KAHIR ÇIĞLIKLARI

• 4 Ocak 2012 Çarşamba 14:32:36

Tomurcukların filizlenip birkaç yıl sonrasıydı! Büyüdüler! yaprak vermeye başladılar yıllar geçtikçe daha çok yaprak verdiler çoğaldılar. Var olmuşlardı onlarda, onlarda her ne kadar kahır çığlıklarını duymasalar da...
Seslenişi pek bir usuldu etrafına bakarken, kopan fırtınaları fark etmiyorlardı da
Ebedi bir sahibi olsun istiyordu.. bel ki bir iyileşme, kalkabilme seyran edebilme misali..
Umutları tükenmişti aslında çokdannn.. yolun sonunu oda görüyordu gayri yakından
Yinede tasalanıyordu altı peşpeşe gelen tomurcuklarına...
Yıpranmış harap olmuş yüreğiyle, bir şeyler mırıldanmaya çabalıyordu kısık sesi yettiğince...
Bir yandan duyurmak istiyordu sesini bir yandan da duyurmamak. Naçardı biliyordu tutunamayacağını hiçbir dalına konamayacağını tomurcuklarının... öyle hafifti ki evet bir kuş gibi. Heybeti, bir zamanlar şahane olan ihtişamı, kuvveti direnişi yoktu elbette, küçücük sevimli bir çiçekti o...
Ama hürmet edeni de yoktu içi buruk gözler yaşla doluydu hep yalnızlığına kahırlanıyordu her an... yüreğindeki ses yüzüne öyle bir yansımıştı ki çırpınışlarındaki yangın bir volkan gibiydi...
Tomurcukların her biri bir tarafa savrulmuştu bin bir bahanelerle ve birbirlerini suçlayarak... Hayatın süsleri yetmiyordu vicdanları yitip gideli çokkkk olmuştu. Bir küçücük çiçeği sulayamayacak kadar acizlerdi. Oysaki o küçücük çiçek bir zamanlar tüm fedakarlığıyla o küçücük hanelerde didinerek tomurcuklarıyla mücadele vermişti kurak topraklarda! Nice katıksız yoktan var edercesine aşını suyunu...
Şimdi yapraklar kıymetini bilmemeyi dahi unutup o koca koca hanelerinin bir köşesine bile sığdıramıyorlar susuz kalmış olan çiçeklerini yolun sonunu telaşsız bekleyerek...
Zaman zaman kabaran o minicik yüreği dağlanıyordu her şahlandığında katlanarak...
İstemese de varlığını sürdürmek zorundaydı. Boşlukla baktığı tomurcukları istemesede...
Düşünüyordu yinede şimdi heybetli olanların yerlerinin düzenine mani olmamak adına, kıvranıyordu hala kahırlanarak nemli döşeğinde heybetlilerin susuz kalmamalarına...
Çünkü küçücük sevimli bir anaydı o...

ŞİMDİ TOPRAĞA KARIŞTIN.... / ’ Ayşe Demirel ’ anısına.