Issız...

• 10 Aralık 2011 Cumartesi 00:50:02

Yorulacaksın, kimliksiz gölgelerinden. Aklından hızlı koşan bedenin yarı yolda bırakacak seni bir gün. Yatağında kıskıvrak yakaladığın yalnızlıklara boşalırken sen, kinini doğurup kucağına bırakacak kadınlar. Her gün biraz daha yabancılaşacaksın yüzüne, her gün biraz daha kimsesiz kalacak kalbin. Sen skor tablanla övünürken, her gün biraz daha eksileceksin.

Ne kadar çok arkadaşın olursa olsun ve ne kadar çok dostun, ilk sen terk edeceksin kendini. İlk yalnız uyuduğun anda kalbine çöreklenecek ıssızlığın. Bir telefonla yanına koşacak insanlar tenine dokunup, kalbine dokunamamanın sancısını taşırken, buz gibi olan hislerini, artık çırpınamacak kadar taşlanmış olan yüreğini avuçlarken bulacaksın kendini.

İçinde kaybettikçe içecek, içtikçe daha da çok yitireceksin benliğini. Tek kadın kokusunu, binlerce kadın kokusuna tercih ederken, aldığın tatlardan, alamadığın hazlara kadar her şeyden nefret etmeye başlayacaksın.

Yolun başında sana popülerlik kazandıran her şey, yolun sonuna vardığında seni aldatan yanılsamalar olarak çıkacak karşına. Fark edeceksin kalabalıklar içerisinde ki yalnızlığını, içinin son çığlığını duyduğunda. İnkar da bir yoldur elbet, varacağın sonu bir süre daha uzatmanı sağlamak için. O halde inkar et, asla bunları yaşamayacağım farzet. Ve bu gece yatağında bir düşü daha kirlet. Vücudundan arındırdığını, beyninden nasıl sileceğini bilmeden yaşamaya devam et bu hayatı. Ama bil, bir gün evinde ki tüm aynaları, yüzünü gösteriyor diye kırıp atacaksın.

O gün biz bu yazıda buluşalım, ne anlatmak istediğimi o gün geldiğinde anlayacaksın…

Elif SEZGİN