çok güzel bir anlatımınız var. Haz alarak okuduğum bir yazıydı. tebrik ederim

yürekten selam olsun.

herkes sevemez ve sevdiğini yazamazki....yürek işidir emek işidir...yazı çok tatlı....saygılar can

işte o küçücük tesadüfler ki bana göre kader
yaşam çizgimizin bir anda değişmesine neden oluyor...
bunun önüne geçmek elbetteki mümkün değil..
ilahi adalet dedikleri işte bu olsa gerek..
bazen merak ediyorum..
acaba?
adem ve havva şeytana kanmasalardı şu an nasıl bir hayatın içinde olurduk..
düşündürücü yazınızı tekrar tebrik ediyorum..
selam ve sevgilerimle..

Dağa taşa, kurda kuşa “Sevgi ve Aşk; gerçek ve mutlu yaşamın ta kendisidir…” yazmayı ne kadar da isterdim...Ama korkuyorum.

Selam ve saygılarımla.

Korku, yok olmaya mahkumdur sevginin gücü karşısında…

“Sevgi ve Aşk; gerçek ve mutlu yaşamın ta kendisidir…”
evet güzel anlatımdı yine
saygılar bıraktım sayfanıza rabbim sevgi saygıdan bırakmasın insanı

kısa cümlelerle uzun yazarsam ABİM affet
tekerlek lastiğinin imalına başladığı sıralar ankara lastiği çıkmıştı ( zile tepe) ayaklarımızın altında en hızlı giden iki tekerlek belkide öyle öğrendim en hızlı koşmayı. ama ben yalınayak taşlara basarakta koşardım belkide hızlı koşmayı yalınlıktan öğrendim. İlk kundurayla ilgili çocukluğumu yazılardan değil yaşadıklarımı hatırlarken buldum.Lastiklerin markası yükseldikçe bende büyüdüm.
İstemeden bir bankacının kızını sevdim onun babasının para pasmadığını benimse onun için kalıbımı bastığım ama par etmediğim bir dönemdi şimdiki gibi sözde kaldığım dönemlerden biriydi tarihin tekerürü gibi ben sevgide tarih tekkerrürde affetmedi beni.
biri ya doyduğun yer yada doğduğun yerdi derdi.ne diyor dedim bu adam. o adamı anladığımda o analamını bulurken ben onun yaşlılığında eskidim.
daha zeki arkadaşlarım şu an çalışırken o kara kalemle portre çizen arkadaşım faprika girişinde kimliklere bakarak yüzlerindeki insanlara tamam geçebilirsiniz diye lafları çiziyordu. kör annannesi olmasa yada babası annesini terk etmeseydi dahada önemlisi beni orta son sınıfta salak yerine koyarken evin ihtiyaçları var ben çalışacam demeseydi...MEHMET büyük harfleri aklıyla kazanacaktı...ŞANSLI DOĞUM ŞANSLI KADER...dedim ya biz zile tepe olmadan koşmayı öğrendik ben gene aynıyım MEHMET gene büyük gözlerimde..şu an parayla değil içimizdeki akılla mutluyuz...koşmayı biz belkide böyle öğrendik...en çokta SEVMEYİ harflerini büyütemesemde :-)
abim kalemine sağlık....

Ben hiç düz yazı okumazdım ancak üstadın yazdıklarını nedense severek okumaktayım yine doyurucu düşündürücü ve de duygulu bir anısının güne olan uznatısını irdeleyişini zevkle okudum teşekkürler üstad