Biz şimdi sözleri dudaklarında asılı kalmış iki yalnızız. Düştü düşecek şimdi diye beklerken birileri, biz tutmaya çalışıyoruz söyleyemediklerimizi, en azından anısı kalsın diye. Yalnızlığı seçip yalnızlığa yürüdük elimizi kolumuzu bağlayarak, içimiz yandı, ciğer parçalandı, sustuk! Gülümsemeye çalıştık gözlerimizde fırtınalar koparken bile.

Konuşmadık kırılmasınlar diye, anlatmadık onlar bari mutlu olsun diye, bıraktık kalbimizdeki koca sevdayı zavallı bencillerin ellerine, birer damla yaş akıttık sadece, arkamızı döndük bir birimize, son bir kez olsun gelmedik göz göze, göze geldiğimiz yerlerde.

Şarkılara sığınmadık, ayrılık havası takınmadık, herkesi anladık ruhumuza sormadık, ne kadar acıdık, ne çok sakladık, ne kadar inandık, ne çok yanıldık.


Bilmiyorum mutlu muyum? Etimden et koparken her aklıma düştüğünde inanıyor muyum ben hala bu saçmalara, onların yalanlarına, yanlışlarına, lanet olası çok bilmiş kafalarına. Haklılar diyebiliyor muyum için kabarırken ve taşacak bir sen yokken artık yanımda. Nasıl sığıyor kalbim bedenime, nasıl yaşıyorum bu evde, nasıl nefes alıyorum kokun hala ciğerlerimde.

Nasıl ısıtabilirim bir başkasının ellerini buz gibi ellerimle? Nasıl dayanabilirim koca bir ömür sensizliğe, sessizliğe, hiçliğe, tekliğe, hayatın bana attığı bu çelmeye, her gün yeniden ve yeniden karşıma çıkan bu yenilgiye?

Gidiyorum diyorum bir bilinmeyene, aslında kaldığım yerdeyim dizlerimin üzerinde, bomboş bakıyor gözlerim acınacak halde, korkuyorum kendimden bakamıyorum içime, konuşmuyor artık ruhum benimle, o kadar yalnızım ki artık çare değilsin sen bile!..

..........vAnDi ’08............