SON

• 14 Ocak 2012 Cumartesi 10:26:57

SON

NEDİR, yeniden başlangıca bir dönüş müdür son. ?
Yaprağa düşen bir çiğ damlasıyken aşkın büyüttüğü bir tohumdur aslında,bitmeye en yakın yerde isyan eden bir diriliştir son.

MÜHÜR
kırdım ben mührümü sonsuzluğa atılan en son adımda. !
Aşktı aslında çehremi boyayan,şimdiyse renksizlikte donuk bir beyaz.

Dosttuk biz aslında yaşamamız gereken yaşanmışlıklar çürüttü bizi gönlüm, bak dostlukta kırıldı akansa sevgi oldu.

NEFRET

olmamalı diyor yüreğim ama gördükçe ihaneti ,ejderha bakışları ,lavların göze yerleyişini kusuyor um nefreti , bana ait bir duygu değil aslında ama ben...yokum bu haritada.

SEN VE BEN

Küçük bir tohum ırgatlaşmış bir acı, yalnızlıkların okyanustaki raksı, gül gibi kanamak da., Kanarken yaralaşmak , gitmek ve gelmek yağmurlaşmak aslında, sürgünden dönüş günleri düşen hazan, dizlerimdeki kabuk ve gönlümdeki tükenmez yara.!

AĞAÇ

Kurumak gamı çoğaltır sen yeşer ve büyü, ağaç ol bende.
Kapılar açılıp kapanıyor ben ve sen çölleşiyoruz sanki tek yolcu, hiç kör olmayan ve gülümseyen , güneşe dost yağmurlara sırdaş ağaç... canımdaki sen gibi ağaç.. yüreğim.!

KÜSMEK
kilit içinde kaybolmak gibi tekrardan mühür olmak, anlamamak kilidin kilidi kitlediğini.
Kaçıyorsun ya ,dalgalar daha da kovalıyor seni, anlıyacağın kaçmak kaçırılmayı çağrıştırıyor, sağır olma duy sen beni.!
Ebe olanlara imrenme, onu unut, sobelenme sen.
Kaybolmak istersen kelimelerin sessiz olanlarına sığın darbeyi karanlık sanma siyahı yalnızlık. Aslında siyah hem doğu ,hem tükeniş anan baban gibi yanında sarıl ona.!

Hücrelerim konuşuyor bir senleşiyor bir benleşiyor ve zaman askıda kalıyor körelen yalnızlık oluyor ağlama sen yüreğim.

Bu nasıl bir zaman ,sevgi, nefret ve ihanet, yalnızlığın çemberinde devleşiyor,ana gibi ağlayan zaman oluyor küsme sen gözlerim.

Tutmam gereken aslında içimdeki firar eden kelebekler, onlarsa renkleri uçurtma yapmış havalanmakta.

Kalbim sanki durmuş gibi kurutuyor sevgileri aslında güneş gecede doğar sabah ihanete uğruyor.
İhaneti yapan ben, taarruza kalkanda ben, yanılgı koca bir balık gibi düşüyor yüreğin ağzına.
Cümlelerime yargıç yok, boşuna avukat ruhum.
Ya da ben bir suçlunun yanında oturup firarı beklemekte.
Sessizlik çileli bir yolcu, saatler durmuş ve vapur kalkmıyor yolcuysa sadece bekliyor.
Gitmelerin birini giyiyor birini çıkartıyorum ama hep geliyorum aslında , körleşen zaman duvarlarımdan düşüyor tırnaklarım tutamıyor sevdiğim renkleri , kusan sadece siyah oluyor geceyi takip edercesine, küfreder gibi gülüyor bana.

Eskiden kalma üzümler var odalarımda içimdeki asma ,hiç çürümemiş anlaşılan yeşil üzümler gözlerin gibi içime serptiğin umutlar gibi seni bekliyorlar ,bir gün batımı.!

Mahur bir bestenin çatısında ıslanmak sanki aşk ,ya da ıssızlıkta duyduğun sessizlik tanımsızlıkta doğru olmayan bir rota, belirsizliğin içindeki bebek sevgi.

Ellerimin tutuşun ama kalbime attığın adımlar ucu sivri olmayan isyanlar , konuşan yaralar ve üşümek seni görünce belkide ısınmak.

Zaman öylesine tuzaklar örüyor ki koca bir otopsi gerekiyor bedene ve ruha.!

Yalnızlık tırnaklarımın ucunda ağlamakta ,çileyse boş tencerede kaynamakta.!
Bir feryat var gözlerden tabana ve aynı anda tavana, teselli kuyrukta , sükutsa kurumakta duvarlarımda.!

Ayrılık yavan bir yemek olmuş acımış gönül ,tatsızlık çehreyi boyamış kurumuş gönül.!


acımış can ,canın olanın canının canından çıktığını gördüğünde..!
donmuşsun, yanmışsın ,zaman çoktan hasada uğramış nafileymiş geçen zaman, yelkovan ağlamış.!

Düğmeler çözülmüş yürek masada tek kalmış gönül ağlamış..
yalnızlık hep konuşmuş gölgesiz duvarlar yarılmış.
Renkler çile çekmiş siyah bayrağı dikmiş
gariplik yalnızlığı kemiğinden sıyırmış, büyümüş.
Üşüyen duvarlarmış konuşansa arkadaki ayak izleri.
Bir ben varmış giyinmiş, sen varmış sadece sende susmuş.
Suskunluk eskimeyen ülke, aşk orada kilitli bir han.
Biz sevdiğim biletsiz yolcu odsuz ateşte çiğ görünen yağmur.
Öyleler yok, belkiler yalan ama koca bir duman.
Sislerin içinde karışmış gibiyim bu son firarımda.
DURMAM BEN BU SONDA...!
ya son durursa bende..!
Hatice Nilüfer Karataş