Bazen’ oturup düşünürsün ya, kendini dinlersin.. kendi sesini.. yürek sesini..
ne düşündüğünün önemi yok. Neden, niçin, kimi?.. hiçbir fikrin yok.. öyle işte…
Ama bu sefer farklı.. saniyeler geçiyor yavaş saatler geçiyor hızlı..
-yeter diyorum hiç bir şey değişmedi biliyorum..
-yeter hayatın akışına dön.. olmuyor.. bu sefer olmuyor..
Hünkarca harcıyorum kendimi..
Bola saça dağıtıyorum..
Bi fener alıyorum elime, yüreğimin dipsiz kuyusuna iniyorum. Aslında buralar bana yabancı değil ama her seferinde kayboluyorum.. sonunda kendimi bulup çıkarıyorum oradan.. kalan parçalardan biri benim. Tek tek topluyorum dağıttıklarımı ama her seferinde topladıklarım dağılanlardan az çıkıyor.. Hep eksik, hep yarım..
Aslında geriye bişey kalmadı. Daha fazla parçalayamazdım bu bedeni..
Yazıyorum bunları belki anlamsız.. satırlar uzayıp gidecek diye korkuyorum.. ürkek yanım ağır basıyor.. yoksa. Yoksa kestirip atsa mıydım? Döneyim mi artık hayata.. hem ne kadar daha nefessiz yaşarım ki böyle.. zorlayım mı biraz daha beni.. yani seni..
yok yok -kıyamam sana..
Dengesizliğim üstümde, kime neyi anlatıyorsam ben. Sorma ne olur hiç bir şey sorma..
bu boşluk dolmaz..
öyle olmaz, böyle gitmez, söylesem bitmez.. sorma..
dalgaların yarattığı boşluğa iki satır sıkıştırayım dedim..
yansımalarını görüyosun..
hoşça kal…