Sesimdeki kısıklık yüzünde okuyamadığım benlere ait… Özlemlerin kısa adı oluvermiş sanki bu yabancıl ayrılık.

Ben senin adına da kendimi kutladım. Çok isterdim yanımda olmanı bu gece… Yalnızca sana sarılmayı özledim bu kez…

Saçlarını okşamayı, yüzüne dokunmayı. Uyurken izlemeyi seni…

Âşık olmak için hiçbir şey yapmak gerekmezmiş gerçekten. Sana çok aşıktım ben.. İçerisinde şehvet barındıran, özlemi boyutsuz kılan, her zaman bir arada olma dürtüsünü yaşatan aşk halinden çıktım… O duygu yerini sevgiye bıraktı desem…

Daha naif, daha uysal, daha sabırlı, daha içe dönük yaşar oldum zamanla… Şimdi seni yalnızca seviyorum… Susarak özlediğim gibi… Eksiltmeden bendeki seni, eksiltmeden yaşadığımız anların izlerini yüreğimde…

Bugün de hava ilk gelişindeki gibi bu şehirde… Biliyorum akşamda yağmur yağacak… Sonra ben uzak bir şehirde, ne olduğu, kiminle olduğu umurumda olmayan bir adamı dudaklarından öpeceğim…

Belki şaşıracak biraz, belki “yanımda kal bu gece” dercesine gözlerime bakacak…
Sonra çekip giderken bana bağlanma diyecek… Ben susma hakkımı kullanacağım… Uzun şiirlere konu olacak, ”ben ne yaptım hak edecek “sorusunu soracak… Cevabını kendinin bile bilmediği birkaç sual daha sıralanacak dilinin ucunda… Aklı benden yitik olmadan…

Zaman nasıl olsa böyle akıp gidecek… Değişen zamanlar, değişen mekânlar, yalan yanlış yüzler, vicdani restleşmeler, kısa terk etmeler, kimsesiz gülüşler, soğuk yataklar girecek hayatımıza…

Olsun diyerek;

Hiçbir satır, hiçbir sevişme, hiçbir gün ya da gece eşdeğer olamaz 365 güne… Gün gelir bir başka tene seni seviyorum(sanki) diye değecek olsak bile…

Hayal etmeyi unutturan şu acı gerçekliklerin içerisinde akıp giden bir ırmağa benzeyen özleminin ve denizlerime kabule hazır varlığının şerefine…

Biraz ağladım, çokça özledim, eğnim dipsiz bir kuyu, bedenimde izleri silinmiş aşk haritasıyla yol sürmeye çalışırken yazıyorum bu satırları…
Anla demiyorum… An yeter!


Sevgimdesin Hep…
NeNa