KIRMIZI GÜLLER BÖLÜM 29

• 25 Aralık 2011 Pazar 20:22:59

Çok kötü olmuş;ağlamak istedi ,ağlayamadı. (Ben bu gün en iyisi eve gideyim bu halde çalışmam mümkün değil...değillll .) Müdürün odasına uğrayarak
" Biraz rahatsızım ; kendimi hiç iyi hissetmiyorum eve gidebilir miyim?"Diyerek izin istedi.
"Ne oldu ;neyin var kızım ?"
"Bilmiyorum... her halde üşüttüm biraz ."Ne yazılan notu söyledi ;ne de Metin’i sordu.İki gün evde kalarak; kimseye bir şey demeden yattı sadece.Ve uzunca düşündü ....düşündü... kendine kızdı. Sana hiç ümit vermedi ki....sonra ben de evlenmeyeceğim dedim. O bunları biliyor ne diye ümitlendin ki ? Kendini biraz toparlayıp acısını, sevgisini içine gömdü.
Ve işine devam etti...
Hafta sonu müdür onu odasına çağırdı.
"Bak kızım; Leyla işten ayrıldı ve onun yeri boş kaldı.Geçici olarak seni oraya göndersem ... biraz işler karışmış, onları biraz toparlasan diyorum."
"İyi de annem var; o ne olacak ? "
"Onu da al götür ; zaten orada lojmanda kalacaksınız."
" Peki ya kardeşlerim ?"
"Biliyorum, hafta sonları bazen annen kardeşlerini de alır getirir. Yani biraz idare edemez misin ? Sana güveniyorum.
"Siz öyle uygun görüyorsanız ... peki diyorum efendim. Benim için de değişiklik olur.Ne zaman gitmem lazım ? "
"Pazartesi iş alsan; nasıl olur ?"
"O zaman Pazar günü gitmem lazım."
"Tamam, şirketin arabası sizi götürür.Sana güveniyorum kızım; orada da başarın devam edecek." Anlaşıp,vedalaştılar.
Eve gelince olanları annesine anlattı.
" Gidiyoruz, yolcuyuz. Yeni yerler görüp ,yeni insanlarla tanışacağız."
Kardeşlerini de arayıp haber verdi."Canlarım; bu hafta gelmeyin , haftaya görüşelim olur mu ? "
Gün hazırlıkla geçti ;pazar sabahı erkenden yola çıktılar.
Akşamüzeri İzmir’e indiler. Kalacakları lojman; iki oda, bir mutfaktan ibaret ;dayalı döşeli idi şirin bir evdi. . O gece yol yorgunuydu erkenden uyudu,Ertesi gün yeni bir hayat başlıyordu... "Hayırlısı" diye rek iş yerine gitti. Önce müdür beyle tanıştı. Selma ’yı görünce çok sevinmişti.Onun gelişini, başarısını biliyordu.
Burası İstanbul’a göre biraz küçük binaydı..
Müdür "İşler oldukça karışık; inşallah çabuk toparlarız." dedi.Elemanların hepsi genç ve dinamik çocuklardı.
Tanışma faslı bitince işe koyuldular. Yoğun bir tempo içinde çalışıyorlar; bazı günler mesai bile yaptılar.
Aradan iki hafta geçmiş;bu zaman içinde Selma Metin’i düşünecek zaman bulamadı.
Çok yorgundu ...Gönlü ahhh gönlü de öyleydi...
Artık İşler yoluna girmiş; kardeşleri de sömestir tatilinde yanlarına gelmişti.
Burada havalar İstanbul’a göre daha sıcaktı.Bir gün soğuk olsa da ;birkaç gün güzel geçiyordu.
Haftasonları İzmir’in görülecek yerlerini geziyor; daha sonra lunaparka gidip doyasıya eğleniyorlardı.
İş arkadaşları ile de çok güzel bir dostluk kurmuşlardı.
Kardeşleri okula dönmeden bir gün önce; fuara gidip piknik yapmışlar; mangal yakıp, çalıp oynamışlardı. çok güzel bir gün yaşamışlardı.
Buraya geleli bir ay ı geçmiş ; hala Metin’den hiçbir haber yoktu. Bu arada kardeşlerini İstanbul’a uğurlamış; yine işinin başına geçmişti.
Artık buraya alışmış, çok sevmişti ; dönmeyi hiç istemiyordu. Arkadaşları da "Sakın gitme" diyorlardı.
Günler uzamaya başlamış; akşam işten çıkınca kordonda dolaşıyor, bundan çok zevk alıyordu. Ama ... denizi izlemek Metini hatırlatıyor; işte o zaman içindeki sevda ateşi onu yakıyordu. Gözyaşlarını tutamayıp ağlıyordu.
