Bu sabah bir umutla uyandım sıcak yatağımdan. Her yeri bembeyaz örtü kaplamıştı. Fatma teyzenin kömürleri beyazdı. Doğa silgiyle silinmiş gibiydi. Her yer kusursuz örtülmüş bütün çirkinlikler de kapanmıştı. Acaba diyorum beni üzen unutmadıklarıma da kar yağmaz mı? Beynime silgi çekilmez mi?
Bir kar ki her yer muntazam örtülmüş. Bir kar ki gözümün önüne çocukluğumu getiren…. Şimdi diyorum hani o çağlara geri dönsem. Saçlarımda kurdeleler olsa ve ben elimde beslenme çantamla okul yolunu tutsam. Ne güzeldi değil mi ilkokul arkadaşlıkları. Ne kadar saftık. Her bir kelimeyi seçerdik falso vermemek için. Çocukluğun verdiği cesaretle yalansız söylerdik içimizdekileri…. Keşke çocuk olsam da dünyanın bu beyaz örtüsü umut verse bana….
Şimdi yüreğimde geçmişe özlemle bakıyorum penceremden. Dallar vursa da camıma geçmişe açılan yolcukta hayallerimle baş başayım. Hayat bu değildi ; masallarda anlatılan….
Ey beyaz örtü beni de al yanın da hayallerimdeki yere götür. Ben de senin kıymetini bileyim. Penceremi heyecanla açayım seni gördüğümde. Ayakkabılarımı giymek için annemden izin alayım. Beyaz örtü beni de mutlu et. Kartondan kızak yapıp yokuş aşağıya kayayım. Ve en önemlisi içten güldür beni Beyaz örtüm….