ADI DENİZ...

• 19 Ocak 2012 Perşembe 11:50:13

Havanın soğukluğu insanlara yansımıştı adeta, sokaklar tenha ve yargısız…
Ticarethanemin gelen gideni o gün oldukça azdı, öğle saatlerine doğru güneş hafiften parlasa da, ayaz iyiden iyiye hissediliyordu. Çaymı yudumlarken kapı usulca açıldı, orta boy ve kiloda, orta yaşın biraz üstünde bir bey, başıyla selamlayarak içeri girdi. Çok intizamlı bir giyimi olmasa da, bakışlarındaki anlam ve derin ifade, yaşanmışlıklardan fazlasıyla payını almış olduğunu sergiliyor, kirli sakalı ve bilhassa üzerindeki parkasıyla bir hayli ilgimi çekmişti. Belki hayatımda ilk kez yapacağım bir hareketle,
_Buyurun çay içmezmiydiniz ?
Adını bile bilmediğim bir adamı çay içmeye davet etmiş, hiçbir endişe duymamış, hatta sabırsızlıkla çayı eline tutuşturmuştum.
_Zahmet ettiniz.
_Rica ederim, afiyet olsun.
Afacan bir çocuğun gururlu tavrı ile, çayını yudumladığını gördükçe seviniyordum adeta. Beni bu denli çevreleyen şey neydi? Üç-beş cümle dışında aslında hiç konuşmamıştık ama anlatacak şeyleri olduğu, siyah gözlerinin ardındaki buğuda görmemek mümkün değildi.
_ Severmisiniz hayvanları? Dedim.
Çünkü burası bir canlı hayvan galerisi idi.
_Bazen insanlardan daha fazla.
_Mesleğiniz? Diyerek soru sormaya başaldım .
_Meslek çok bende.
Sohbet öyle akıcıydı ki, gelen müşterilerin çabuk gitmesi için elimden geleni yaptım. Bir saati aşkın bir zamandır konuşuyorduk ama ondaki bu değişik hava ve çözümsüz giz beni daha da konuşmaya itiyor, kalkmamasını diliyordum.
_Kızım bu senin ilk işinmi ?
_Ticaret anlamında evet.
_İlk işler asla unutulmaz, ilk aşklar gibi.
_Haklısınız galiba, sizin ilk işiniz ne idi?
Uzun bir nefes aldıktan sonra.
_Benim ilk iş deneyimim çok farklı ve hayatımda asla yeri doldurulamaz.
Açıkçası merak etmiştim, anlattığı her şeyi, ağzından çıkacak her kelimeyi dikkatlice dinlediğimi fark etmiş olacak ki, tekrar derin bir nefesten sonra…
_Yaşım ondört , köyden yeni kaçmışım şehirde çalışma, para kazanma hevesiyle ama hiçbir şey beklediğim gibi değildi, ne İstanbul, ne de insanlar. Kalacak yer olmadığından gündüzleri iş arıyor, akşamları ise parkta sabahlıyordum. Yine bir akşamüzeri parkta otururken, yanıma yaşça benden büyük, bir hayli uzun boylu, esmer bir adam yaklaştı ve oturmak için müsaade istedi. Buyur ettim. Elindeki poşeti yavaşça açarak yarım ekmek arası köftesini yemeye başladı.
_ Açmısın ?
_Yok, sağol .
Buna rağmen gülen gözlerle,
_Al hadi aç olduğun her halinden belli.
Yiyeceği olduğu gibi hiç bölmeden bana uzatmış, benim yiyişimi izliyordu.
_ Eee yokmu senin ailen, kalacak yerin?
_Ben iş arıyorum abi .
_Nasıl bir iş, ne yapabilirsin ki bu yaşta, hem okumak varken?
_Fakiriz abi çalışmam şart.
Uzunca bir süre sustu ve cebinden kurşun bir kalem ve buruşuk bir kağıt parçası çıkardı, üzerine bir isim ve adres yazarak,
_Yarın sabah erkenden bu adrese git ve “ben burada işe başlayacakmışım de”.
Ama öyle masum gözlerle söylemişti ki bunu bir ara şaka yaptığını düşünerek, son lokmamı yutarak sadece “tamam” dedim.
_ Hadi hayırlı olsun iyi çalış ama yine de oku derim. Unutma çok erken git.
Yavaşça banktan kalktı ve yavaşça sırtıma dokunarak,
_Hadi eyvallah.

____________________0___________________

Tam o sırada içeri müşteri girdi ve ürün sordu, elimde olmasına rağmen ‘kalmadı’ dedim. Çünkü bu adamın anlattığı her şey merak konusu olmuştu bende.
_ Eeeeee ertesi sabah gittiniz mi?
_Evet gittim söylediği adrese, burası küçük bir oyuncak atölyesi idi ve, aynen dediği gibi konuştum, iş yeri sahibi hiçbir şey sormadan, mavi bir önlük verdi ve babacan bir tavırla,
_Gel sana ne iş yapacağını göstereyim.
Yorucu olmayan ama sürekli milimetrik ölçüm gerektiren bir işti, zevkle öğle saatine kadar çalıştım. Öğle yemeğini yedikten sonra, neden o abinin adını ve ya adresini almadım diye hayıflandım. Yavaşça patronuma yönelip,
_Usta beni buraya gönderen abinin ne adını ne de adresini bilmiyorum, bir sağolasın deseydim keşke.
Ustam içten bir gülmsemeyle ,
_Onun adresi pek belli değildir ama adı Deniz, Deniz GEZMİŞ.

Dilek SOYSAL