“TÜRK MİLLİYETÇİLİĞİ”

Sevgili Peygamberimiz Hz.Muhammet (SAV) “Kişi kavmini sevmekle kınanamaz” diye buyurmuş.
Bu mukaddes sözün ışığında diyoruz ki: Türk Milliyetçileri “IRKÇI” değildir; sâdece kavmimizi seviyoruz.. Yüce Dinimiz İslâmiyet; “IRKÇILIĞI” şiddetle yasaklamıştır.
Bizim “MİLLET SEVERLİĞİMİZİ” çok iyi anlatabilmek için çok basit şu iki misâl aklıma geliyor:
Bizim sokağımızda yangın söndürmekte olan bir itfaiye görsek; hemen aklımızdan şuna yakın bir cümle geçer -ne kadar insancıl olursak olalım- : “-Yangın, inşaallah bizim evde çıkmamıştır”.
Bu cümleden:
“-Başkasının evi yanarsa yansın; bana ne!”
mânâsı hiç çıkmaz.
.Aklıma gelen ikinci misâlde şu:
.Yine meselâ, bizim sokağımızda, hem de evimizin çok çok yakınında bir “CANKURTARAN” duruyor olsa; içimizden şuna yakın bir düşünce geçmez mi?
“-Cankurtaran inşaallah bizim evden birilerini almaya gelmemiştir”.
Tabîî.. bu düşünce de: Tıpkı itfaiye misâlimizde olduğu gibi: “Bizimkilere bir şey olmasın da; komşular ölsün, gebersin” demek hiç değildir.
Bunun aksini iddia eden de, böyle bir manzara ile karşılaştığında buna benzer şeyler düşünür.
Atalarımız ne demiş: “ÖNCE CAN, SONRA CÂNAN”. O kadar.
Verdiğim bu iki misâlde aile efrâdını; “MİLLET” olarak düşününüz: Mâdem ki, Sevgili Peygamberimiz (S.A.V.) : “KİŞİ KAVMİNİ SEVMEKLE KINANAMAZ” diye buyuruyor;
biz de “AİLE EFRÂDIMIZDA OLDUĞU GİBİ, MENSÛBU BULUNDUĞUMUZ MİLLETİ DE
SEVECEĞİZ. ALLAH LİLLÂH AŞKINA; BU DÜŞÜNCENİN NERESİNDE IRKÇILIK VAR?”
Son senelerde iğrenç mi iğren bir akım var; o da şu:
“MÜSLÜMANIM” denildiği zaman; “VAY GERİCİ VAY..” deniliyor.
“TÜRK”, “ATATÜRK”, “TÜRKİYE”, “TÜRK BAYRAĞI”.. gibi kelimeler kullanıldığı zaman da:
“VAY FAŞİST VAY.. VAY IRKÇI VAY..” diyenler var..
Ellerinde bir yağlı-kara var, sür sürebildiğin kadar..
Türk Milliyetçileri “GERİCİ”, “IRKÇI” ve hele“FAŞİST” [ /alt_cizgi hiç]değillerdir.
Biz “MÜSLÜMAN” ve “ATATÜRKÇÜ”.. “TÜRK MİLLİYETÇİLERİYİZ”.


“İÇİN” KELİMESİ YERİNE: “ADINA” DENİLİYOR..

Şimdi âdeta ’moda’ oldu: Cümlelerde kullanılan ”İÇİN” kelimesi yerine; “ADINA” kelimesi kullanılıyor.
Artık ne değişiyorsa?
“İÇİN” kelimesi; “ÇİNCE” mi acep?
Taklitçiliğin de bu kadarına “PES” doğrusu..

“İSPAT”

Bu kelimenin yerine; “KANIT” diyenler var.
Mübârek olsun, desinler.
Biz “İSPAT” kelimesini kullanmaya devam ederiz.
Ancak, sık sık kelime değiştirmeyi mârifet zannedenler; bu çok yeni kelimeyi yanlış kullanıyorlar.
Şöyle ki: “ELİMDE KANIT VAR” deniliyor.
Eğer bu çok yeni kelime senelerdir kullanmakta olduğumuz; “İSPAT” kelimesinin yerine kullanılıyorsa: “ELİMDE BU İŞİ KANITLAYACAK BELGE VAR” denilmesi gerekmez mi?
“ELİMDE İSPAT VAR” cümlesi ne kadar yanlışsa: “ELİMDE KANIT VAR” cümlesi de bir o kadar hâtâlıdır.
Bir iş, sâdece “BELGE” ile “İSPAT” edilebilir.


“ONUR”

Geçenlerde internette şöyle bir dolaşıyordum.
“HONOUR” diye bir kelime dikkâtimi çekti.
Sordum-soruşturdum, meğer bizlere Öz Türkçe diye tanıtılan “ONUR” , İngilizce bir kelime olan “HONOUR” kelimesinden alınmış.
Bize de deniliyordu ki:
“- ’ŞEREF’ kelimesini Arapça’dan aldık ya; gelin hep beraber bu Arapça’dan alınan kelimenin yerine;
Öz Türkçe olan “ONUR” kelimesini kullanalım”.
Meğer bize Öz Türkçe diye tanıtılan “HONOUR” İngilizce bir kelime imiş..
Sevsinler sizin “HONOUR” unuzu..

TTK.