hafta başı işe geldiğinde odasında kırmızı gülünü gördü.
<Yeni işin hayırlı olsun > yazıyordu.
İçi acıdı ;gözyaşlarını tutamadı.Başını ellerinin arasına alıp ağlamaya başladı. Ne kadar kendini toplasa da bir türlü çalışamıyordu..Çantasını alıp dışarı çıktı .Müdürün odasına uğrayıp
" Bana bir saat izin verir misiniz ?.Biraz işim var da..." Diyerek ayrıldı.
Doğru Kordonboyu’na giderek bir kenara oturup bir süre ağladı... ağladı....taaaaki göz yaşları kuruyuncaya kadar.
Güle baktı ve onu denize attı." Sen başkalarına aitsin; bana sadece acı verirsin v e bundan sonra asla ağlamayacağım"diyerek kendi kendi söz verdi.İşe geri döndü.O kadar dalgındı ki...saatin vaktinin geçtiğini anlamamıştı bile.Kapısı çalınınca başını kaldırdı.
"Acıkmadın mı ? Hadi yemeğe "diyordu arkadaşları .Herkes tatlı talı sohbet ederken; Selmacık zorla da olsa gülümsüyor, neşelerine katılıyordu.Gün öylesine geçti ; akşamüzeri yine Kordonda dolaştı.İçindeki acıya çare yoktu ki.... Sonra eve gidip annesini de aldı.
"Kızım neyin var ? Üzgünsün."
"İyiyim annem ;sadece yorgunum."Anlatmak istemedi; içinde yaşatacaktı umutsuz sevgisini.
Hava bahardı; oysa Selma sonbaharı yaşıyordu. Hüzün rüzgarları esiyordu yüreğinde ; umutları dökülüyordu sarı yapraklar gibi çaresiz ve mutsuzdu.Metin’siz bir hayat yaşamak değildi; ama yaşıyordu işte... Sevgisi kalbinin derinliklerinde; kırık bir kalp ,yaralı bir gönülle.
İş yerinde bir erkek arkadaşı vardı onunla dertleşen; efendi bir çocuktu. Çalışan kızlardan birine gönül vermiş bir türlü açılamamıştı.Bir gün Selma söylemişti.
" Seviyorum hem de çok ; ama bir türlü açılamıyorum ona.Sen iyi anlaşıyorsun; bir ağzını arasan... ne dersin ?"
Gülümsedi " Tabi niye olmasın ; elimden geleni yaparım."
Zavallı kendi acısını içine gömüp; başkalarını mutlu etmek için uğraşacaktı.
Bir yemek arasında kıza oğlandan bahsetmişti.
" Çok iyi ,efendi biri" dedi.
Kız da "Evet, ben de beğeniyorum ; çok iyi biri" diye onayladı.
Selma gülümseyerek "Bbiliyor musun o seni seviyor; ne dersin ? beni senin düşüncelerini sormam için görevlendirdi."
Genç kız şaşkın "Bilmem ki... sen ne dersin ?"
"Bana sorarsan iyi bir insan .Önce konuşun; anlaşırsanız düşünün derim."
"Nasıl yani ?"
"Beraber çıkalım; bir yerde oturalım ne dersin ?"
"Olur."
"O zaman çıkışta gidiyoruz ben ona söylerim."
Selma odasına dönünce arkadaşını çağırdı.
" Bak oda sana meyilli; akşam buluşuyoruz, oturup konuşun."
Çok sevinmişti "Sağ ol " dedi.
İş çıkışı beraber bir yere gidip oturdular ve çay içtiler.
Selma " Ben gidiyorum işim bitti ;bundan sonrası sizin konuşun, anlaşın" dedikten sonra yanlarından ayrıldı.
Mutluydu... birilerini sevindirmek ne güzeldi; ama...kendi hiçbir zaman mutlu olmayacaltı.
Ertesi gün erkek arkadaşı elinde kırmızı bir gülle geldi.
"Çok teşekkür ederim; senin hakkını ödeyemem. Bu gül senin için, değer verdiğim için. Biliyor musun ; o da beni seviyormuş bu mutluluğumuzu sana borçluyum" diyerek sarıldı ve dışarı çıktı. Öyle mutluydu ki.
"Allah’ım o da beni seviyor" adeta oynayacak gibiydi. " O da beni seviyor "diye sesli konuşarak yürüyüp gitti. Kapıda duranı fark etmemişti bile...
Metin genç adamın sevincine bir mana veremedi.Kapıyı çalıp açtı.Ve Selma yı elindeki kırmızı gül ile gülümserken gördü.Bir Selma ya ;bir güle ve kapıdan çıkan gencin ardından baktı...

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK...