Her Neyse...

• 4 Ocak 2012 Çarşamba 18:58:53

Hep korkak davrandım, kaybetmemek için belki, hiç oynamadım. Herkes gibiden biraz daha farklı düşündüğümden belki, beslediğimi zannettiğim şeyleri hiç ifade edemedim. Bir korkak ancak, ardından kilitleyip kapıları, her şeyi unutmaya çalışmanın kendinden başkasına zararı olmadığını düşünür zaten, belki kıyamet sessizliğim de ondandı. Oysa neler neler anlatmak istedim neler neler...

Herhangi bir isim takma ihtiyacım olmadı aslında birşeyler yazdığım insanlara, hep bir diğerinin acısını unutturacak zannettiğim bir diğerindeydi bütün saklı kalmışlıklarım. Herhangi biri beni sevdiği zamanda ya bana acırdı ya da benimle birlikte olacak kadar kötü durumda olduğundan ben ona...

E haklılar bir yerde, hiç kimse sevgilisinin bir başkasına şiirler yazmasına razı olmazdı değil mi?

Hiç hediyelerle, çiçeklerle (usulünü de bilmem zaten sevmem de böyle şeyleri) işim olmadı beni severlerse eğer birileri, daha iyi görünebilirdim sadece ve sadece sonsuza kadar sevebilirdim. Elimden başka bir şeyler gelebilirdi kabul etmiyor değilim ama herkes belli bir mizaçla doğuyor değil mi?

Yazmak isterdim her zaman, yazarken benden çok daha güçlü bir şeylerin arkasına sığındığımı düşünürdüm. Bu, öteki ben gibi birşey, acımazdım daha güçlü olurdum ve içimdeki savunmasız çocuğu bu şekilde korurum sanırdım. Oysa ki her gece bir taziye evine dönerdi gözlerimin içi, kaç defa o içimdeki zavallı çocuğu toprağa gömüp, ellerimle çıkardım kendime bile itiraf etmeden yaşar giderdim. Herşey uyuyabilene kadardı zaten güneş varken daha az acıtırdı yaşamaya dair şeyler gece de zaten hepinizin malumu...

Bunların dışında çok sağlam dostluklarım oldu ama, benim için ellerinden geleni yaparlardı, susarlardı en azından, akıl alacak durumda değildim zaten ya da nasihat herneyse. Hiç yalnız yürümedim buna da her zaman şükrettim tabi bunca felaketin üstüne bir de yalnız kalmayı hiç kaldıramazdım...

Hep iyi şeylerin, iyi temennilerin en çok amasını yazmaktan sıkılırdım bütün bir gece yazabilirdim ve sadece sigara içmek için nefes alırdım. Gün gelir bir diğerine aşık olduğumda da yazdığım şeyleri yakmak için hep kışı beklerdim, yazsa mevsim ve ya bahar işte. Bu kış bir diğerine aşık olmadan yakma kararındayım sana ve sana vesile olan bütün sevdiğim kadınlara yazdığım herneyseleri, bilemem nasıl olur?

Bunların tek sorumlusu sen değilsin elbet senin kudretin yetmezdi zaten bana bütün bunları yaşatmaya anlatmak istedim sadece senden ziyade herkes biliyor zaten sana karşı neler hissettiğimi, yabancı, hiç tanımadığım biri bir dua eder belki azabım biraz daha diner bu gece diye yazdım bu mektubu. Kime olduğunun bir önemi yok zaten bu mektupların, veyahut yazdığım şeylerin arasında en çok senin baş harfin okunuyorsa eğer anlamı da kalmaz zaten evrenin veya dünyanın işte herneyse...