Bir bulut ilişti gözüme. Bir bulut dokundu işte. Kara bulutların ardındaki beyaz buluta baksana sen de. Vefasızlık akarken iliklerinde, iliklerine işleyen soğuğa inat, sıcak iklimler taşıyan bulutla ısınsana sen de. Gözlerinden düşerken kara bulutların asit yağmurları, söylesene beyaz buluta olan özlemini anlatan, umut akan şiirini. Korkuyorum, kararmış bulutlar gibi çoğalan yüreğimdeki karartıya bakarken ben de. İliklerime işlediği yine bu havanın soğuğu. Üşüyorum beklerken çökecek olan fırtınayı. Beyaz bulut kaybolma sakın sen de. Duyuyorum çünkü ben, heryerde kopan çığlıkları.
Yine çok soğuk bir geceye döndü gün kara bulutlarla.
Şimdi hangi destan kurtaracak insanlığı, kükrerken gökler akan zulümlere cevap bir kızgınlıkla?
Kaybolma beyaz bulut, umutla yaşayan insana umut ol.
Birbirinden kaçan bu kalabalığa aldırma sakın.
Sen kardeşlik rüzgarlarıyla gelen sıcak iklimin habercisi ol.
Kaç zamandır sana gülerek bakan kara bulutları yeneceksin işte.
Seni görmezlikten gelen, üşümeye alışmış bu toprağa rahmet kapılarından düşen yağmur ol.
Şimdi kaybolma sakın sen de, gitgide tükenen iyilikler gibi.
Gözlerimizden düşen asitlere bak, güçlen, yine eskisi gibi meydana hakim ol.

Oktay Yılmaz