Raskolnikov u daha iyi anlıyorum burada. Hani bazen beş parasız kalırsın ya. Gidecek bir arkadaş, arayacak bir telefon düşünür durursun. Nereye gitti bu paralar? Neye harcadım ki bu kadar? Ya şimdi bu kaostan çıkaracak fırsatlar? diye düşünüp durur beynin. Başına ağrı girer de en son küs olduğun arkadaşına muhtaç kalırsın, ezile ezile borç alırsın. O an ki ızdırap tarif edilemez ama öğrencisin sonuçta. Yarın hep bir telaş, uğraş ve tabi ki zaman öldürecek oyunlar, eğlenceler vaadetmiyor mu? Çabucak unutursun. Tamam kızma elbette birini seversin, anlatacak birini bulamazsın. Hangi birini söyleyim bilemedim bir an aklıma bu geldi. Muhtaç olursun işte daha ötesi var mı? Tanımadığın, kucağında uyumadığın, hesapsız beraber büyümediğin birine muhtaç olursun. Gören öğrenciyim dersin de "maşallah" der bir de. Ah bu insancıklar! Öğrenmek bile para ile, paraya köle. Halbuki insanız biz. Bıraksalar da merak ederken bu kadar yorulmasak.....Keşke. ama böyle dostum hayat be, fazla da dert etme.

Oktay Yılmaz