KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1797 Okunma
- 16 Yorum
- 0 Beğeni
İNCE BİR SIZI VAR İÇİMDE!
Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.
İNCE BİR SIZI VAR İÇİMDE!
Kabuslu günler mi? O da ne? Ayağı tökezlenip de yere düştükten sonra ah vah edenlere şaşıyorum doğrusu. İnsanoğlunun dayanamayacağı zorluk yokmuş. Zamanla başa gelen her bela biraz daha olgunlaştırıyormuş insanı. Eğer istersen; yaşamın ritüellerini, çok sevdiğin bir filmin fragmanını izler gibi izler ve haz duyarsın. Kafana takmazsın hiçbir şeyi. Çünkü edindiğin deneyimlerle bütün canlıların hangi genleri taşıdığını belleğine formatlamış olursun. Bir köpeğin bakışından anlarsın; paçanı kapıp kapmayacağını. İnsan için de öyledir. Kimin ne niyetle yanaştığını; kokusundan alırsın. Acılarının en katmerlisi bile vız gelir. İşte böyle…
Belli yaştan sonra ekmek parası uğruna sokakların adamı oldum. Sokakları asla küçümsemedim. Buralarda gerçek yaşamı içime sindirdim. Yeni arkadaşlar edindim. Memurluk yıllarımdakilerini unuttum. Neredeler, ne yapıyorlar, hangisi eşinden boşandı, hangisi tahtalı köyü boyladı valla hiç haber alamadım. Birkaç tanesine facebookta rastladım. Sadece selam sabah. Gerisi hikaye; lakırdı yani.
Neyse…Sokaklarda; kavgalar, yaralamalar devam etse de hoşuma gidiyor. Sonuçta kavgalar, hep bir dilim ekmek için değil mi! Ne bir kadın için ne de bir sevgili paylaşımı için!.. “ Sokakları asla küçümsemedim” dedim ya. Gerçekten öyle. Yazdığım malzemeleri hep buralardan edindim. Yirmi beş yıllık memuriyetlik süresince hep uyumuşum masamda. Müdürlerin bende yarattığı fobi, sanatsal özelliğimi de alıp götürdüler.
Geçenlerde bir gazetenin kitap ekinde gözüme çarptı; Clemens Meyer, yazarlığını sokaklara borçluymuş. 2006 Yılında yazdığı “ Biz Rüya Görürken” romanıyla edebiyat kariyerine iyi bir başlangıç yapmış. Bu ilk romanında Leipzegli bir grup gencin hüzünlü hikayesini anlatmış. Parçalanmış aileler, başarısızlığa mahkum okul hayatları, çocuk denecek yaşta alkolle tanışma, uyuşturucunun sonlandırdığı taze yaşamlar, genelevde biten gençlik aşkları, karakollarda kalorifer borularına kelepçelenmiş olarak geçirilen geceler ve tüm bu kaybolmuşluğa rağmen süren ve yaşatılan hayaller…Bakın, bu genç yazar ne diyor:
“ Eğer bu şekilde bu semtte ve bu arkadaşlarla büyümüş olmasaydım, bugün olduğum kişi olmazdım. Yazarlığımı karakterize eden stili buralarda edindim.”
Neyse işin yazarlık kısmında fazla dolaşmayayım. Ahkam keser de kaprislerimle sizleri sıkabilirim.
Herkes beni serseri gözü ile görmeye alıştı ya ne yapsam olmuyor…İmajımı çizdirdim bir kez. Bir fırsatını bulup gençlerle, poşetin içinde bali çektim. Halbuki sigara bile bana yabancıydı. O duyguyu tatmak istemiştim. Kafa duman olunca; içlerinde gasptan beş yıla yakın hapis yatan gence:
- Hadi anlat, kodesteki anılarını, dedim. Yazsam bir roman olacak. Roman dedim de hayal kırıklığına uğradım. İki tane roman yayımladım ama;nafile. Kendi egomu tatmin etmekten başka bir şey değilmiş. Kendi kendime boş teselli ediyorum: “ Önemli olan bir yazarın zamana karşı direnmesi! ” Nasıl ki bir şarkıcıyı alkışlar motive diyorsa; bir yazarı da “hep satar “ve “okunuyor olması” motive eder!
Beni görenler, benden uzaklaşmaya başladılar. “Koskoca adam, oğlu yaşındakilerle bali çekmeye utanmıyor mu?” dediklerini duyumsuyorum. Onlarla birlikte sokak serserisi olarak damgayı yedim. Kime selam versem; korkudan başlarıyla karşılığını veriyorlar ama; nafile… Keriz değilim ya hemen anlıyorum.
