Sabah fabrikadan gönderilen şoför beni almaya geldiğinde, saat daha yedi buçuktu. Ben kahvaltımı bile yapamamıştım. Şoför herkesin çoktan çalışmaya başladığını söyleyince şaşırdım. Demek ki bu ülkede günlük yaşam, çok erkenden başlıyordu. O halde, bende kural neyse uyacaktım. İlk günden işe geç kalarak dile düşmemek için kahvaltıdan vazgeçerek, kendime bir sandviç yaptırıp yanıma aldım.

Fabrika müdürü beni gayet güzel bir şekilde karşıladı ve kahve ikram etti. Daha sonra birlikte çalışmayı yapacağım binaya gittik yeniden. Girişin oldukça yüksek demir kapılarını açarken, burada alarm bulunduğunu şifreyle girildiğini söyleyip duvarda bulunan panodan tuşlara basarken, bana da numaraları söyledi. Çıkarken nasıl kapatılacağını da gösterip, elindeki anahtarları bana teslim etti.

Dün geldiğimde, toplantı odası ile patronun odası arasında bulunan bir odayı gözüme kestirmiştim. Ofis olarak orayı kullanacağımı kendisine söyledim. “Elbette, nasıl uygun görüyorsanız” deyip bana başarılar diledi ve odayı temizletip, istediğim gibi düzenlemem için yanıma birilerini göndereceğini söyleyerek oradan ayrıldı.

Besmelemi çekip odaya girdim, evrak çantamı bir kenara bırakıp çalışma masasına geçip oturdum. İçimde garip bir hüzün vardı. Hayal kırıklığı mı yaşıyordum, başarısız olacağım korkusu mu düşmüştü içime yoksa şimdiden evimi mi özlemiştim bilemiyorum! Az sonra, elinde temizlik malzemeleri orta yaşlarda bir kadın ve iri yarı saçları olmayan bir erkek görevli, yüzlerinde kocaman bir gülümseme çıka geldiler. Kadın temizlik işlerini yapacak, erkekte odada yapacağım değişiklikler için, güç gerektirecek işleri halledecekti. Bir iki saatlik bir çalışma sonrası, kendime çok şirin bir ofis odası kurmuştum bile. Çantamda taşıdığım, içinde sevdiklerimin resimleri olan bir iki çerçeveyi de masama yerleştirince keyfim biraz yerine gelmişti.

Ardından, fabrika müdürünü arayarak, bu iki kişinin bundan sonra hep benimle kalıp kalamayacaklarını sordum. Çünkü çok uyum içinde çalışmıştık ve onlardan hoşlanmıştım Müdür, zaten benim ihtiyaçlarım için gönderildiklerini, istediğim kadar benimle kalabileceklerini söyleyince daha da mutlu oldum.

Öncelikle arşiv olarak kullanacağım büyükçe bir oda seçip temizlettim. Sonra birkaç odada işaretlediğim raf sisteminin sökülerek bu odaya kurulmalarını tembihledim. Ben de odalardaki dosyaları bir araya toplamaya başladım. Bir de baktım ki öğlen olmuş bile. Ancak öğrendim ki, bu fabrikada öyle Türkiye’deki birçok iş yerinde olduğu gibi, yemek servisi yokmuş. Çoğu çalışan, sefertasında kendi getiriyormuş yemeğini veya fabrikanın karşısında bulunan kafelerden sandviç yaptırıp yiyorlarmış.

Ha! Bir de yarım saat sonra yeniden iş başı yapılıyormuş. Sonraları gördüm ki, insanların kaç kez kahve molası verdiği, kaç kez tuvalete gitmek için işinin başından ayrıldıklarına bile dikkat ediliyor… Allah’tan bu terk edilmiş o ofis binasında, kendi başıma çalışacaktım ve bu konuda özgür olacaktım en azından.