Tren yolculuğunda ilk defa görmüştü Baharı.
O zaman yüreğine ateş düşmüştü .Hep ona baktı gözleri,yolculuğun bitmesini hiç istemedi.Kızıl ,parlak,dalgalı uzun saçları vardı.Beyaz teni,güzel iri gözleri,kırmızı dudakları.
İş görüşmesine gidiyordu.Özenli giyinmişti ve yakışıklıydı.Bütün gün baharı düşündü.ne güzel kızdı dedi içinden ve gülümsedi.Çok etkilenmişti.
Dönerken yine gördü baharı.Bir şey bahane edip, bu kez konuşmalıyım dedi.İlk o zaman başladı konuşmaları.Yolculuk bitinceye kadar sohbet ettiler.Tekrar görüşmek üzere telefon numaralarını aldılar.
Çok görüştüler,günlerce ,aylarca.Baharı düşünmeden gecen bir anı yoktu.Benim bu işe bir dur demem lazım ,bunun sonu yok dedi.Evliydi çünkü ama mutsuzdu.
Askere gitmeden önce başı bağlansın diye nişanlamışdı ailesi.Dönünce de evlendirmişlerdi hiç tanıma fırsatı olmadan.
Düşündü,düşündü.Çok seviyordu baharı,cok zorda olsa söylemeliydi.
Bahar,seni çok seviyorum sen de beni seviyorsun biliyorum ama bu yol yanlış,çünkü ben evliyim sözleri çıkıverdi bir çırpıda.
Bahar ağlıyordu,teşekkür etti,söylemeyebilirdin.Ve ben sana daha fazla bağlanabllirdim.Hayaller kurabilirdim.Yolun açık olsun dedi koşarak uzaklaştı.
Aylar yıllar geçti.
Zaman ,en iyi ilaçtır denir ama ilaç olamadı.
Hiç unutmadı baharı.
Hep yüreğinde sakladı.

Hediye Gam