Bugün, savcının damından tahliye oldum! Sakın ha; “yayımladığın romanlar “ yüzünden mi diye aklınıza gelmesin. Öyle bir şey olsa reklamımız olurdu bari. Bu yüzden devlet baba bile beni “yazarlar” kategorisine dahil etmedi. Kodese girip çıkışlarım; darp, yaralama ya da yalancı şahitlik yüzünden. Dışarısı oldukça ayaz. Eldivenlerim yok. Ellerim buz gibi! Vücudum titriyor! Kabanım bile yok. Nasıl olsun ki? Daha geçenlerde yayımcıma borcumun son taksitini de ödedim.
Güneşin aldatıcı yüzünden yararlanmak istedim. Zaten iki aydır savcının damında güneşe hasret kalmışım…
Şehrin ortasında bulunan parka gidip dinlenmeyi düşündüm. Sertleşmiş karlara basa basa yürüdüm. Beni görenler, korkudan görmemezlikten geliyorlar, kimileri ise yalandan gülümsüyorlardı. Ben ise kendimle cebelleşiyordum. Eski sokak arkadaşlarımın ortamına dönmeli miydim, yoksa kendime sadece yazarlığı seçip; eve mi kapanmalıydım. Sonuçta kendime tertemiz bir sayfa açmak zorundaydım. Üstüne üstlük kodeste alkol ve sigaraya da alışmıştım. Yeter ki paradan haber ver; parangalar vız geliyordu paranın korkunç gücü karşısında. Parka yanaştığımda ayakkabı boyacısının:
- Boyayalım abi sözleri ile irkildim…
Boyacı Salim’di. Yalnız yaşıyordu. Para kazandıkça parayı hemen şaraba yatırırdı. Şarap şişesini, koltuğunun altına gizler, fırsat buldukça gazete kağıdına sakladığı şişeden yudumlanırdı…
Boyası silinmiş kunduramı, tezgahının üzerine koydum. Suratıma bile bakmadı…Ne söylediği anlaşılmaz bir şekilde, kendi kendine konuşurken; ayakkabılarımı boyamaya çalışıyordu…
Hafızamda başka bir şarapçı canlandı. Mahmut! O da, parkın etrafını kale surları gibi çevreleyen çitlerin dibinde yatar kalkardı…En son gördüğüm; kodese girmeden öncesine rastlıyordu. Benden bir sigara istemişti. Dayanamayıp bir paket alıp vermiştim. O zaman sigara içmiyordum. Yaşamın korkunç sillesini yemiş zavallı bir figüran gibiydi. Ailesi, çeşitli nedenlerle terk edince yalnız kalmış ve dünyası yıkılmıştı.
- Salim, Mahmut nerede?
- Öldü ağabey,öldü…
Sahipsizlik böyleydi işte…Nerede ve nasıl öleceğin belli olmuyordu.
Parka girip oturmaktan vaz geçtim…Mahmut’un son görüntüsü; gözlerimi, tırmalıyordu adeta…
Rotamı geneleve çevirdim…Kadının varlığı her erkeğin içindeki gizemdir. Kodeste en çok kadına ihtiyaç duydum. Kadınsızlık; anlamsız, hoyrat bir dünyadır diye düşündüm. Evli olsaydım belki de çok farklı olacaktım. Beni seven bir yürek, gözlerime odaklanan bir çift göz için şiirlerin en güzelini terennüm etmez miydim hiç! İhtiyaçlarım, potansiyel bir güç oluşturmuştu bedenimde…Bir minibüsle Bedderesi’ ne indim. Buralar, gençliğimdeki uğrak yerlerimdi. Genelevinin yıkılmakta olduğunu, başka bir yere taşınacağını duymuştum. Son halini şimdi görmüş oldum. İki üç ev kalmıştı. Yine erkekler dolup taşıyorlardı bu virane evlere! Yıkık sokakların panorama hali; nerelere gittiği belirsiz çilekeş genelevi kadınlarının hüzünlü öykülerini belleğimde canlandırdı. Gerçek roman kahramanlarımı yitirmişçesine gözlerim dolu dolu oldu. Onların varlığı aslında bedensel rahatlamaktan ziyade; yaşama farklı pencerelerden bakışımı sağlayan en büyük güçtü benim için. Üzerinde dokuz yazılı kapıya yanaştım. Kalabalıktaki gözler, aç kurtlar gibi kapıdan içeriyi dikizliyordu. Kalabalığı yarıp salona geçtim. Ununu eleyip eleğini çoktan asmış olan patroniçe, beni görünce dayanamayıp boynuma sarıldı.Tütün kokan ağzıyla yüzümü yaladı.
- Ulan serseri, çoktandır görünmüyordun! Yine mi savcının damındaydın ha…Seni gidi seni! Özlettin be kendini…
Asıl söylemek istediğini gizlemişti benden! Gözlerindeki gizemi okumuştum.
