Şimdi sen benim dediğim kadar benimsin.Benim dediğin kadar seninim.
Kelimelerin koynunda nedenleri de bıraktım,nedensizliği de.
Suskunluklar biriktiriyorum sana dair.Geceye yoldaşlık ederek ,umut ilmeklerini birbirine ekleyerek.
Zaman hızla akıp gidiyor (kaplumbağa yürüyüşüyle)
Söyleyemediğim sözler büyüyor içimde,canımı yakıyor yokluğun.Hasretinle uyuduğum uykularda rüyalarıma da gelmiyorsun artık.Ben yine de belki gelirsin diye sürekli uyumak istiyorum.Her gece yağmurlar yağdırıp üzerime sabaha kurutuyorum.Yarın diyorum yarın oluyor ve yarınlar hiç bitmiyor.Bahaneler üretiyorum yokluğuna,avutmaya çalışıyorum kalbimi.Özlemden kimse ölmemiş diyorum ama bu özlemle de vuslata ermeden nasıl yaşanır bilmiyorum.Baktığım gözlerde seni arıyorum .Bir zaman sonra geçecek diyorlar ama geçmiyor.Bu kalp sızlaması sürekli kar yağdırıyor ömrüme ,yokluğundan üşüyorum.
Acaba sen de ben gibi misin?
Üşüyor musun sen de? Uzaklara dalıp gidiyor musun?Kendinden uzaklaşıyor musun?Yitirdiklerini anıyor musun belkiler de.
Biliyorum acemiydi davranışım,aşkla yürümeyi öğrenemedim .
Şimdi bir delilik yapsan diyorum.Biranda karşıma çıksan.Olmama ihtimali yüksek olsa da ,hani olur ya ,ihtimal ya.Kızmıyorum ,tanıyorum artık seni ,biliyorum içinde ki çocuğun nasıl ağladığını ,neden korktuğunu,yorgun yüreğini.
Sen de tanış istiyorum ben de ki sen le.Gülüşüm gülüşünde.
Sahi ne kadar oldu sen gülmeyeli ben mavilenmeyeli.
Gülsen diyorum ,gözlerin gözlerime değse.

Fakat bu gece de not düşüyorum geceme yokluğun,yokluğum...