Anne... Yine ıstırap vadilerindeyim. Ve yine akıyor hüzün gönlümün atardamarlarında... Üşüyorum ayrılığın soğuk girdabında. Sığınacak bir liman arıyorum bu hengameden kurtulmak için. Atıyorum kendimi vefasızlığın acımasız kollarına. Sarıp sarmalasın, kurtarsın beni bu girdaptan derken; lime lime doğrandığımı hissediyorum sahte bakışlarda. Ve üstüme üstüme geliyor yaşanmışların acısı. Var mı bildiğin bir ilaç anne, tüm bunlardan beni kurtaracak ve yeniden başlatacak olan? Duygularım sızlıyor anne, moralim can çekişmekte... Hangi şok tedavisi fayda eder bana yahut hangi defi hayata döndürür çoktan yok olmuş olan temiz hayallerimi ?.. Ya da var mı taşıyacak birisi / birileri aşkımın kül olmuş cenazesini ?

Olmadı be anne, yine bir beden büyük geldi kalbime bu sevda... Ne zaman bulacağım ben de gönlüme denk birisini ? Ve ne zaman girebileceğim bir gönüle ayrılıklara sürüklenmeden ?.. ANNE ...



13.01.2012
Cumartesi
Göksun ÖZÇELİK