’’Insan’’ olabilmeyi diyordum; ne zor bir ismis müridlerim...


Bazen, duyduklarimi dinlemeye basladigim zamanlarda, anladiklarim vizyonuma girer;
görürüm... Tamamen bana baglidir! Ki bu yüzden hiç gocunmam ben, hayal kurmaktan. Zira bu dinleme hususu, tercih meselesidir biraz. Duymazdan gelmeyi kastetmiyorum elbette. Ama baska dinlenesi seyleri anlamayi secmek, zor olmaz çogu zaman...

Bazense baktigim yerleri görmeye basladigim anlarda, imgeler kulaklarima fisildarlar sirlarini; duyarim... Tüm o sessiz kelimeler, dolusuverir cümlelerime. Iste tam da bu olay; bu görülenleri duymak meselesi, basina buyruk degilse bile, bana da bagli degildir çogu zaman.
Zira sessizlik sinsidir. Sen istemesende notalanir, tüm o görülen seyler yasamdan...

Bu yüzdendir kaçirislarim olur gözlerimi hayattan. Bakmak istemem, görmemek için; herseyi duymaktan korkarim zira. Esasi, kulaklarimdan ziyade, hayati dinlemekte kendine güvenen kalbimdir beni korkutan. Öyle ki birgün sagir olmayi tercih etmesinden korkarim...

Cünkü, vaktinde söyle mirildanmisti kalemime, kalbim:
’’Görmeni gerekenden çogunu gören gözlerin varsa; yüzler,
Duymasi gerekenden çogunu duyan kulaklarin varsa; sesler,
yorar insanin ruhunu ve bedenini..’’

Bende de hep öyle olur bu isler zaten... Gördüklerimi duyarim, dinlediklerimse sergilenirler gözlerim önüne... Fazla normal olan bu siradisilik da korkutur, zaman zaman kani sicak yumurcak kalbimi...