Uşaq idim.Yəqin hardasa 6-7 yaşım olardı.Fatmayı bağlarında ayaqyalın dənizin sahilləri ilə qacan vaxtlarım idi.Axşamlar eyvanımızın altında yuva qurub qəşəng balalar cıxartmış qaranquşlara baxirdim.Necə də onları əlimə götürüb sığallamaq istəyirdim.Bir necə dəfə oğru pişik kimi yuvaya yaxınlaşsam da,nənəmdən aldığım qulaqburmasindan,bu fikirdən əl cəkmişdim.Amma istək böyük idi.
Bir səhər evdə hec kimin olmadığını görüb,nərdivanla yuvaya tərəf qalxdım.Ana qaranquş məni görüb yuvadan ucdu.Balalar isə öz qəşəng gözləri,sarı başları ilə mənə baxırdılar.Götürdüm birini.İlahi ana qaranquş necə də fəryad edərək ətrafımda ucurdu.Əhəmiyyət vermədim ona.İndi mənim öz qaranquşum var idi.Bütün məhəlləni başıma yığıb qürrələndim.Bircə Leyla adlı qız -axı niyə belə eləmisən? anası indi ağlayır axı -deyəndə ayıldım deyəsən.Evə qacdım.Nərdivanla qalxıb onu yuvasına qoydum.Bu zaman nənəm yenə də əlindəki dəsmalla yanımı şappıldatdı.Qacdım.
Ən dəhşətlisi səhər oldu.Oyanıb eyvana cıxanda nənəmi və Vəli babanı orda gördüm.Yuva yox idi,Sökülmüşdü.Dünən sevə-sevə oynatdığım qaranquş balası isə yerdə cansız uzanmışdı.Bəli yuvasına v canı qədər sevdiyi balasına uzanan yad əllə barışmamışdı ANA QARANQUŞ.Cıxıb getmişdi,balasını da atmışdı.Üsyan etmişdi yad əllərə,cismi və ruhu ilə.
Vəli baba məni yanında oturdaraq-oğul,ev,yurd,ailə dağıdan olma hec zaman.Ailə dağıdanı ALLAH sevməz,ona lənətlər yağdırar.Hər tikilən ALLAHIN rizası ilə,ora uzanan əl isə şeytanın rizası ilədir.Hər kəs ki özgə ocağına əl uzadar,o qatildən də pis,İBLİSDİR.
İllər kecdi ,gəncləşdim,indi qocalıram artıq.Bir suala cavab tapa bilmirəm.
İBLİSƏMMİ MƏN?