Anı

• 27 Aralık 2011 Salı 10:19:04

1989 yılı 9 Kasım günü üniversite ikinci sınıftayım hayatım gayet mutlu mesut geçiyor okulda bazı sorunlar var derslerle ilgili ama olsun kimin yok kı zaten ee artık okulada alıştım havamda yerinde sabah erken kalktım içimde değişik hisler var kafam bugun karışık nedense içimde de inanılmaz bir sıkıntı var.
Annem kahvaltıyı hazırlamış babamla beraber kahvaltı yapıyoruz. Sonra babam işe bende okula gitmek için evden çıkıyoruz. Ben aslında pek yapmam ama arkama dönüp bakıyorum Annem el sallıyor yüzünde hafif bir tebessüm var ama her zamanki gibi değil sankibir hüzün var içinde ama önem vermiyorum hava koyu ve karanlık yağmur gelecek gibi Ankara nın soğuk havası hissediliyor.
Universiteye gidiyorum gün nedense çok ağır geçiyor içim her saat daha da sıkılıyor öğlene zor zar geliyorum yemek filan yiyoruz Erdinç daha önce de bahsettiğim arkadaşım yine yanımda sohbet edip biraz rahatlatmaya çalışıyor beni neden sıkıldığımı soruyor bilemiyorum diyorum sadece içimi mengene ile sıkıyorlar .
Dersler yine başlıyor saat 18:00 da ders bitecek ancak ben 15:00 dan sonra derse gitemeyeceğim diyorum ve arada kantine iniyorum kız arkadaşlarla sohbete başlıyorum ama içimde sıkıntı daha da artıyor bu arada korkunç bir yağmur başlıyor Ankara sanki sağnaktan eriyor. Saat 17:00 içim kararıyor resmen boğluyorum dayanamıyorum okuldan acilen çıkıyorum koşarak otobüs duraklarına ulaşıyorum otobüs gelmiyor cebimde para az ama taksiye binmeliyim diyorum yağmur dahada kötüleşiyor şemsiye filan kar etmiyor .
Zorlukla bir taksi buluyorum evin adresini veriyorum saaat 17:20 taksici zor bela eve beni getiriyor eve yaklaştıkça içimin sıkıntısı daha da artıyor.
Asansöre biniyorum katta iniyorum kapıyı çalıyorum . Ses yok içerde ışık yanıyor ama annem kapıyı açmıyor tuhaf hiç boyle yapmaz hemen koşarak gelir cebimdeki anahtarla kapıyı acıyorum sesleniyorum Anne!!
İçerden ses gelmiyor tekrar sesleniyorum Anne!!
İçerden annemin boğuk ve cılız sesi geliyor bazen bizlere şaka olsun diye boyle yapar annem sanıyorum şaka yapıyor ya anne gelsene diyorum ama sesin rengi farklı heyecanla içeri koşuyorum
Annem yerde yatıyor yatak oadasın da yatağın yanında olamaz
Anne anne anne ne oldu diyorum
zorlukla cevap vermeye çalışıyor Başım
yerden kaldırıyorum yatağa yatırmaya çalışıyorum kendinde değil koşup yan komşuya sesleniyorum
Ambulans çağırmak lazım diyor annen çok fena algılayamıyorum kadıncağız ambulansı arıyor
ama hava çok kötü ambulans zorlukla geliyor bu arada babam işten dönüyor ben panikteyim neyapacağımı bilemiyorum komşu hanım bana baban durumu daha zor algılar sakınce anlat diyor babama asansörde konuyu anlatıyorum başımızdan kaynar sular boşalıyor ambulans bu arada geliyor
Annemi alıyorlar sedye sığmıyor o yuzden sandalye ile indiriyorlar ben ambulansa biniyorum annemle konuşmaya çalışıyorum ama artık konuşamıyor tepkide vermiyor
Sağ tarafı hiç tutmuyor hastaneye gidiyoruz doktor acımasızca ayağının altına bir demirle çizik atıyor acildeyiz annem hıç tepki vermiyor bilincide kapalı yatacak deniyor babam nerde bilmiyorum tek bildigim elime bir liste veriliyor git bunları al listede hepsi serum gibi ilaçlar koşarak hastaneden cıkıyorum babam zaten bu arada koşturmaya başlamış onuda görüyorum yatış işi yaptırıyor sanırım ama oda zor durumda onada yardım lazım ama ilaç almalıyım koşarak ilaç almaya gidiyorum yağmur berbat ötesi akşam saat çok ilelemiş nöbetçi eczane bulmam lazım zor bela buluyorum şişeler elimde koşarak geri geliyorum hastaneye ama beni içeri almıyorlar kavga ediyorum ve bir şekilde annemin yanına cıkıyorum babam koridorda dunyası yıkılmış bomboş bakıyor ve hayatında ilk defa bana en candan sarılmasını yapıyor ve omuzumda ağlıyor ben babamı hıç ağlarken göremedim bende ağlamak istiyorum ama yapamıyorum göz yaşım kurumuş
3 gün geciyor kabus devam ediyor ve üç gün sonra kabusun en zirvesi babamla hastaneye gidiyoruz annemin yatağı boş hasta bakıcı buluyorum ve cevap
Morga bakın işte kucuk dünyamız yıkılıyor bomba patladı artık hayat artık başka olacak benim ve babam için
Acı boğazımda dugumleniyor feryat atıyorum önce başımı bir duvara vuruyorum anlım kanıyor babam yerde korıdorda sonra kendime geliyorum babamı kaldırıyorum birbirimize sarılıyoruz ama bundan sonra pek sarılmayacağız hayat bu zira ...