suya düşüp, gelişi güzel bir pet şişenin denizde sürüklenmesi gibi bir şeydi. Korkuların yenilmesi için karanlığın içindeki bir IŞIĞIN aranması gibi bir arayıştı bu telefonun karşısındaki sesi duyabilmek.

Nihayetinde güven duyacağı sesin yerine bir başka tanımadığı bayan bir telesekreter sesi ona ümidini yitirme, korkma diye telkinlerini şöyle veriyordu.

" ARADIĞINIZ KİŞİ ŞU ANDA BİR BAŞKA GÖRÜŞME YAPIYOR ......"

diye konuşurken Cansu o kırmızı tuşa basarken bir taraftanda gözü gardorabın içindeki o kırmızı boş valize ilişmişti. Umutsuz yüreğine yenik düşen dizleri sonunda yeşil motiflerle kaplı olan halının üzerine çöküvermişti.

Dizlerinin üzerinde oturan Cansu korkunun caresizlikle sahipsizliğini gözlerinin içine doldurup, sahilden gelen rutubete inat sis kaplamış bu odanın halılarını yıkamaya başladığında hıçkırıkları ona imdat bekleyen bil telgrafın kesik kesik tıklamaları gibi odanın duvarlarına oradanda bu şehirdeki nice kayıp ve sahipsiz insana haber gönderiyordu.

Dizlerinin üzerine çökmüş yanaklarını iki avcunun arasına almış bir şekilde hıçkırıklara boğularak ağlarken telefonu halının üzerine bırakmıştı. Köyünden kaçıp geldiği ilk zamanların üzüntüsü ve sahipsizliğine benzer bir hüzünle şimdiye kadar ikinci kez ağlıyordu. Kendi içinden ağlamaklı bir ağıta benzer yarı hıçkırıklı yarı özlem dolu bir sesle kendi kendine konuşmaya başlamıştı.

Bu evi bir zamanlar paylaştığı kendine ilk kez bu şehirde sahip çıkan, sayesinde bir çok kötü emelere düşmekten kurtaran o can dostu Melahat’ a seslenmeye başlamıştı.

" Ablam sakın ölmemiş ol emi. Ne olur bu şehirde benim senden başka kimim var. Ablam böyle kaybolacağını bilseydim seni bırakıp çıkarmıydım o yazlıktan. Lanet olsun o armatör oğlunun yanına gittiğimiz güne..."

derken halının üstündeki telefonun ışığı yanıp sönerken avuçlarını yüzünden ayıran Cansu hıçkırıkları ve göz yaşlarına bir mola verirken burnunu içine çekip sakinleşerek halının üzerinde duran telefonuna uzandı. Şu an sahipsizliği ve ümitleri olmayan kadının sadece sarılacağı tek bir telefonu kalmıştı bu yanlızlık dolu odada.....

&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&

Kenan ifade alma işini bitirmişti. Merkezden çağırdığı polis memuru Profösörün evindeki kadını olası tehlikelere karşı kollamak için gelmesiyle Kenan ve Eray sivil araçlarına binerek yola çıkmışlardı. Kenan’ın telefonu ilk çalışında , emniyet amirinin panik dolu sesi olmuştu.

" Kenan neler oluyor ! basına haber sızmış , bu nasıl olur ? Bu saatten sonra elinden geleni yapamazsan sonrası işimiz iş bilesin...."

" Amirim ya içerden birileri bilgi sızdırdı yada bizim armatör."

"Kimse kim Kenan birşeyler bulamazsan işimiz iş şimdi birde basınla uğraşacağız."

"Sanırım bugün bir ip ucu bulabildik" diyerek telefonu kapatan Kenan görüşme sonrasında telefonda gördüğü numarayı aramak için "YES" tuşuna basmıştı. Telefonu açan ağlamaklı ses Kenan’a hiç yabancı gelmemişti.

"Alo.....