- Abla, sende bir tuhaflık var! Yoksa benim Nergis çiçeğim de mi gitti?
- Gitseydi; bulurdun onu! Bir daha gelmeyecek…Bir sapığın hışmına uğradı.
- Öldürüldü mü yoksa?
-…..
Kaskatı kesildim! Lal oldum adeta! İlk kez hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım…
Genelevin kapısından dışarıya kendimi attığımda en büyük desteğimi kaybetmişçesine kendimi yalnız hissettim…Aşıktım! Üzerinden sayısız erkek geçmiş olsa dahi seviyordum onu. Yıllar boyu aradığım kadın oydu. Tertemiz bir yürek ve bir çift göz!.. Bir daha aşık olmamaya yemin ettim. Yemin ettim! Genelevi kadını dahi olsa; bir erkeğin başını yaslayacağı bir kadının eksikliği, taa yüreğimin derinliklerinde ince bir sızı gibi yanmaya başladı!
Şehrin hoyrat sokaklarında, serserilerin cirit attığı vahşi ortamına dönerken kendimden nefret etmeye başladım!
YORUMLAR
KIYMETLİ AYHAN BEY;
Yazınızı iki defa okudum. Birincisini; ne anlattığınızı öğrenmek; ikincisini de hangi kelimeleri kullandığınızı öğrenmek için.
Anlattığınız konu benim çok çok dışımda.. Hiç öyle bir hayatım olmasını istemedim.
Kullandığınız kelimelere gelince:
*) Bulunması gereken hiç bir kelimeye "şapka işâreti" koymamışsınız. Meselâ:"Selâm" kelimesinin;
"selam" diye yazılması gibi..
*) Çok fazla ve çoğu lüzûmsuz Batı kelimeleri kullanmışsınız..Meselâ: "Rituel".. gibi..
*) Türkçe olmadıkları söylenen kelimeleri kullanmayı çok seviyorsunuz. Söz gelimi:
*) "Bütün" kelimesinin yerine "tüm" kelimesini -hem de çok sık- kullanmışsınız.
Prof. Dr. Faruk Kadri Timurtaş diyor ki:
" 'Bütün' Türkçe bir kelimedir; 'tüm' ise ne idüğü belli olmayan bir kelimedir".
Değerli arkadaşım, dün okuduğumda da çok beğenmiştim yazını, hak ettiğin yerdesin.
Tekrar tebrik ederim, selam ve saygılar.
Tebrikler Ayhan Bey, yine başarılıydı. Saygılar, selamlar
Ayhan Bey; her ne kadar sizi tanımıyorsam da...
Yazacaklarım bu yazı için değil önce bunu bilin. Burada şiir ve yazı yazıp kitap bastıramayan çok insan vardır. Üstelik bu kişilerin çoğunun kalemi, şu an piyasada raflarda satılır gibi gözüken, ama paralı yazarların yine kendi paralarıyla satın aldırıp hediye edilen kitaplardır.
:)
Üzmeyin kendinizi, rol yaparak yazar olmaktansa... İyi bir yazar olun, kitaplarınız yavaş satılsın.
SEVGİLERİMLE.
Ayhan Abi,
Kalemin dinlenmiş ve demlenmiş geldi bana. Kurduğun cümlelerden, kurguna kadar değişmiş geldin bana. Konu seçimin yine aynı ama. Bence önemli olan anlatımın ve kurgulaman.
Bazılarımız "önüme kusursuz birşey gelmeli, okur olarak saygı görmeliyim" der ya. Ben bu fikre katılmıyorum. Eğer kusursuz olsaydık herşey daha farklı olabilirdi. Biz yeteneğimizi geliştirmek ve bizim gibi insanlarla çoğalmak için burada yazıyoruz değil mi? Her eleştiride kendimizi tartıyor bir sonraki çalışmamızda azıcık daha bilinçli davranıyoruz. Sözün kısası benim naçizane okur görüşüm her çalışmada büyüyen arkadaşlarımızdansın.
Ama söylemeden edemeyeceğim. Giriş gelişme ve sonuç bir birinden bağımsız gibi geldi bana. Nasıl dersen; yazıya deneme gibi başlamışsın. Serbest bir tarzda sokak hakkındaki görüşlerini dile getirmişsin. Hatta bir yazardan örnekler verip, okuyucuna seslenmişsin. Ben buraya kadar bir anı ya da öykü yazısı okuduğumu hiç düşünmedim. Fakat sonlara doğru durum değişti. Adamın ihtiyaçlarından, kadının erkek hayatınaki yerinden bahsetmişsin. Malum yere doğru yola çıkan adamın ağzından bir tane olsun aşk lafı çıkmamıştı. Yani malum yer ve kadın sade bir ihtiyaç gibi gösterildi. Fakat neden sonra kahramanımız aşkını hatırladı. Öldürüldüğünü sade bir şekile öğrendi ve yıkıldı.
