ELBİSE...

• 18 Ocak 2012 Çarşamba 14:50:45

Emine ateşler içinde yanan annesinin üzerini şefkatle örterek odadan çıktı.
Koridoru geçti,merdivenleri kararlı adımlarla indi.Dikiş odasının kapısını açtı,içeriye girdi.
Duvarda provası bitmiş Aysel Teyzenin elbisesi,masanın üzerinde Öğretmeni Ayşe Hanımın elbiselik kumaşı duruyordu.
Annesi birkaç gündür hastaydı,babası Doktor Nafiz Beyi eve getirmiş,ilaçları da alınmıştı.
Ağır bir grip geçiriyordu,dinlenmesi lazımdı.Bu durumda dikiş dikemezdi.
Söz verilmiş dikişler vardı,birşeyler yapması gerekiyordu.
Hem annesine boş zamanlarında yardım etmiyor muydu? Bunu da yapabilirdi.
El dikişlerini yapmayı öğrenmişti.Kesilen kumaşı karşılaştırıyor,bol teyel alıyor,özenle ortasından kesiyordu teyelleri.
Annesi kumaşı birleştirince,makinede dikince teyelleri temizliyor ütüye hazırlıyordu.
Hatta ütü yapmayı bile öğrenmişti.Bir tek kumaş kesmemişti.
İşte o gün,bu gündü.Öğretmeninin kumaşını kesip elbise dikmeye karar verdi.
Provası bitmiş Aysel Teyzenin elbisesi daha kolaydı.Makine çekilecek ütülenecekti.
Karalı bir şekilde dikiş odasından çıktı.Babası ve babaannesi mutfakta akşam yemeğini hazırlıyorlardı.
Annesinin odasına gitti,usulca baktı,uyuyordu.
Kardeşleri de oturma odasında ders çalışıyorlardı.
Derslerini düşündü,dersi derste dinlediği,fazla biriktirmediği için ödevi yoktu.
Elbise için koca bir gece vardı ve kendine güveniyordu.Bu gece çok istediği kumaş kesimini yapacaktı.
Hem annesinin sözünde durmasını sağlayacaktı hem de kendini ispatlayacaktı.
Çünkü kumaşı bozar diye annesi kesme izin vermiyordu.
Belki de haklıydı ama o yapabileceğine inanıyordu.
Babaannesinin sesiyle kendine geldi.Yemeğe çağırıyordu herkesi.
Yemek masası hazırdı,sürahiyi çeşmeden doldurup masaya koydu.İçin için sevinçliydi.
Etli bamya yemeğini bile iştahla yedi.Sofrayı toplaması için babaannesine yardım etti.
Bulaşıkları kuruladı,yerleştirdi.Babası radyodan ajansı dinlerken yanına oturdu.
Kardeşlerinin ödevlerine baktı,kendi Türkçe ödevini bitirdi.Ama aklı hep elbiselerdeydi.
Babaannesinin hazırladığı tepsiyi aldı annesinin odasına götürdü.
Tüm ev halkı annesinin yanındaydı.Çorbasını içen annesine ilaçlarını verdi.
Annesi elbiseler için tedirgindi ama babası ve babaannesi onu sakinleştirdiler.
"-İyileşince bitirirsin."diye yatıştırıcı sözler söylediler.
Herkes birbirine iyi geceler dileyip odalarına çekildiler.
Emine pijamalarını giydi,dişlerini fırçaladı.
Babaannesi namaz kılıyordu onu bekledi öptü.
Usulca dikiş odasına gitti.Önce masanın üzerini boşalttı.
Öğretmeninin kumaşını boyuna ikiye katlayıp masanın üzerine serdi.
Ölçü defterindeki kol boyunu mezurayla ölçtü,kuru sabunla yatay işaretleyerek kesti.
Heyecanlıydı ama korkmuyordu.Annesini defalarca izlemişti.
Kumaşı keserken anlattıkları aklındaydı.Kumaşın eninden yaka ve manşet çıkacaktı.
Kalan kumaşı ikiye böldü.Elbisenin modeli de defterde çiziliydi.
Ölçülere göre pay bırakarak kumaşı kesti.Bol teyel aldı,karşılaştırdı,provaya hazırladı.
Düzgün bir şekilde ölçülere göre manşet ve yaka kesti,onları da provaya hazırladı.
Düzgünce kalıpladı üstüste koydu.
Üzerine de"Öğretmen Ayşe Hanım"notunu yazdığı kağıdı iğneledi.
İşte birinci işini bitirmişti.
Aysel Teyzesinin provası bitmiş elbisesini askıdan aldı.Daha da heyecanlıydı.
Çünkü ufak tefek düz dikişler dışında hiç makinede dikiş dikmemişti.
Dikiş makinesine oturdu,uygun ipliği masura sardı,iğneye geçirdi.
Yavaş yavaş ses çıkarmamaya çalışarak dikmeye başladı.
Hem sevinçli hem de heyecanlıydı.Tüm makine dikişlerini bitirdi,teyelleri söktü,temizledi.
Etek boyunu bastırdı,düğmelerini dikti,iliklerini açtı.
Güzelce önce tersten dikiş yerlerini aça aça,sonra da yüzden ütüledi.
Askısına geçirip özenle dolaba astı.Odayı topladı,süpürdü,sildi,toz aldı.
Odayı havalandırmak üzere pencereyi açık bıraktı.
Tam odadan çıkarken boy aynasında kendine baktı.
Gülümsedi kendine,cesaretine.
Annesine bir not yazıp aynanın önüne bıraktı.
"Bu gece büyüdüm anne.
Seni seviyorum.."
EMİNE