Kısaca anlatımını, cümle yapını çok beğendim. Fakat, girişe göre bağımsız ilerleyen gelişme ve sonuç bölümleri çok ayrık geldi bana.
Kutluyorum, çok çok başarılar diliyorum değerli abim.
Kocaman tebrikler size sevgili yazar...
İlk paragrafta aklım gitti bir yerlere...
Acıları yaşamaktansa bir film fragmanı olarak izlemeyi yeğlerdim ama ben başrolü çoktan kaptım bile...:(
Sevgiler...
Güne gelecek kadar etkili ve akıcı.
Hayattan bir kesit.
Kutladım değerli kardeşim.
sevgi ve selamlar.
Ayhan bey tebrikler ve hoşgeldiniz.Uzun süredir yazılarınızı özlemiştik, inşallah bu kadar açmayın arayı, saygılarımla.
Adınızı duymuştum ama yazınızı ilk kez okudum. Bir yazarı besleyecek çok konu vardır sokaklarda. Sizde bolca koymuşsunuz dağarcığınıza sanırım. Yolunuz açık olsun.
Sevgiler:)
bu anlattıklarınız sizin ürününüz olan bir öykü mü gerçekten? diğer arkadaşlar da o şekilde lanse edince gerçi kategori de öyle ama sizin ta kendiniz miş gibi okudum..yani içinde kitap mevzusu da güçlendir di görüşümü....yani gerçek siz iseniz bunları yaşayan olmaz diye birşey yok ama gerçek hayatta çok çok zor olur böyle yaşam.....ama öykü olarak konuşursak mükemmel olmuş.....tebrik ederim....zevkle okudum.....yanlız dediniz ya sokaklar...dur neydi tekrar bakayım....hım tamam............"sokakları asla küçümsemedim".....evet bu gerçekten dikkate değer bir durum....yabancısı da olmadım bu tezin halinden anlarım vesselam....tez kesin doğru....sokaklarda asayiş yüklü adım ve tehdit solukları ile hem yaşamak hem de korunmak bir bir biçim ve bir zaruriyet zaruriyeti....melek de olsan şeytanın olacak yüzünde.....ama o dünya biraz yaşanırsa işte bu dünya da başka yaşanır.....pencerelerin çerçevesi de kalitesi de hamı da damı da değişir.......bilmem şöyle birşey düşünürüm hani bir yazar herhangi bir kalemi mürekkebe daldırmandan önce yalaması gerekir mi gerekmez mi diye düşünürüm.....yani şunu ifade etmek istiyorum....bu olayı krallar gibi hayatınız olsaydı bile sırf yazının ruhuna girmek için sırf realitesi için gerçekten o hayatı birazcık görev icabı yaşamak gerekmez mi.....yani savaşı anlatırken savaşa katılma şartı istisnaları dışında tabi)))).....yani mümkün mertebe de olabildiğince kastım olsa bence rüyalar daha ilginç olur.....evet tanıştığımıza memnun oldum))..hadi hayırlısı....
ayhan bey isminizi görünce heyecanlandım..
nerelerdesiniz...
su gibi içtim öyküyü..
ve bayıldım..,harikaydı..
sanki öncekilerden daha bir faklı geldi..
aşmışsınız çoğu şeyi..
gerçek bir yazardan cümleler okudum ben..
inanın bana..
sevgilerimle...
Merhaba Ayhan Bey,
Benim için, bugünün bu zamanına dek okuduğum altı yazının en iyisiydi. Hem içerik, hem anlatım, hem de hatasız yazım olduğu için. Kutluyorum. Bugünlerde yoğun bir çalışma içine girdim. Romanlarınızı bir süre sonra isteyeceğim. Kitaplar konusunda yılgınlık göstermeyip çalışmaya devam edin. Gün doğmadan daha neler doğar...
Başarı dileklerimle saygılar.
çok şükür sesin soluğun çıktı ağabey
özlemiştik yazılarını
kutlarım
saygılarımla
Değerli arkadaşım, hayatın acı yanlarını yazan kalemini özlemişim. Kitaplar konusunda hayak kırıklığına uğradığını biliyorum ama bu seni yazmaya küstürmesin. Daha bir hırsla sarıl kalemine, sokakların ve hayatın gerçeklerini yaz. Okuyan bulunur. Sen yaz.
Tebrik ederim, selam ve saygılarımla...
sen çok kızgınsın....haklısın...kızman sana kaleminin frenini boşaltmış ne abs bsa...sadece fren ama bu harlı kalem tutuşmuş.....söndürene aşk olsun çok hoştu can bende kitapların ve birde 50 tl var adres verde göndereyim...yazılarını özlemişim saygılar
